Δεν είναι η πρώτη φορά που τα επιτελεία της αστικής τάξης ανακυκλώνουν σενάρια για αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα. Στόχος ήταν και παραμένει ένας: Να θωρακιστεί η εξουσία της αστικής τάξης, να προληφθεί ή να κλείσει έγκαιρα κάθε χαραμάδα ριζοσπαστικοποίησης στις λαϊκές συνειδήσεις, η οποία μπορεί να βάλει σε κίνδυνο τη στρατηγική που ενιαία υπηρετούν τα κόμματα του κεφαλαίου και οι παραφυάδες τους, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ανακάτεμα της τράπουλας αφορά πάντα τα κόμματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν και υπηρετούν το αστικό πολιτικό σύστημα και όχι βέβαια το ΚΚΕ. Αντίθετα, ο τελικός στόχος που υπηρετούν όλες οι προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού είναι να εμποδιστεί η ενίσχυση του ΚΚΕ ή να αποδυναμωθεί το μόνο κόμμα που στέκεται στρατηγικά απέναντι στην αστική τάξη και τα κόμματά της.

Οποτε η αστική τάξη αισθανόταν να τρίζει το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής στη διαχείριση της εξουσίας της, έβαζε σε εφαρμογή διάφορα σενάρια κεντροαριστερών και κεντροδεξιών συνασπισμών, πυροδοτούσε συζητήσεις και διαλόγους για το τέλος δήθεν των μονοκομματικών κυβερνήσεων, σιγοντάριζε διαδοχές στην ηγεσία, διασπάσεις και αποχωρήσεις από τα παραδοσιακά αστικά κόμματα (Μάνος, Ανδριανόπουλος κ.ά.) για να δημιουργήσει τους αναγκαίους παίχτες στα σχέδιά της.

Ταυτόχρονα, επεδίωκε να κρατάει στο «κόλπο» και τις όμορες στο ΠΑΣΟΚ σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ (μετά ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), σαν μέσο πίεσης στο ΚΚΕ.

Κόμματα που προήλθαν από διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως η Πολιτική Ανοιξη το 1993 και το ΔΗΚΚΙ το 1995, η συζήτηση για την «κεντροαριστερά», που φούντωσε επί κυβέρνησης Σημίτη, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τον τότε ΣΥΝ, αλλά και για την «κυβερνώσα αριστερά», που επανήλθε επί Γ. Παπανδρέου, το προκλητικό αβαντάρισμα του ΛΑ.Ο.Σ., μετά την ίδρυσή του το 2000 και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το 2008, η συζήτηση για τη δημιουργία «κόμματος επιχειρηματιών» ή «κυβέρνησης τεχνοκρατών», η οποία έρχεται και επανέρχεται, με τελευταίο κρούσμα την περίοδο των μεγάλων εργατικών κινητοποιήσεων την περασμένη άνοιξη, είναι μερικά μόνο παραδείγματα.

Μια τέτοια συζήτηση φουντώνει ξανά τους τελευταίους μήνες, ανάμεσα σε εξαγγελίες για νέα κόμματα και διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό με αφορμή τις εκλογές για τα όργανα της τοπικής διοίκησης.

Τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστή την τωρινή προσπάθεια των αστικών επιτελείων να προκαλέσουν ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα; Το γεγονός ότι σήμερα, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, καταγράφεται με τέτοια ευκρίνεια όχι μόνο η αντίδραση πλατιών λαϊκών στρωμάτων στα μέτρα που επιβάλλει η αντιλαϊκή στρατηγική, αλλά και η κλιμακούμενη δυσαρέσκεια για τα κόμματα που την προωθούν, τη στηρίζουν, ή δεν την αμφισβητούν.

