Στους «εκσυγχρονιστικούς» καιρούς που ζούμε, και με τον 21ο αιώνα να χαράζει προετοιμάζοντάς μας για χειρότερες μέρες, έχουμε όλοι ανάγκη να κρατηθούμε από κάτι δικό μας, κατάδικό μας. Μια παράδοση του λαού μας, παλιά, γεμάτη νόημα, ομορφιά και «υγεία» κι όχι από κάποια ξενόφερτη ανόητη, ασυνάρτητη, ακαταλαβίστικη, νοσηρή από τις τόσες «μεταμοντέρνες» αμερικανο-ευρωενωσιακές που μας σερβίρουν για να γίνουμε οι ανθρώπινες «τρελές αγελάδες», για να πλουτίζουν οι «βεζίρηδες» της «νέας τάξης». Εχουμε όλοι ανάγκη να γελάσει το χειλάκι μας - κάνει και καλό στην καρδιά, λένε οι γιατροί. Αυτό το 'ξερε - πρώτος και καλύτερος - ο λαογέννητος Καραγκιόζης. Οι λαογέννητοι, δηλαδή, πρωτομάστορες του Θεάτρου Σκιών.

Λοιπόν, κυρίες και κύριοι, μικρά και μεγάλα παιδιά. Από την Πρωτοχρονιά του 2001... η παράσταση αρχίζει, καθημερινά όλες τις μέρες του χρόνου. Για να αρχίζουν, όλες - εργάσιμες, άνεργες, αργίες και γιορτάδες - με ένα χορταστικό και αισιόδοξο χαμόγελο, ας αντικρίζουμε καθημερινά το καλαίσθητο, πανόδετο «Ημερολόγιο 2001» της «Σύγχρονης Εποχής». Το ημερολόγιο, με θέμα τον Καραγκιόζη, θεατρολογικά «φιλοτέχνησε» ο Επιστημονικός Σύλλογος Πτυχιούχων Θεατρικών Σπουδών, με υπογράφουσες τα κείμενα τις Ελευθερία Γιαννέλου και Δέσποινα Πολίτου, και τις φιγούρες η Ελένη Καραγιάννη.

Τα εισαγωγικά κείμενα παρουσιάζουν διάφορες απόψεις για την καταγωγή του Θεάτρου Σκιών. Αλλοι αποδίδουν τη δημιουργία του στους Μουσουλμάνους νομάδες, άλλοι στους πολεμιστές τα βράδια του ραμαζανιού. Αλλοι, ότι προέρχονται από τα Ελευσίνια ή Καβείρια Μυστήρια, ακόμα και τον Αριστοφάνη. Αλλοι αναφέρουν σαν τόπο καταγωγής την Κίνα, άλλοι το παρομοιάζουν με την ιταλική κομέντια ντελ άρτε. Από όπου και να προέρχεται ο Καραγκιόζης, ένα είναι απολύτως σίγουρο: Είναι το αθάνατο προσωπείο του - όπου Γης - λαϊκού ανθρώπου. Του βασανισμένου, πεινασμένου, διωκόμενου, καταπιεσμένου, δαρμένου από τους «βεζίρηδες» κάθε εποχής και, παρ' όλα αυτά, θυμόσοφου, πανέξυπνου, αισιόδοξου κι αντιστεκόμενου λαϊκού ανθρώπου. Ο Ελληνας Καραγκιόζης γνώρισε μέρες μεγάλης δόξας στους μπερντέδες των παλιών, μεγάλων «μαστόρων» του Θεάτρου Σκιών. Γαλούχησε θεατρικά και ψυχαγώγησε πολλές γενιές στον αιώνα μας. Εγινε το δημιουργικό παιχνίδι πλήθους παιδιών -ερασιτεχνών στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και εργατουπόλεων σ' όλη την Ελλάδα. Υμνήθηκε από κορυφαίους, φωτισμένους πνευματικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες, αλλά γνώρισε - ακόμα και σήμερα γνωρίζει - τη συκοφαντία, την πολεμική των «νάνων» του πνευματικού, υποτίθεται, αντιλαϊκού - δηλωμένου και αδήλωτου - συντηρητικού κατεστημένου.

Κυρίες, κύριοι και παιδιά, μια καθημερινή «δόση» Καραγκιόζη κάνει καλό, ακόμα κι όταν λέει αυτό που λίγο - πολύ ζούμε: «Θα φάμε, θα πιούμε/ και νηστικοί θα κοιμηθούμε...».