Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να οικοδομήσει το «νέο σχολείο» της ιδιωτικοποίησης και της υποβάθμισης δε λείπουν οι «πρόθυμοι» από την πλευρά των στελεχών της εκπαίδευσης που κάποιες φορές παίζουν έως και το ρόλο του... «λαγού» προτείνοντας να ανοίξουν ακόμα πιο αντιδραστικοί δρόμοι.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η επιστολή της διευθύντριας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Γ' Αθήνας προς το υπουργείο Παιδείας, που με αφορμή τις υπέρογκες - κατά τη γνώμη της - δαπάνες για τη μεταφορά μαθητών στα ειδικά σχολεία λέει: «Τα έξοδα αυτά είναι δυνατόν να περιοριστούν σημαντικά, αν κάθε δήμος φροντίσει να έχει το δικό του Ειδικό σχολείο. Ετσι, θα αποφεύγεται η κούραση των παιδιών ένεκα της μεγάλης ακτίνας μεταφοράς τους, μέτρο παιδαγωγικό και ανθρώπινο, αλλά θα μειωθούν και τα υπέρογκα έξοδα μεταφοράς». Είναι περισσότερο από προφανές ότι στα σχέδια της κυβέρνησης, η οποία πετσοκόβει στοιχειώδη δικαιώματα και κατακτήσεις, δεν είναι η κατασκευή νέων σχολείων με κρατική χρηματοδότηση. Η προώθηση των ΣΔΙΤ έχει ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε δήμοι και μεγάλο κεφάλαιο να αναλάβουν την κατασκευή σχολείων, με τους πρώτους να ρίχνουν τα βάρη στους εργαζόμενους και το δεύτερο να κερδοσκοπεί σε βάρος των αναγκών του λαού. Επιπλέον, ο «Καλλικράτης» ανοίγει την όρεξη για προτάσεις του τύπου να «φροντίσει» ο κάθε δήμος, πράγμα που σημαίνει να φροντίσει και για τη λειτουργία των σχολείων κτλ., που σημαίνει, δηλαδή, να περάσουν τα σχολεία στην ευθύνη των δήμων...

Οσο για τις συνέπειες που θα έχει αυτό, ενδεικτική είναι και η επόμενη πρόταση της διευθύντριας. Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Να υπάρχει ένας βασικός κορμός μαθημάτων και πολλά μαθήματα επιλογής για όλους τους μαθητές, ακόμη και γι' αυτούς με ειδικές ανάγκες. Αυτό επιτυγχάνεται αν εφαρμοστεί ένας τύπος Λυκείου και ένας τύπος Γυμνασίου, με πολλά μαθήματα επιλογής για όλους τους μαθητές μας ανά δίωρο μετά από τον βασικό κορμό μαθημάτων, ακόμα και αυτών με ειδικές ανάγκες και με την κατάργηση όλων των άλλων διαφοροποιημένων σχολείων που πραγματικά αφαιμάζουν το δημόσιο ταμείο χωρίς να δίνουν και ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά μας (μιλώ για τα Μουσικά, Καλλιτεχνικά, ΤΑΔ, Πειραματικά, Τμήματα Ενταξης)». Προτείνεται, δηλαδή, η διαφοροποίηση του περιεχομένου των σχολείων, την οποία επιδιώκει και η κυβέρνηση και έχει αποδείξει στις χώρες όπου εφαρμόστηκε ότι αποτελεί αποθέωση της ταξικότητας της εκπαίδευσης. Και μάλιστα στο όνομα των «ίσων ευκαιριών», τη στιγμή που καταργείται το δικαίωμα να λαμβάνουν όλα τα παιδιά μια ενιαία εκπαίδευση, ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση. Η παραπάνω πρόταση αποκτά μία επιπλέον σημασία καθώς η συγκεκριμένη καλύπτει εργατογειτονιές της δυτικής Αθήνας, όπου τα αποτελέσματα μίας τέτοιας διαφοροποίησης θα είναι με μαθηματική ακρίβεια σε βάρος των μαθητών.

Οι εκπαιδευτικοί, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, έχουν δείξει ότι δε νομιμοποιούν τις πολιτικές διάλυσης, ιδιωτικοποίησης και διόγκωσης των διακρίσεων στην Παιδεία. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι τέτοιου τύπου προτάσεις από στελέχη της εκπαίδευσης δε θα μείνουν αναξιοποίητες από την κυβέρνηση.