Με άλλα λόγια, αισθητά μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας έχει βρει την άκρη του νήματος που συνδέει τα αντιλαϊκά μέτρα με τη στρατηγική του κεφαλαίου και τα κόμματα που την υπηρετούν, δείχνοντας τη διάθεσή τους να χειραφετηθούν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Ταυτόχρονα, για πρώτη φορά καταγράφεται με τέτοια ένταση η κατακραυγή για την ΕΕ και την πολιτική της. Αναγνωρίζεται από περισσότερους ο καθοριστικός της ρόλος, σαν διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, στην επιδείνωση των όρων που ζει και εργάζεται η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Η συμβολή του ΚΚΕ στις θετικές διεργασίες που καταγράφονται στη λαϊκή συνείδηση είναι αδιαμφισβήτητη και κυρίαρχη ανάμεσα στους παράγοντες εκείνους που ευθύνονται για το γεγονός ότι σήμερα στοχοποιείται από πλατιές λαϊκές μάζες η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, λογαριάζεται σαν ενιαία.

Αυτό γεννά πρωτόγνωρες ανησυχίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, που ξέρει καλά ότι μια τέτοια αμφισβήτηση, με αυτά τα χαρακτηριστικά και με δεδομένα το κύρος και την απήχηση που έχει το ΚΚΕ, οι θέσεις και η πολιτική του πρόταση στη χώρα μας, ακόμα κι αν σήμερα είναι στα σπάργανα, μπορεί κάτω από προϋποθέσεις να δρομολογήσει ριζικές αλλαγές σε πολιτικό επίπεδο, με πρωταγωνιστή το λαό και τη μαζική πολιτική πάλη του.

Γι' αυτό τα επιτελεία της αστικής τάξης αναζητούν τρόπους να εκτονωθεί ανώδυνα η λαϊκή αγανάκτηση, να θολώσει, να συκοφαντηθεί και να κρυφτεί η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος, που προτείνει το ΚΚΕ και η οποία, σε πολιτικό επίπεδο, έχει σαν προϋπόθεση να ενισχυθεί το Κόμμα σε όλα τα μέτωπα και, ταυτόχρονα, να αποδυναμωθούν όσο γίνεται περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Τα βασικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζει σήμερα το ρευστό από κάθε άποψη πολιτικό σκηνικό είναι τα εξής: Η επιρροή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μειώνεται σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους και οπαδούς τους από τα λαϊκά στρώματα, ξεχωριστά και σαν άθροισμα, ένα υπολογίσιμο κομμάτι της δυσαρέσκειας για το δικομματισμό μεταφράζεται σε ενίσχυση του ΚΚΕ και μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του δικομματισμού βρίσκεται σε προβληματισμό και αναζήτηση, με σαφή τάση χειραφέτησης.

Με δεδομένο το γεγονός ότι η αντιλαϊκή πολιτική δεν έχει ημερομηνία λήξης και η έντασή της είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο, το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά τρόπους να διασφαλίσει τα κεκτημένα του και να τα επεκτείνει σε βάρος του λαού. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να μη βρει ριζοσπαστική διέξοδο η λαϊκή δυσαρέσκεια και σε τελική ανάλυση να μην καταλήξει σε ενίσχυση του ΚΚΕ και των δυνάμεων που στηρίζει στο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Είναι αποκαλυπτική ως προς αυτό η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να στήσει αναχώματα στη διαρροή απογοητευμένων ψηφοφόρων του προς τη «Λαϊκή Συσπείρωση», που στηρίζει το ΚΚΕ, κατεβαίνοντας στις εκλογές για την Περιφέρεια της Αττικής με δυο και τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς (Σγουρός, Δημαράς, Μητρόπουλος και Ψαριανός), με στόχο να κρατήσει εντός των τειχών τη δεδομένη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική του.

Η τακτική αυτή του ΠΑΣΟΚ αποκτά διπλό ενδιαφέρον με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των «ανεπίσημων» συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ στην Περιφέρεια Αττικής και αλλού αποσπούν τη στήριξη συμπληρωματικών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ομάδες του ίδιου χώρου. Περιγράφοντας τις προθέσεις του χώρου που εκπροσωπεί, ο πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας παραδέχτηκε ότι η στήριξη του ΠΑΣΟΚου Μητρόπουλου για την Περιφέρεια της Αττικής στόχο έχει τη «συνάντηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία (που) μπορεί να δώσει μια νέα δυναμική. Στην Ευρώπη τα κόμματα με τα οποία εμείς συμμαχούμε έχουν αυτή τη στρατηγική».

