Η επικίνδυνη κυβερνητική προπαγάνδα πρέπει να πολεμηθεί με κάθε μέσο και παντού

-- «Οι θυσίες πιάνουν τόπο», λέει η κυβέρνηση. Για ποιον; Για το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του. Ακόμα και τα δικά τους στοιχεία είναι αμείλικτα. Η πολιτική λιτότητας και φοροκλοπής του λαού, οι ανατροπές σε ασφαλιστικό - εργασιακά Υγεία και Πρόνοια, οι «θυσίες» όπως τις ονομάζει η κυβέρνηση, έχουν οδηγήσει ώστε το 12μηνο του 2009 - χρονιά κρίσης - τα λειτουργικά κέρδη για τις 210 κερδοφόρες επιχειρήσεις να φτάσουν στα 14,3 δισ. ευρώ. Μόνο για την τελευταία 5ετία, και μόνο οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις, απέσπασαν κέρδη πάνω από 55 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα, ο λαός καλείται να πληρώσει με νέα αφαίρεση δικαιωμάτων και εισοδήματος τον κρατικό - υπέρ της πλουτοκρατίας - δανεισμό και τα επιτόκιά του.

-- «Τα μέτρα θα φέρουν ανάπτυξη, θα ωφεληθεί ο λαός», λέει η κυβέρνηση. Ψέματα. Πρώτον, η όποια ανάκαμψη από την κρίση προκύψει, θα είναι αναιμική και βραχύχρονη σε σχέση με το παρελθόν, πριν η καπιταλιστική οικονομία βουλιάξει ξανά σε ύφεση και κρίση. Δεύτερον, τα μέτρα που παίρνει και δρομολογεί η κυβέρνηση, θα φέρουν πράγματι ανάπτυξη, αλλά όχι προς όφελος του λαού. Κερδισμένη θα βγει η πλουτοκρατία. Το ίδιο έγινε και σε άλλες περιόδους ταχύτατης οικονομικής μεγέθυνσης στη χώρα μας. Για παράδειγμα, την περίοδο 1996 - 2000, όταν σκαρφάλωναν οι δείκτες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο λαός ήταν και τότε αντιμέτωπος με την πολιτική λιτότητας - στο όνομα του να μπει η χώρα στην ΟΝΕ - και με εργασιακές ανατροπές, όπως ο νόμος για τα stage και την εκ περιτροπής εργασία του 1998. Τα ίδια χρόνια, οι μεγαλοεπιχειρήσεις κατέγραφαν κερδοφορία χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Στον καπιταλισμό, είτε με ανάπτυξη είτε με κρίση, το μάρμαρο το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ο λαός. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

-- «Η ανάπτυξη θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα μειώσει την ανεργία», λέει η κυβέρνηση. Κοροϊδεύει το λαό. Με δικούς τους νόμους έχουν ήδη απολυθεί 30.000 εργαζόμενοι με stage. Με δικούς τους νόμους, στο εξής, για κάθε πέντε απολύσεις θα γίνεται μια μόνο πρόσληψη στο δημόσιο. Με δικούς τους νόμους κάνουν τις ελαστικές μορφές απασχόλησης πιο θελκτικές στις επιχειρήσεις, καταργώντας κάθε έννοια σταθερής και μόνιμης δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, την ίδια ώρα που σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μοιράζουν μια θέση εργασία σε δυο και τρεις ανέργους. Με δικούς τους νόμους διοχετεύουν τεράστια ποσά στις επιχειρήσεις για να απασχολούν βραχύχρονα ακόμα πιο φτηνούς εργάτες, αφού το κράτος, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, πληρώνουν ένα μέρος από το μισθό και τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Ακόμα παραπέρα: Καμιά «ανάπτυξη» δεν μπορεί να υποχρεώσει τον καπιταλιστή να κάνει προσλήψεις. Κριτήριο για το πού θα δραστηριοποιηθεί και με πόσους εργαζόμενους, είναι η κερδοφορία του και μόνο.

-- «Τα μέτρα και οι θυσίες είναι αναγκαίες για μερικά χρόνια, ώστε να βγούμε από την κρίση», λέει η κυβέρνηση. Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι προσωρινά, είναι μόνιμα. Οι ανατροπές στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά, η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας, το φορολογικό, τα συντριπτικά χτυπήματα που θα δώσει σε στοιχειώδη λαϊκά δικαιώματα η εφαρμογή του «Καλλικράτη», ακόμα και οι περικοπές στα επιδόματα των δημόσιων υπαλλήλων, δεν έχουν προσωρινή ισχύ, αλλά μόνιμη. Οπως μόνιμες είναι και οι συνέπειές τους. Από την εφαρμογή τους, ο λαός θα βγαίνει χρόνο με το χρόνο διπλά και τρίδιπλα χαμένος, αφού θα σωρεύεται η επιδείνωση του βιοτικού του επιπέδου. Ακόμα πιο πέρα: Η στρατηγική του κεφαλαίου είναι μακρόπνοη, με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς του. Τα μέτρα που τώρα προωθεί η κυβέρνηση, με το πρόσχημα της «έκτακτης ανάγκης» για να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα και το κρατικό χρέος, περιγράφονται με σαφήνεια στη «στρατηγική της Λισαβόνας», που «τρέχει» στην ΕΕ από το 2000. Τα χειρότερα που έχουν δρομολογηθεί, καταγράφονται στη στρατηγική ΕΕ 2020, που δίνει τις κατευθύνσεις για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών ανατροπών την επόμενη δεκαετία, με στόχο να γίνει το ευρωενωσιακό κεφάλαιο πιο ανταγωνιστικό σε παγκόσμιο επίπεδο. Να γίνει δηλαδή πιο κερδοφόρο, μέσα από την παραπέρα μείωση της τιμής στην οποία αγοράζει την εργατική δύναμη.

