Είναι δυστυχώς ελάχιστοι εκείνοι, που ενώ βλέπουν την ανθρώπινη σπατάλη, τη διαφθορά, τη ρηχότητα, τον κενό τρόπο ζωής και τις αβαθείς ανθρώπινες σχέσεις, αρνούνται να αφεθούν στην ευκολία της έλλειψης κάθε ηθικής αξίας και οράματος. Ανάμεσα στους πολλούς που γνώριζαν τον απεχθή κόσμο στον οποίο τον καλούσαν, ήταν και ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (1896 - 1940), ο Αμερικανός πεζογράφος, ο κύριος εκφραστής του πνεύματος της εποχής της Τζαζ μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Από τις επιστολές που είχε στείλει στην κόρη του, διακρίνονται καθαρά οι απόψεις του για την καπιταλιστική κοινωνία, όπου ζούσε. Αντίληψη, επηρεασμένη από τις θεωρίες του Καρλ Μαρξ. Ομως, οι απόψεις, οι αντιλήψεις και οι αντιθέσεις του με τη ρηχότητα και την απανθρωπιά του συστήματος δεν τον εμπόδισαν να μην παρασυρθεί, να μην αφεθεί και να μη γίνει εκούσιο θύμα του δυτικού πολιτισμού. Μαζί με τη γυναίκα του έζησαν μια έντονη ζωή, «πνιγμένη» στα γλέντια, στα καμπαρέ, στα πολυτελή θέρετρα πλάι σε πλούσιους εκκεντρικούς Αμερικανούς και Ευρωπαίους, που επιχειρούσαν να πνίξουν την πλήξη στο αλκοόλ, στη μουσική και στο «τίποτε».

«Το ράγισμα» (εκδ. «ΡΟΕΣ») είναι ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Φ. Σ. Φιτζέραλντ. Ο προσωπικός επικήδειος, ή μάλλον η προσωπική νεκροψία ενός από τους λαμπρότερους και ταυτόχρονα τραγικότερους εκπροσώπους της «χαμένης γενιάς» του Μεσοπολέμου.

«(...) πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό κατηγορώ ενάντια σε κάθε αμερικανικό ιδεαλισμό, στην κοινή μας γλώσσα, στην πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση. Πιο γενικά -για τον αρρωστημένο πολιτισμό μας όπως και για ένα μόνο νεκρό Φιτζέραλντ- σήμερα είναι μια μέρα οργής», σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου ο Γκλένγουεϊ Ουέσκοτ.