Απέρριψε χτες το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών την αγωγή του Ευάγγελου Γιαννόπουλου εναντίον της Λιάνας Κανέλλη, την οποία είχε συζητήσει στις 18 του περασμένου Μάη. Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος αξίωνε αποζημίωση 50 εκατομμυρίων δραχμών, ισχυριζόμενος πως με δημοσίευμα αναγγελτικό της έκδοσης του βιβλίου του Γ. Μανδίκου «Εγώ ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος» στο περιοδικό «Νέμεσις» της Λ. Κανέλλη, διαδόθηκαν ψευδή γεγονότα για το πρόσωπό του εν γνώσει της αναλήθειάς τους, καθώς και μειωτικοί για τον ίδιο ισχυρισμοί που προσβάλλουν την τιμή και την υπόληψή του.

Ωστόσο, ο Ε. Γιαννόπουλος δήλωσε ότι θα ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου για τη Λιάνα Κανέλλη, επικαλούμενος νομολογία του Αρείου Πάγου και ισχυριζόμενος ότι η απόφαση «σφάλλει αφού δέχεται ως θεμιτή τη διάδοση των αναληθών ισχυρισμών του κ. Μανδίκου από το περιοδικό "Νέμεσις"».

Ας δούμε όμως ορισμένα σημεία από το σκεπτικό του Πολυμελούς Πρωτοδικείου με βάση τα οποία απέρριψε την αγωγή. Αναφέρεται σε ό,τι αφορά στο δημοσίευμα του περιοδικού «Νέμεσις» πως: «Το επίμαχο δημοσίευμα, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο παρά πληροφόρηση του αναγνωστικού κοινού σχετικά με το βιβλίο του Γ. Μανδίκου που κυκλοφόρησε και αφορά ένα δημόσιο πρόσωπο, τον ενάγοντα Ευάγγελο Γιαννόπουλο, επί σειρά ετών βουλευτή και υπουργό. Ολο το κείμενο αναφέρεται στο περιεχόμενο του κυκλοφορήσαντος βιβλίου με σχεδόν αυτούσιο το κείμενο που βρίσκεται στο οπισθόφυλλό του (...) χωρίς η δημοσιογράφος να εκφράζει τη δική της θέση ή να προβαίνει σε σχολιασμό των όσων "αποκαλύπτονται" με "έγγραφα ντοκουμέντα" κατά την άποψη του συγγραφέα».

Και συνεχίζει: «Εφόσον λοιπόν το εκδοθέν βιβλίο αφορούσε, σύμφωνα με το θέμα του, δημόσιο πρόσωπο, ήτοι εν ενεργεία πολιτικό, επί σειρά ετών βουλευτή και υπουργό και τη στάση του σε κρίσιμες περιόδους, επικαλούμενο μάλιστα και "ντοκουμέντα" είναι επιτρεπτή η πληροφόρηση, ενημέρωση και κατατόπιση του κοινού, που ανάγεται στη συνταγματικά, κατοχυρωμένη ελευθερία και την κοινωνική αποστολή του Τύπου. Ακόμη και στην περίπτωση που το ως άνω περιεχόμενο του βιβλίου είναι ανακριβές και κατ' επέκταση επιβλαβές για τον ενάγοντα, και πάλι δεν αναιρείται το δικαιολογημένο ενδιαφέρον της πρώτης εναγομένης να δημοσιεύσει την πληροφορία εκδόσεώς του με αναφορά στο περιεχόμενό του ή σε αυτούσια αποσπάσματά του, αφού ουδόλως αποδεικνύεται ότι υπήρχε γνώση τυχόν αναλήθειας του περιεχομένου του βιβλίου ή εξυβριστικός σκοπός εκ μέρους της».

Σε άλλο σημείο τονίζεται: «Η λειτουργία του Τύπου έχει ως σκοπό την πληροφόρηση του κοινού και τη διαφώτιση της κοινής γνώμης με όλες τις απόψεις, ακόμη και τις πλέον ακραίες, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αφορούν δημόσια πρόσωπα που δεσπόζουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, ώστε να τίθενται υπό τη βάσανο της κριτικής και του σχολιασμού. Εξάλλου, ο Τύπος δικαιούται και υποχρεούται να δημοσιεύει ειδήσεις, ακόμη δε μαχόμενος μπορεί με καυστική γλώσσα να στιγματίζει κάθε αρνητική πράξη ή συμπεριφορά που αφορά την ολότητα ή και ομάδα ακόμα».

Σε διαφορετική περίπτωση επισημαίνει ακολούθως το δικαστήριο θα περιοριζόταν η λειτουργία του, ενώ φοβούμενος τις τυχόν ποινικές ή αστικές συνέπειες, δε θα μπορούσε να προασπίσει αποτελεσματικά τα εν λόγω συμφέροντα, παρεκκλίνοντας έτσι του τόσο σημαντικού για τα δημοκρατικά καθεστώτα προορισμού του.

Η αγωγή στρεφόταν και εναντίον του συγγραφέα Γ. Μανδίκου, αλλά το δικαστήριο ανέστειλε την έκδοση απόφασης, επειδή εκκρεμούσε άλλη αγωγή του Ευάγγελου Γιαννόπουλου εναντίον του για το ίδιο θέμα.