Για να το βρίσκει κάποιος εύκολα είχε στήσει στην μπροστινή πρασιά ένα ομοίωμα από τους ανεμόμυλους της Μυκόνου.

Το σπίτι της χαμηλοτάβανο, οι τοίχοι καλυμμένοι με ζωγραφικούς πίνακες, ράφια βιβλία και δυο - τρία μουσικά όργανα.

Είχε την επιθυμία να μου διαβάσει τα πολιτικά της ποιήματα - έτσι τα αποκάλεσε - που γράφει δεκαετίες τώρα και δε βρίσκει εκδότη. Γνωστή ως ακτιβίστρια, από τα μαθητικά και πανεπιστημιακά της χρόνια, ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου η χώρα της είναι αναμειγμένη, όπως και στον πόλεμο των διαφόρων οικονομικών συναλλαγών και του εθνικού τους νομίσματος, όποιο όνομα και αν χρησιμοποιούν.

Τα ποιήματά της ήταν εντελώς αγωνιστικά, γιατί οι λέξεις αγώνας, πείνα, ιμπεριαλισμός, εκφοβισμός, ανεργία, οικονομικές τάξεις και άλλες δεν έχουν ούτε αλλάξει ούτε αντικατασταθεί. Πολύ περισσότερο, δεν έχουν πάψει να υπάρχουν, αν δεν τις καταργήσουν οι λαοί.

Από ποίημα σε ποίημα, από στίχο σε στίχο, έμενα όλο και πιο πολύ κατάπληκτη.

Ο άνδρας της, άλλοτε ραβίνος, παραιτήθηκε από αυτό που ήταν επειδή διαφωνεί με την πολιτική του Ισραήλ, και τώρα γράφει πολεμικά άρθρα εναντίον του καθεστώτος.

Ο γιος της ζει στο Τέξας και δημοσιογραφεί στο πλέον αντι-Ουάσιγκτον έντυπο, που επίσης είναι και διαδικτυακό.

Η τελευταία της απογοήτευση είναι ο Πρόεδρος, ο οποίος όχι μόνο δεν πραγματοποίησε το πρόγραμμά του, αλλά έχει κάνει στροφή προς διάφορες θρησκευτικές κοινότητες.

Δεν είχα προλάβει να εκφράσω κάτι γι' αυτά και άνοιξε η πόρτα.

Κάθισαν σε όποια άδεια καθίσματα υπήρχαν στο μικρό καθιστικό και συνεχίσαμε τη συζήτηση.

Η κόρη είχε επιστρέψει από το Περού και τη Νικαράγουα, όπου τα κινήματα αναπτύσσονται διαρκώς, έχει ακόμα ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο για το δίπλωμά της, και μετά, πριν ενωθεί με τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, θα έρθει να με επισκεφθεί στην Ελλάδα.

Ο άλλοτε ραβίνος, λιγομίλητος και ρητός, είπε, μάλλον σ' εμένα, οι άλλοι τα ήξεραν, ότι πιο πιεσμένοι ακόμα και από τους Παλαιστίνιους είναι οι φτωχοί, και είναι πολλοί, που ζουν στο Ισραήλ. Είναι ανεπιθύμητοι και ανυπεράσπιστοι.

Η συζήτηση συνεχίστηκε αρκετή ώρα ακόμα, έτσι που να μη χωράει στα «Διακριτικά», όσο διακριτική και αν προσπάθησα να είμαι.

Υστερα από τρεις μέρες μου τηλεφώνησε η φίλη μου. Ελπίζω να την έκλεισες, είπε. Ποια; την ρώτησα. Την τηλεόραση με τα μούτρα του Προέδρου με τον Νετανάχιου. Σου τα έλεγα.

Εμένα μου λένε άλλα τα ελληνικά μέσα επικοινωνίας, ότι είμαστε μόνοι μας.

Αλήθεια;