Αναφέρεται προφανώς στα παραδείγματα χωρών όπως η Ιταλία, η Γερμανία και η Γαλλία, όπου η συμπόρευση των λεγόμενων «αριστερών» κομμάτων με τη σοσιαλδημοκρατία έστειλε τον κόσμο σπίτι του και διευκόλυνε τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που επιζητούσε το κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, μερίδες της αστικής τάξης αβαντάρουν τη δημιουργία «νέων» κομμάτων, όπως αυτό της Ντόρας Μπακογιάννη, που θα αναλάβουν εκ νέου να προπαγανδίσουν το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων και την επίτευξη «συναινέσεων» για μια πιο δίκαιη δήθεν διαχείριση της πολιτικής του κεφαλαίου. Προαναγγέλλοντας το κόμμα της, η Ντ. Μπακογιάννη είπε ότι θα «αναζητήσει ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης», καθώς εκτιμάει ότι «η κυβέρνηση Παπανδρέου θα είναι η τελευταία μονοκομματική» και πως «υπάρχει η ανάγκη εθνικής συνεννόησης στη βάση προγραμματικών συμφωνιών (...) συνεργασιών και των συναινέσεων».

Με τον ίδιο στόχο κινείται και ο ΛΑ.Ο.Σ., στοιχιζόμενος άλλοτε πίσω από το ΠΑΣΟΚ και άλλοτε δίπλα στη ΝΔ και ζητώντας «μια εθνικής αντίληψης κυβέρνηση, μια οικουμενικής αντίληψης κυβέρνηση», όπως έλεγε τις προάλλες ο Γ. Καρατζαφέρης. Ο ίδιος συντηρεί και το εναλλακτικό σενάριο της «μεγάλης κεντροδεξιάς», σαν δόλωμα για τους απογοητευμένους ψηφοφόρους της ΝΔ που προέρχονται από τα λαϊκά στρώματα.

Μπροστά στην κάλπη του Νοέμβρη, ο λαός έχει να αναμετρηθεί με το εξής πραγματικό δίλημμα: Θα σκορπίσει την ψήφο του στα αναχώματα για να αθροίσουν τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους την ψήφο του στον κορβανά της δικής τους αντιλαϊκής πολιτικής; `Η θα ξεπεράσει παλικαρίσια τις συμπληγάδες των επίσημων και ανεπίσημων υποψηφίων από τα κόμματα εκείνα που υπηρετούν τη στρατηγική της πλουτοκρατίας, πλευρά της οποίας είναι και το μνημόνιο;

Θα νομιμοποιήσει με την ψήφο του τους επικίνδυνους σχεδιασμούς που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο βάσει συγκεκριμένου σχεδίου και θέλουν να καταπνίξουν τη δίκαιη αγανάκτηση και την οργή του για την αντιλαϊκή πολιτική; `Η θα δώσει μια κλοτσιά για να σκορπίσουν οι προσπάθειες αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού, στηρίζοντας και με την ψήφο του τις δυνάμεις του ΚΚΕ;

To ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παλεύει να ριζοσπαστικοποιηθεί η εργατική λαϊκή συνείδηση, να ανοίξουν ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, να ανατραπεί η αντιλαϊκή εξουσία των μονοπωλίων και το γερασμένο ιστορικά πολιτικό της προσωπικό. Να περάσει η εξουσία, η οργάνωση, ο σχεδιασμός και η διεύθυνση της οικονομίας στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με ταυτόχρονη ενίσχυση των δυνάμεων που στηρίζει το ΚΚΕ στις εκλογές του Νοέμβρη μπορεί και πρέπει να μεγαλώσει τη χαραμάδα της ελπίδας που άνοιξαν οι θετικές διεργασίες στη συνείδηση του λαού όλο το προηγούμενο διάστημα.