Τα άστρα που εκρήγνυνται στο τέλος της ζωής τους έχουν διαμορφώσει κάθε μέρος του φυσικού κόσμου που μας περιβάλλει. Δημιούργησαν το σίδηρο και τα άλλα βαριά χημικά στοιχεία που υπάρχουν παντού και μέσα στον οργανισμό μας. Μια τέτοια έκρηξη ενδέχεται να έδωσε την αρχική ώθηση για το σχηματισμό του ηλιακού μας συστήματος. Ομως, η μελέτη ενός υπερκαινοφανούς (σουπερνόβα) είναι εξαιρετικά δύσκολη, επειδή η πολύ ισχυρή πυρηνική λάμψη, που καταστρέφει το άστρο, καλύπτει όλες τις λεπτομέρειες του φαινομένου. Ετσι, οι επιστήμονες στρέφονται στην ψηφιακή μελέτη των υπερκαινοφανών σε υπολογιστή. Η προσομοίωση του φαινομένου επιτρέπει την παρακολούθηση της κατάρρευσης του πυρήνα ενός άστρου που πεθαίνει και μετά αναπηδά πριν τελικά διαλυθεί σε μια έκρηξη τεραστίων διαστάσεων. Η εικόνα δείχνει τη διασπορά του πλάσματος (κατάσταση της ύλης σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες) μόλις ένα δευτερόλεπτο μετά την έκρηξη. Οι ερευνητές βάζουν στον υπολογιστή τους βασικούς φυσικούς νόμους που κατά τη γνώμη τους επιδρούν (από την ανάμειξη των αερίων μέχρι τη συμπεριφορά των νετρίνων) και προσπαθούν να προκαλέσουν την έκρηξη και να την παρακολουθήσουν ως τη στιγμή που τα δεδομένα στον υπολογιστή μπορούν να συγκριθούν με τις αστρονομικές παρατηρήσεις.