-- «Τα μέτρα είναι επώδυνα, αλλά δίκαια», λέει η κυβέρνηση. Είναι προκλητική. Ισχυρίζεται ότι με την πολιτική της στόχο έχει να «διορθώσει» στρεβλώσεις σε βάρος των χαμηλόμισθων, όταν στην πραγματικότητα στοχοποιεί και τα τελευταία δικαιώματα των εργαζόμενων και του λαού. Προβάλλει σαν «δίκαιο» το - αυτονόητο - μέτρο να πληρώνουν οι μεγαλογιατροί το φόρο που τους αναλογεί, κρύβει όμως ότι με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό ο εργατοϋπάλληλος θα πρέπει πλέον να δουλεύει 40 ολόκληρα χρόνια για να αποκτήσει μια σύνταξη πείνας. Λέει πως είναι «δίκαια» τα τεκμήρια στη φορολόγηση του εισοδήματος και την ίδια ώρα κρύβει πως αυτοί που θα πληρώσουν τη νύφη είναι πάλι οι χαμηλόσμισθοι, αφού η φορολογία για τις επιχειρήσεις έχει πτωτική τάση. Παρουσιάζει σαν «δίκαιη» την περικοπή μερικών επιδομάτων σε υψηλόμισθους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού και κρύβει ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών, το μαχαίρι στα επιδόματα σημαίνει κατακόρυφη μείωση του μισθού τους, αφού όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις του δικομματισμού έδιναν επιδόματα αντί για αυξήσεις, για να μην ωριμάζει ο πραγματικός μισθός - άρα και η σύνταξη - και για να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους, να τους αποτρέψουν από ριζοσπαστικούς αγώνες. Η πολιτική που ασκεί ένα κόμμα του κεφαλαίου, δεν μπορεί να είναι δίκαιη για το λαό. Σε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που έχει σαν θεμέλια αρχή το «δίκιο» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει μέτρα δίκαια για την εργατική τάξη και το λαό.

-- «Ο «μηχανισμός στήριξης» είναι ένα γεμάτο όπλο πάνω στο τραπέζι», λέει η κυβέρνηση. Δε λέει όμως ότι αυτό το όπλο, είτε γεμάτο είτε άδειο, το έχει μόνιμα κολλημένο στον κρόταφο του λαού. Εκβιάζει άλλοτε με το «μηχανισμό στήριξης», άλλοτε με το ΔΝΤ και άλλοτε με τις αποφάσεις της ΕΕ για να γίνουν αποδεκτά στις λαϊκές συνειδήσεις τα αντιδραστικά μέτρα. Στην αρχή έλεγε πως η έγκαιρη προώθηση των ανατροπών που προβλέπονται από τις ευρωενωσιακές αποφάσεις, θα αποτρέψει την προσφυγή στο ΔΝΤ. Μετά άρχισε να διαδίδει ότι η κυβέρνηση δεν έχει σκοπό να κάνει χρήση του «μηχανισμού στήριξης», που προβλέπει τη συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά θα προωθήσει όλα εκείνα τα μέτρα που θα τις εξασφαλίσουν απρόσκοπτη δανειδότηση από τις καπιταλιστικές αγορές. Τώρα, ένα βήμα πριν την ενεργοποίηση του μηχανισμού δανειοδότησης και με δεδομένα τα επόμενα, προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα, άρχισε να δουλεύει προπαγανδιστικά το επιχείρημα ότι «δεν ελέγχουμε εμείς απόλυτα της εξελίξεις», καθώς η αποταμίευση των διμερών δανείων και των δανείων από το ΔΝΤ προβλέπει αυστηρότερα χρονοδιαγράμματα στην υλοποίηση του δεδομένου αντιλαϊκού έργου της κυβέρνησης. Είναι προκλητικοί και επικίνδυνοι. Χρησιμοποιούν το κρατικό χρέος, τα ελλείμματα, τα δάνεια και τους τόκους που ζητάει η πλουτοκρατία για να έχει φτηνό κρατικό χρήμα σαν μέσο εκβιασμού προς το λαό να δεχτεί να επιστρέψει στην εποχή της δουλείας. Κρύβουν ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τα χαμηλότερα επιτόκια, αφού η μείωσή τους δεν πρόκειται να μεταφραστή σε αύξηση στους μισθούς και τις συντάξεις, σε μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε μείωση του χρόνου εργασίας.

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης είναι διάτρητη και ανήμπορη να πετύχει το στόχο της, με την εξής προϋπόθεση: Οτι οι εργαζόμενοι και ο λαός θα την προσεγγίσουν και θα την πολεμήσουν ταξικά, με κριτήριο τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες, τα δικά τους συμφέροντα και όχι το συμφέρον της πλουτοκρατίας, το οποίο η κυβέρνηση προσπαθεί να το παρουσιάσει σαν ενιαίο με εκείνο του λαού. Η ένταση του πολέμου και στο πεδίο των ιδεών, με καθαρή τη θέση ότι ο εργάτης, σαν μοναδικός παραγωγός του πλούτου, δεν μπορεί να αναγνωρίζει κανένα άλλο δίκιο πέρα από το δικό του και πως αυτό αποτελεί το μέτρο των πάντων, είναι όρος αναγκαίος όχι μόνο για να σπάσει η τρομοκρατία και να αντιστοιχηθούν οι εργατικοί αγώνες με το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά κυρίως για να ανοίξει στα γεμάτα μέσα στο κίνημα η συζήτηση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.