Για το «καλό της πατρίδας» μιλούν πολιτικές μούμιες του παρελθόντος και νεόκοπα πολιτικά μειράκια. Για το «καλό της πατρίδας» πρέπει η φτωχολογιά των Ελλήνων να μάθουν να ζουν με πιο λίγα από τα λιγότερα. Για το «καλό της πατρίδας» πρέπει να νιώθουν υπερήφανοι που Ελληνες κεφαλαιοκράτες απλώνουν τα ποδάρια τους στα Βαλκάνια. Για το «καλό της πατρίδας» πρέπει να χειροκροτούν που παιδιά τους γίνονται μισθοφόροι για να ενισχύουν την ιμπεριαλιστική καταπίεση καθυστερημένων λαών. Για το «καλό της πατρίδας» πρέπει να σηκώνουν την κουρελιασμένη σημαία του ΝΑΤΟ στο Πακιστάν και στο Αφγανιστάν επειδή εκεί έφτασαν κάποτε τα βήματα του Αλέξανδρου, γιου του Φιλίππου του βαρβάρου. Για το «καλό της πατρίδας» πρέπει οι Ελληνες να πειθαρχούν στα κελεύσματα των απογόνων του Τρίτου Ράιχ.

Τώρα, όλοι αυτοί, επίγονοι, απόγονοι και κληρονόμοι, απειλούν την πολιτική πρωτοπορία του εργατολαϊκού κινήματος που αντιστέκεται σ' ένα νέο καθολικό εξανδραποδισμό, σε μια καθολική μέχρις εσχάτων εξαθλίωση.

Οι διάκονοι των δικαιωμάτων των τοκογλύφων δείχνουν να μην παίρνουν χαμπάρι τις ήδη συντελούμενες κοινωνικές διεργασίες. Δείχνουν να μένουν προσκολλημένοι στο δίκιο του δανειστή που έχει το δικαίωμα να ασκεί έλεγχο στο δανειζόμενο για το πώς χρησιμοποιεί τα χρήματα που του δανείζει. Που έχει το δικαίωμα να επιβάλλει την κάθε λογής αντεργατική, αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική πολιτική. Που έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί κυβερνητικά κι αντιπολιτευόμενα ανδρείκελα. Οι σύγχρονοι Τσολάκογλου δεν εθνικολογούν κάτω από την ισχύ των χιτλερικών όπλων, αλλά κάτω από την ισχύ των τοκογλύφων. Ο παλιός αξιωματικός των Ες-Ες ντύθηκε τη φορεσιά του τοκογλύφου κοσμοπολίτη και ζητά τα χρεωστούμενα όχι από εκείνους που τα έδωσε αλλά από τους φτωχούς και κολασμένους. Ολα, όμως, αλλάζουν. Στο βάθος του γκριζόμαυρου ουρανού ξεπροβάλλει μια κόκκινη ζεστή ηλιαχτίδα. Είναι το νέο ΕΑΜ της ελπίδας και της απαντοχής. Είναι ο αντίλαλος του χρέους μιας νέας Ελλάδας, ειρηνικής, προοδευτικής και λαοκρατούμενης.