Η ιστορία έχει ως εξής: Οι κληρονόμοι του συγγραφέα Τζουλς Γκουντ αρνούνται να δώσουν στον Ομαρ, που διδάσκει Λογοτεχνία σε κάποιο αμερικάνικο Πανεπιστήμιο, άδεια να συγγράψει τη βιογραφία του εκλιπόντα, κάτι που θα εξασφάλιζε στον νεαρό πανεπιστημιακό ευνοϊκές εργασιακές προοπτικές, αλλά και στους κληρονόμους ουδόλως ευκαταφρόνητες οικονομικές απολαβές . Ο Ομαρ πείθεται από την, πραγματιστικής οπτικής, κοπέλα του να επαναδιαπραγματευτεί το ζήτημα με τους κληρονόμους. Στην προσπάθειά του να τους πείσει να αλλάξουν γνώμη, πηγαίνει στην Ουρουγουάη όπου κατοικούν και φιλοξενείται στο αποικιακό κτήμα της οικογένειας Γκουντ. Εκεί γνωρίζει τους ανθρώπους του στενού κύκλου του λογοτέχνη και την καθημερινότητά τους μέσα σε ένα ερμητικά κλειστό στον έξω κόσμο περιβάλλον που ασφυκτιά μέσα στην ανία και έχει βάλσαμο την τέχνη. Η γοητευτικότατη εστέτ σύζυγος ζωγραφίζει, πίνει και εμπνέεται από τον Πουλένκ, η νεαρή ερωμένη του συγγραφέα και μητέρα της μικρής κόρης του Πόρσια (όνομα σαιξπηρικό από τον «Εμπορο της Βενετίας») δηλώνει εξαρχής φιλική και διαθέσιμη ως προς τον Ομαρ. Το ίδιο ισχύει και για τον μεγαλύτερο αδελφό του Τζουλς, Ανταμ, που εδώ και 25 χρόνια ζει ευτυχισμένος με έναν, κατά πολύ νεότερό του, άνδρα. Ο Ομαρ ενώ αρχικά περνά το κατώφλι αυτού του μικρόκοσμου - του διαποτισμένου από το τυπικό αμάλγαμα της συναισθηματικής απόστασης, της ανίας, της ονειροπόλησης και του πνιγηρού αδιέξοδου - με την ιδιότητα του επισκέπτη /παρατηρητή, χάρη και στη δική του στάση, ανάγεται σε συμμετέχοντα, σε ισοβαρές μέλος αυτού του μικρόκοσμου. Τίποτα δεν είναι στατικό, τα πάντα υπόκεινται σε σχέσεις δυναμικής - σαν την κινούμενη άμμο. Ο Ομαρ για άλλα πήγαινε και τελικά αλλού βγήκε. Το σημαντικό που ανακάλυψε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Σε αυτόν τον, διάτρητο από υπονοούμενα, ψίθυρο, τον διάχυτο από κοινωνικές αναφορές και βουτηγμένο στην έντονα νατουραλιστική περιγραφή του τοπίου, ο Αϊβορι δουλεύει με ευχέρεια, με ανεπαίσθητες πινελιές τους χαρακτήρες, ιδίως εκείνον του εκλιπόντα συγγραφέα, ο οποίος είναι σταθερά παρών διά της απουσίας του. Αυτό που συνδέει τα ανθρώπινα όντα εδώ είναι οι εκλεκτικές πολιτισμικές συγγένειες και όχι οι οικονομικές σχέσεις, μολονότι αυτές συνιστούν την αδιαμφισβήτητη σταθερά. Η πολιτισμική αριστοκρατία, που την εκφράζει η απόμακρη σύζυγος, προσβάλλει κυριολεκτικά την νεαρή πανεπιστημιακό Ντέιρντρι, την αριβίστρια μικροαστή, την ξεκάθαρα εκπρόσωπο μιας οικονομίστικα ανερχόμενης, αλλά οικτρά ημιμαθούς νέας τάξης. Το φιλμ εξελίσσεται αργά και ήρεμα και παράγει ιδέες και απόψεις για καταστάσεις, όπως, π.χ., για το ρόλο του μοιραίου, κατά πόσον μπορούμε οι άνθρωποι να αλλάξουμε τη μοίρα μας και πώς. `Η γιατί, αλήθεια, εκφράζουμε πάντα το αντίθετο από αυτό που εννοούμε; Η ταινία αγγίζει και δύστροπα θέματα, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας, χωρίς όμως να τα γελοιοποιεί, αλλά και χωρίς να γελοιοποιείται. Το φινετσάτο και ευαίσθητο αυτό φιλμ μοιάζει με την λεπτή ιβουάρ δαντέλα που κοσμεί το τελείωμα στα γάντια που θα μπορούσε να έχει φυλάξει η Ολια, η μεγάλη από τις τρεις αδελφές του Τσέχωφ, να φορέσει όταν θα πραγματοποιήσει το όνειρό της και θα μετακομίσει στη Μόσχα... Θα το απολαύσετε ...ειλικρινά.