Το δράμα που μπορεί να βιώνει ένας άνθρωπος ή μια οικογένεια, πολλές φορές μπορεί να πάρει ασύλληπτα κωμικές διαστάσεις. Αντίστροφα, η βάση, η αφετηρία μιας κωμικής κατάστασης μπορεί να πηγάζει από ένα δραματικό αίτιο. Από κάποιο βάσανο που καθώς τυραννά την ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου μπορεί και να τον εκτροχιάσει κωμικοτραγικά. Να τον οδηγήσει σε έναν παραλογισμό, σ' έναν τραγέλαφο που να προκαλεί γέλιο μέχρι δακρύων, έως ότου ο άνθρωπος μπορέσει να συνειδητοποιήσει τι φταίει, να ισορροπήσει ψυχικά και διανοητικά και να καταπολεμήσει το βάσανό του. Μια τέτοια, «εκρηκτική» κωμικο-δραματική «ύλη» αναδύεται από το έργο του Λι Χολ «Μαγειρεύοντας με τον Ελβις», τον οποίο παρουσιάζει στο «Διάνα» ο θίασος της Ελένης Ράντου.

Τα πρόσωπα του έργου αντιπροσωπεύουν λίγο - πολύ τα χαρακτηριστικά του καθημερινού βίου, των συνηθειών, των ηθών, της μαζικής «κουλτούρας», των επαγγελματικών και οικογενειακών προβλημάτων, των ψυχολογικών αδιεξόδων και διαταραχών εκατομμυρίων και εκατομμυρίων Αμερικανών, ανδρών και γυναικών. Κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι μια νέα, ερωτεύσιμη ακόμα γυναίκα και η έφηβη κόρη της. Η μάνα μετά το εγκεφαλικό του άντρα της, ο οποίος βιοποριζόταν μιμούμενος τον Πρίσλεϊ και άλλους σόουμεν, «διαφεύγει» του οικογενειακού δράματος με τυχαίους έρωτες. Η έφηβη κόρη, στερημένη το πατρικό χάδι και κυρίως τη μητρική θαλπωρή, ξεφεύγει από τη μοναξιά της μαγειρεύοντας και τρώγοντας ακατάσχετα, φροντίζει το «φυτό» πατέρα της, επιτίθεται στη μάνα της και στο νεαρό, αστοιχείωτο και αφελή εραστή της. Ο νεαρός καταλήγει να γίνει ερωτικό «μήλον της Εριδος» μάνας - κόρης, έως ότου και οι δυο συνειδητοποιήσουν τον αδιέξοδο εκτροχιασμό τους και βρουν διέξοδο στην αγάπη και τρυφερότητα της μιας για την άλλη.

Η ανάδυση της «εκρηκτικής» ύλης που μεταβάλει το πικρό υπόβαθρο του έργου σε μια απολαυστική «θεότρελη» κωμωδία, οφείλεται σε τρεις βασικούς παράγοντες, με πρώτον την απόδοσή του από την Ελένη Ράντου και τη Μαριλένα Παναγιωτοπούλου, με γλώσσα χυμώδη, άμεση και απλή, με αίσθηση του δραματικού, αλλά και χιουμοριστικού στοιχείου. Δεύτερος, και ο καθοριστικότερος, παράγοντας είναι η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα. Σκηνοθέτης ευφάνταστος, ικανός να δημιουργεί καλπάζοντες σκηνικούς ρυθμούς και να συνθέτει γκαγκ που με σουρεαλιστικό και γκροτέσκο τρόπο υπογραμμίζουν το παράλογο, τον εκτροχιασμό της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς, ο Κακλέας έστησε ένα συνεχώς κορυφούμενο, απολαυστικό σκηνικό «παιχνίδι» που μετατρέπει τις κωμικές καταστάσεις και το γέλιο που προκαλούν σε εύγλωττο «προβολέα» του ψυχισμού των προσώπων και της παραλογισμένης αμερικανικής κοινωνίας. Εξαιρετικά δημιουργικοί, ταυτισμένοι με τη σκηνοθετική ανάγνωση ήταν όλοι οι συντελεστές. Τα σκηνικά της Χριστίνας Κωστέα και τα κοστούμια του Μανώλη Γαλετάκη, που αποτυπώνουν τη χαρακτηριστική, «εκκωφαντική» μικροαστική αμερικάνικη αισθητική. Οι εύστοχες μουσικές επιλογές του Ιάκωβου Δρόσου, με επίκεντρο τραγούδια του Πρίσλεϊ. Η χορογραφία, η εκφραστική κίνηση που δίδαξε ο Φωκάς Ευαγγελινός, υποβοηθώντας ουσιαστικά στις καλές ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών.

Η Ελένη Ράντου διαθέτει λαϊκό, άμεσο, ευθύβολο κωμικό ταλέντο, δυνατή αίσθηση του χιούμορ, κλοουνίστικη εκφραστικότητα, εύφορη υποκριτική «τρέλα», όταν βρει ανάλογο σκηνοθετικό «έδαφος». Διαθέτει όμως και ευαισθησία, δραματική αλήθεια, την οποία ευφυώς μισοκρύβει πίσω από το κωμικό. Η ερμηνεία της στο «Μαγειρεύοντας με τον Ελβις» είναι εκπληκτική σύνθεση όλων των παραπάνω υποκριτικών στοιχείων της. Η Κατιάνα Μπαλανίκα, υπογράμμισε έμμεσα το δραματικό στοιχείο με το οξύ χιούμορ της και το σκηνικό της «νεύρο». Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος προσωποποίησε χαριτωμένα τη λαϊκή αφέλεια, την αγραμματοσύνη, την αμηχανία του ρόλου του. Ο Αντώνης Λουδάρος με το χιούμορ, την εύπλαστη υποκριτική του, τη σκηνική χάρη ερμήνευσε απολαυστικά τον πατέρα «φυτό», πρώην σωσία του Ελβις Πρίσλεϊ.