Σε πρόσφατο άρθρο επιχειρείται ο προβοκατόρικος παραλληλισμός της πρότασης εξουσίας του ΚΚΕ με την επάνοδο του βασιλιά στο αστικό πολιτικό σύστημα, με το επιχείρημα ότι και οι δύο υπερβαίνουν την αστική συνταγματική νομιμότητα: «Αυτονόητο είναι ότι δεν έχουν θέση στην πολιτική ζωή της χώρας όσοι αμφισβητούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και απεργάζονται την κατάλυσή της [...] Απαιτείται μεγάλη ανοχή της πολιτείας για να επιτρέπεται σε πολιτικά σχήματα, οργανώσεις, κινήματα και ομάδες ατόμων η δραστηριότητα με στόχο να αλλάξουν θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Για να προλάβει τυχόν παρεξηγήσεις, ο Συνταγματικός Νομοθέτης όρισε (Σύνταγμα 1975) ότι όλα τα πολιτικά κόμματα, για να λειτουργούν νομίμως, πρέπει να καταθέτουν δήλωση στον Αρειο Πάγο ότι σέβονται το ισχύον Πολίτευμα [...] Κινούνται λοιπόν εκτός των ορίων της νομιμότητας όσοι αμφισβητούν το Πολίτευμα, έστω και αν επικαλούνται τη θέληση του, αμέτοχου σε τέτοιες διεργασίες, Λαού [...] Οσοι μιλούν για αλλαγή του Συντάγματος, πρέπει να δηλώνουν ξεκάθαρα τι έχουν στο μυαλό τους. Αλλο πράγμα είναι να συζητάμε και να διαφωνούμε για το ζήτημα των λεγόμενων ιδιωτικών πανεπιστημίων και άλλο να εννοούμε (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) αλλαγές που προφανώς σημαίνουν είσοδο στο χώρο των θαυμάτων του άλλοτε ποτέ υπαρκτού και νυν σχολάζοντος σοσιαλισμού»¹³.

Και βέβαια καμιά σχέση δεν έχει το ΚΚΕ με οποιαδήποτε φιλοβασιλική πολιτική κίνηση. Οι θέσεις του ΚΚΕ για την εργατική, σοσιαλιστική εξουσία θεμελιώνονται στην πραγματικότητα της συγκέντρωσης της κοινωνικής παραγωγής και στην αναγκαιότητα της αντιστοίχισής της με την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής που διαθέτει. Είναι θέσεις του ιστορικά αναγκαίου μέλλοντος. Οι θέσεις των φιλοβασιλικών υπερασπίζονται την ενσωμάτωση της ιστορικά παρωχημένης αριστοκρατίας στη μεταγενέστερη και κυριαρχούσα αστική εξουσία.

Σε άλλο άρθρο προτείνονται και συγκεκριμένοι μηχανισμοί για την άσκηση περιοριστικών μέτρων ενάντια στα κόμματα που αμφισβητούν την αστική νομιμότητα: «Οταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει επιλέξει καταστατικά (με Σύνταγμα και νόμους) το πολίτευμα της δημοκρατίας, είναι εξωφρενικό και παράλογο να μετέχουν στο κορυφαίο όργανο της δημοκρατίας, στο κοινοβούλιο, κόμματα που μεθοδικά και με χρήση βίας καταλύουν τους όρους λειτουργίας της δημοκρατίας. Κάθε πολίτης ή ομάδα πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα δικαιούται να πιστεύει και να προπαγανδίζει όποια πρόταση, πολιτική, ιδεολογική, κοσμοθεωρητική προτιμάει. Το μόνο που δεν δικαιούται, είναι να ακυρώνει αυτήν την ελευθερία των επιλογών, να καταλύει τους θεσπισμένους όρους της δημοκρατίας. [...] Αυτό το όριο αυτοάμυνας είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας, η στοιχειώδης και αυτονόητη λογική που θεμελιώνει θεσμικά την ελευθερία. Γι' αυτό και όταν αρχηγοί κομμάτων ή στελέχη ή εκπρόσωποι διακηρύχνουν επίσημα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα ότι τους νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο αυτοί τους ακυρώνουν με βία και τρομοκρατία στους δρόμους, τότε, όπου λειτουργεί δημοκρατία, επεμβαίνει Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και παύει να αναγνωρίζει ως πολιτικό κόμμα τη φασιστοειδή συντεχνία...»¹⁴.

