1. Στη βιασύνη του επάνω, ο Κουβέλης, προκειμένου να παρέχει υπηρεσίες στον πρωθυπουργό, άρχισε τις ύβρεις: Καταστροφείς όσοι δεν είναι υπέρ του Μνημονίου! Θεωρώ το χαρακτηρισμό κομπλιμέντο. Φυσικά, επιθυμώ την καταστροφή του Μνημονίου της καθεστωτικής Αριστεράς που του συμπαρίσταται.

2. Δικαίωμα του Κουβέλη είναι η πείνα και η δίψα για εξουσία, η παρωχημένη φρασεολογία και ο συμβιβασμός. Τα απολειφάδια του Κύρκου θα μπορούν από δω και στο εξής να ονειρεύονται μια κυβέρνηση μαζί με τον Γιωργάκη πάνω στα σώματα των εργατών. Τους θυσιάζουν με κλειστά μάτια, ακολουθώντας τη βίβλο της κυρίαρχης ιδεολογίας: γενικόν κινδυνολόγιον.

3. Οποιος γνωρίζει αντιδρά ή καλύπτει. Μέσα σ' αυτές τις αποτρόπαιες συνθήκες η Δημοκρατική Αριστερά είναι ο γύψινος διάκοσμος της πτώσης μας.

4. Η τρέλα των ημερών δεν είναι ότι μας ανάγκασαν να μπούμε σ' αυτόν τον φρικτό κύκλο, αλλά ότι, αν τολμήσουμε να βγούμε απ' αυτόν, θα υποστούμε αντίποινα. Οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι ευθυγραμμίζονται με το μηχανισμό της κυβέρνησης, που έχει εκφυλιστεί. Από τώρα και στο εξής ο χρόνος δεν είναι δικός μας. Τον άφησε ενέχυρο ο Γιωργάκης στους Ευρωπαίους, οι οποίοι χρόνια τώρα τον μετατρέπουν σε χρήμα.

5. Τον τελευταίο καιρό διάφοροι Αδιάφοροι, νυν τρυφεροί Αριστεροί δίνουν αγώνα για το ποιος θα είναι αρεστός ως υπουργός Πολιτισμού, ώστε να κερδίσει μια θέση στο χάος. Οι κοκορομαχίες αυτές διεξάγονται παντού, κυρίως στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Σαν καλός χριστιανός, κυρίως για λόγους αισθητικής, προτείνω στους παραπάνω το ευαγγέλιο της υπόθεσής τους γραμμένο από τον βαρόνο Ντ' Ολμπάκ στην «Τέχνη της κοινωνικής αναρρίχησης - Δοκίμιο προς χρήσιν των Αυλικών» (εκδόσεις «Αγρα», μετ. Βάνα Χατζάκη).

Γράφει ο μέγιστος: «Ενας τέλειος Αυλικός είναι αναμφισβήτητα το πλέον εκπληκτικό δείγμα ανθρώπου. Κι ούτε λόγος να γίνεται για την αυταπάρνηση των ευσεβών για τα θεία, η πραγματική αυταπάρνηση είναι αυτή του Αυλικού για τον κύριό του, κοιτάξτε πώς εκμηδενίζεται μπροστά του! Είναι μια τέλεια μηχανή ή μάλλον δεν είναι πλέον τίποτα, από τον κύριό του περιμένει να του δώσει ζωή, παλεύει να ξεχωρίσει ποια από τα χαρακτηριστικά του κυρίου του πρέπει να οικειοποιηθεί, είναι σαν λιωμένο κερί έτοιμο να πάρει όποιο σχήμα θέλει να του δώσει κανείς. [...]. Ενας καλός Αυλικός δεν πρέπει ποτέ να έχει γνώμη ή μάλλον δεν πρέπει να έχει παρά τη γνώμη του κυρίου του ή του υπουργού, ενώ με τη διορατικότητά του πρέπει πάντα να προαισθάνεται τη γνώμη αυτή (...). Ενας καλός Αυλικός δεν πρέπει να έχει δίκιο, δεν του επιτρέπεται επ' ουδενί να διαθέτει περισσότερο πνεύμα απ' ό,τι ο κύριός του ή ο ευεργέτης του. Πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά πως ο ηγεμόνας και ο αξιωματούχος δεν μπορεί ποτέ να σφάλλουν».