«Εν τούτω Νίκ(αι)α». Αν κάτι θετικό και παρήγορο έμεινε από τη συνάθροιση της λυκοσυντροφιάς στο κοσμοπολίτικο κέντρο της Γαλλίας, αυτό ήταν η φωνή των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών - (σε πάνω από εκατό χιλιάδες τούς υπολόγισαν οι γαλλικές αρχές) - που διατράνωσαν την αντίθεσή τους σ' αυτήν την Ευρωπαϊκή Ενωση των ισχυρών, που γίνονται ισχυρότεροι και των αδύναμων, που περιπλέκονται στους μηχανισμούς των μεθοδευμένων πλειοψηφιών της, της μεταβλητής γεωμετρίας, του περιορισμού του «βέτο», της επιβολής προκατασκευασμένων αποφάσεων.

Ετσι, η «Ευρώπη των λαών», κατά τις ονειρώξεις ορισμένων αμετανόητων «Ευρωπαϊστών», ισχυροποιεί την ταυτότητά της ως υπόθετο της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης. Και αυτό, ανεξάρτητα από τις εμφανιζόμενες ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις, αλλά και του εμφυλίου πολέμου μεταξύ ευρωνομίσματος και δολαρίου και των χρηματιστηριακών παιγνίων.

Την Ευρώπη του Μαμμωνά, και για εντελώς διαφορετικούς λόγους απ' αυτούς που τροφοδοτούν τους λαϊκούς αγώνες, αναθεμάτισε ο λαλίστατος κ. Χριστόδουλος, ανατρέχοντας στην αστική... γαλλική επανάσταση και το «χάραγμα» στο κούτελο, με τη διαγράμμιση του ...Σατανά!

Και γιατί, μέσα σ' αυτήν τη, μετά τη Νίκαια, παγιοποίηση και θεσμοθέτηση της επικυριαρχίας των ισχυρών, σε βάρος των αδύναμων, χαίρεται και χαμογελάει - συνοφρυωμένος είναι η αλήθεια - ο κ. Σημίτης; Αγνωστες οι βουλές του υψίστου, γνωστές, όμως, οι καταιγίδες που έρχονται.