Από την αντικομμουνιστική επίθεση δεν λείπουν και τα ανοιχτά απειλητικά κελεύσματα ενάντια στο Κόμμα, που η δράση του αναγορεύεται ακόμη και σε εθνικό κίνδυνο, καλώντας σε στράτευση όλου του αστικού πολιτικού κόσμου ενάντια στο ΚΚΕ: «Εφτασε η στιγμή να πούμε όλοι "ως εδώ!" Δεν μπορεί το 8% να κυβερνά τη χώρα. Δεν μπορούν δέκα άτομα να κλείνουν τα ξενοδοχεία και κανείς να μη διαμαρτύρεται. Δεν μπορεί να παραβιάζονται κατάφωρα οι νόμοι και να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί. Δεν μπορεί μια χούφτα στελεχών του ΚΚΕ να μασκαρεύονται ναυτεργάτες και να σταματούν την ακτοπολοΐα. Αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει "αντικομμουνισμό" δεν είναι μόνο εθνική ανάγκη. Είναι κοινωνικό καθήκον. Είναι αντίσταση στον φασισμό με κόκκινη λεοντή»¹⁵. Σε άλλο άρθρο επισημαίνεται η αναγκαιότητα, λόγω ακριβώς όξυνσης της ταξικής πάλης, να παρθούν αποφασιστικά μέτρα ενάντια στο ΚΚΕ: «Υπό άλλες συνθήκες, ίσως συζητούσαμε την πολυτέλεια να αντιμετωπίζουμε τη συστηματικά αντιδημοκρατική στάση του ΚΚΕ με τη συμπάθεια που αρμόζει στους γραφικούς. Σήμερα, όμως, ευρισκόμενοι στο χείλος του γκρεμού και έχοντας μπροστά μας πολλά δύσκολα χρόνια, δεν είναι δυνατόν να πληρώνουμε όλοι το "δικαίωμα" του ΚΚΕ να κάνει σχεδόν ό,τι του καπνίσει και όποιος δεν συμμορφώνεται μαζί του να εγκαλείται κι από πάνω επειδή προκάλεσε τις συνέπειες! [...] Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό η κυβέρνηση και να τους δώσει, επιτέλους, την "παλικαρίσια μάχη" που ονειρεύονται; Μόνο να κερδίσει έχει, αν τολμήσει να πάρει το ρίσκο»¹⁶. Επίσης σε ορισμένα άρθρα διατυπώνεται με σαφήνεια η απειλή ότι «...το ΚΚΕ [...] παίζει με τη φωτιά. Και αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα καούν, όπως κινδύνεψαν προχθές έξω από τη Βουλή»¹⁷ ή την απειλή ότι «όσοι ζουν με τα "φαντάσματα του Λένιν" μπορεί να βρεθούν σε εποχές που βασίλευαν οι "σκιές του τσάρου"»¹⁸.

Η επίθεση αυτή εστιάζει ιδιαίτερα στα συνθήματα της «ανυπακοής», στο «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» εκφράζοντας το ταξικό μίσος που προκαλούν αυτά στους καπιταλιστές και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Προβάλλονται ως συνθήματα που ενοχοποιούν την επιχειρηματικότητα, δηλαδή το κεφάλαιο, ενώ έχουν γίνει ουκ ολίγες προσπάθειες άσκησης πίεσης για την εγκατάλειψή τους, με ευθείες απειλές, αλλά ακόμα και με τη διαστρέβλωση (ότι το ΚΚΕ θέλει να επιβάλει τώρα το δίκιο της μειοψηφίας) ή και τον εκχυδαϊσμό τους¹⁹. Οταν το ΚΚΕ καλεί σε απειθαρχία - ανυπακοή, εννοεί πρώτ' απ' όλα να μη νομιμοποιηθούν στη συνείδηση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων οι νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις, να μη συμβιβαστούν στους αντίστοιχους αντιλαϊκούς νόμους («Αφού ψηφιστεί ένας νόμος τότε όλοι οφείλουν να τον σέβονται. Ακόμη κι εκείνοι που κρατούν τα σημαιάκια του ΠΑΜΕ»)²⁰. Μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι να μην εγκλωβιστούν στην παγίδα ότι τα νέα μέτρα - νόμοι είναι «αναγκαίοι» για όλους, «εθνικό» συμφέρον. Στοιχείο της απειθαρχίας, της εργατικής και λαϊκής αντεπίθεσης είναι η μαζική συμμετοχή στην απεργία, η ικανότητα περιφρούρησής της από απεργοσπαστικές ενέργειες και αποφάσεις των αστικών δικαστηρίων, με τους νόμους των εφοπλιστών. Είναι να υψώνουν το δίκιο τους ενάντια στους μεγαλεμπόρους του «Τζάμπο» και τις υπαγορευμένες από το μεγάλο κεφάλαιο εισαγγελικές εγκυκλίους, να ξηλώνουν τις χαφιεδοκάμερες, να βάζουν εμπόδια στην προέλαση της ΝΑΤΟικής πολεμικής μηχανής μέσω του ελληνικού εδάφους ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, να εμποδίζουν τις αστυνομικές επιθέσεις εναντίον αθώων μεταναστών και προσφύγων και τις μαζικές απελάσεις.

Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ανησυχούν ότι η διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων στη γραμμή της απειθαρχίας και της αντεπίθεσης, ειδικά στις συνθήκες της κρίσης, θα φέρει στην επιφάνεια τη δυνατότητα οργάνωσης σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο μέσα στους χώρους της παραγωγής, στους κλάδους της οικονομίας, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Για να αποδείξουν ότι δήθεν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ θέλει να επιβάλει το δίκιο της μειοψηφίας - εξ ιδίων κρίνοντας τα αλλότρια - με το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» κατεβάζουν το ποσοστό της εργατικής τάξης κάτω από το 10%, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι εργάτης δεν είναι μόνο ο χειρώνακτας εργάτης του εργοστασίου μεταποίησης, αλλά ο σύγχρονος μισθωτός εκμεταλλευόμενος από το κεφάλαιο. Αφορά επίσης και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων.

Συνακόλουθη είναι και η απόπειρα να παρουσιαστεί το ΚΚΕ ως κόμμα συνωμοτών και πραξικοπηματιών που θέλει να σφετερισθεί την εξουσία, με χαρακτηριστική την τοποθέτηση του Θ. Πάγκαλου: «Το ΚΚΕ με τη στάση του επιδιώκει το οικονομικό και κοινωνικό σαμποτάζ με σκοπό να πάρει την εξουσία χωρίς οι υπόλοιποι να τους πάρουν χαμπάρι»²¹.

Ετσι διαστρεβλώνεται το περιεχόμενο του συνθήματος «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», που σημαίνει να έχουν ο εργάτης και η εργάτρια σταθερή δουλειά και αξιοπρεπή διαβίωση. Να καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν και να μην τους τον κλέβουν. Να έχουν δωρεάν μόρφωση, υγεία, κοινωνική προστασία.Να ψυχαγωγούνται, να έχουν ελεύθερο χρόνο, ειρήνη, συνεργασία με όλους τους λαούς. Αυτά ο καπιταλισμός δεν μπορεί να τους τα δώσει. Αυτά είναι το δίκιο τους. Αυτός είναι ο νόμος του ΚΚΕ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(άρθρο των Λίνας Κροκίδη και Κύριλλου Παπασταύρου / ΚΟΜΕΠ Νο 4, 2010

Η Λίνα Κροκίδη είναι υπεύθυνη του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Δημοκρατικές Ελευθερίες, τη Δικαιοσύνη και τα Δικαιώματα των Μεταναστών. Ο Κύριλλος Παπασταύρου είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής).

Σημειώσεις:

13. Στ. Ψυχάρης, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής»BB, 9 Μάη 2010.

14. Χρ. Γιανναράς, εφημερίδα «Καθημερινή», 16 Μάη 2010.

15. Π. Μανδραβέλης, εφημερίδα «Καθημερινή», 23 Απρίλη 2010.

16. Στ. Κασιμάτης, εφημερίδα «Καθημερινή», 30 Απρίλη 2010.

17. Π. Μανδραβέλης, εφημερίδα «Καθημερινή», 7 Μάη 2010.

18. Στ. Ψυχάρης, εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 9 Μάη 2010.

19. Δημ. Δημητράκος, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ, εφημερίδα «Βήμα της Κυριακής», 29 Απρίλη 2009.

20. Π. Μανδραβέλης, εφημερίδα «Καθημερινή», 11 Μάη 2010.

21. Συνέντευξη Θ. Πάγκαλου στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής», 30 Μάη 2010.