Στην συνάντηση που πραγματοποιήθηκε χτες με πρωτοβουλία του ΚΚΕ στηΘεσσαλονίκη, με θέμα:«Οι εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης και τα καθήκοντα των κομμουνιστών»και αποτελεί συνέχεια ανάλογων συναντήσεων που πραγματοποιούνται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, συμμετείχαν εκπρόσωποι από Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα από τηνΑλβανία, τηΒουλγαρία,τηνΚροατία,τηνΠΓΔΜ,τηΡουμανία,τηΣερβίακαι τηνΤουρκία.Στη Συνάντηση υπήρξε η δυνατότητα για μεταφορά και ανταλλαγή εμπειριών και προτάσεις για τον αναγκαίο συντονισμό στη δράση των κομμουνιστών στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. (Ρεπορτάζ για τις εργασίες της Συνάντησης θα υπάρξει σε επόμενα φύλλα του «Ριζοσπάστη»).

«Αγαπητοί σύντροφοι,

Η σημασία της φετινής Συνάντησης απορρέει από τις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή.

Η καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε συγχρονισμένα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στις ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ιαπωνία και αγκαλιάζει μεγάλο αριθμό καπιταλιστικών κρατών είναι βαθιά και παρατεταμένη.

Οι αντιφάσεις του συστήματος προκαλούν σοβαρές διαχειριστικές δυσκολίες. Η διάθεση τεράστιων ποσών για τη στήριξη των επιχειρήσεων οδηγεί σε αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων, ενώ η περιοριστική πολιτική βαθαίνει την ύφεση.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η καπιταλιστική κρίση εκφράζει την όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Οι θέσεις που αποδίδουν τις αιτίες της κρίσης σε διαχειριστικές πολιτικές, ενοχοποιώντας αποκλειστικά τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση είναι εξωπραγματικές και επικίνδυνες.

Γιατί αποσιωπούν τη δράση των νόμων του εκμεταλλευτικού συστήματος, κρύβουν ότι η ιστορία των κρίσεων αποδεικνύει ότι αυτές εκδηλώνονται στην πορεία του χρόνου ανεξάρτητα από τη σοσιαλδημοκρατική ή φιλελεύθερη διαχείριση, ως όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος, της αναρχίας και της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή, της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που συγκεντρώθηκαν στην φάση ανόδου της οικονομίας από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και δεν μπορούν να βρούνε διέξοδο με όρους εξασφάλισης υψηλού ποσοστού κέρδους, σε περιβάλλον που χειροτερεύει σχετικά και απόλυτα η κατάσταση των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης, οργανώθηκε συστηματική επίθεση κατά των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Πρόκειται για στρατηγική επιλογή, που σχεδιάστηκε με τη συνεργασία των αστικών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, αποτέλεσε και αποτελεί τη βασική γραμμή που διαπερνά τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών με τη συμμετοχή των εθνικών κυβερνήσεων.

Στην Ελλάδα, αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται πολύμορφοι ταξικοί αγώνες ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, στην αντιλαϊκή πολιτική της φιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ πριν και της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σήμερα, που τη στηρίζουν οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι υποταγμένες ηγεσίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Στους αγώνες αυτούς, πρωτοστάτησε το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, το ταξικό εργατικό κίνημα, οι αγωνιστικές συσπειρώσεις που στηρίζει το Κόμμα μας στο αγροτικό κίνημα, στο κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών και της νεολαίας.

Ξεχωριστή συμβολή στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την αντιλαϊκή πολιτική έχει η γραμμή πάλης του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος που έθεσαν εξ αρχής ότι η κρίση, τα ελλείμματα και το χρέος είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της στρατηγικής που ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους και δεν έχουν καμία ευθύνη οι εργαζόμενοι.

Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία και η πάλη για κάθε λαϊκό πρόβλημα να αναπτυχθεί στην κατεύθυνση της οργάνωσης, της συγκέντρωσης και της προετοιμασίας ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό.

Περιλαμβάνει βασικές, υποχρεωτικές γραμμές για τις θαλάσσιες μεταφορές, σημαντικούς δρόμους για τη μεταφορά ενέργειας από τις ενεργειακές πηγές του Καυκάσου και της Κασπίας, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στη ΝΔ Ασία μέσω του Σουέζ. Διαθέτει σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Εχει αξιόλογα πλεονεκτήματα για στρατιωτικές επιχειρήσεις, για το στρατιωτικό έλεγχο ευρύτερων περιοχών.

Αυτά τα στοιχεία τραβούν τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σαν μαγνήτης και κάνουν την περιοχή ένα σημαντικό πεδίο εκδήλωσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των στρατηγικών τους στοχεύσεων, με την άμεση συμμετοχή και ευθύνη των αστικών τάξεων και των αστικών πολιτικών δυνάμεων των κρατών της περιοχής που είναι μέρος του προβλήματος και συντάσσονται με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις για να υπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Από αυτή τη σκοπιά πρέπει να εξετάσουμε πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στα Βαλκάνια και στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και τους στρατηγικούς της στόχους για άλωση, έλεγχο νέων αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και ενεργειακών δρόμων, προωθεί μελετημένα σχέδιο επέκτασης στην ευρύτερη περιοχή.

Μετά την Ελλάδα, τη Σλοβενία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία προωθείται στην ΕΕ η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων, του συνόλου των βαλκανικών κρατών. Ενώ η αστική τάξη της Τουρκίας, στηριζόμενη και στην ενταξιακή πορεία της χώρας, προχωρά σε αναγκαίους εκσυγχρονισμούς, με στόχο τη μεγιστοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στη χώρα.

Αυτό αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό στοιχείο της ενταξιακής διαδικασίας. Πρόκειται για την προώθηση πολιτικών εκσυγχρονισμού των αστικών κρατών και προσαρμογής των οικονομιών τους στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του, μέσω ενός σχεδίου σκληρών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που αφορούν την απελευθέρωση τομέων και κλάδων της οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεις, ανατροπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, περικοπή των κρατικών δαπανών για κοινωνικές υπηρεσίες και αντιλαϊκές αλλαγές στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η ΕΕ ως διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, που κινητήρια δύναμη έχει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, θα γίνεται συνεχώς πιο επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα, ανεξάρτητα από τη δομή και τις μορφές λειτουργίας της.

Η παρέμβαση της ΕΕ στην περιοχή δεν περιορίζεται στην ενταξιακή διαδικασία των βαλκανικών κρατών, αλλά χρησιμοποιεί διάφορες μορφές διαμόρφωσης και αναβάθμισης σχέσεων με χώρες της ευρύτερης περιοχής.

Με τα ίδια ιμπεριαλιστικά κίνητρα κινείται το ΝΑΤΟ, το οποίο μετά την ένταξη της Κροατίας και της Αλβανίας, επιμένει στην ένταξη της FYROM και διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για διεύρυνση που περιλαμβάνει τη Γεωργία και την Ουκρανία παρά τις αντιδράσεις της Ρωσίας.

Οι ΝΑΤΟικές παρεμβάσεις θα ισχυροποιηθούν με τη νέα στρατηγική που εγκρίθηκε πρόσφατα στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, η οποία συγκεντρώνει την προσοχή της στην ενίσχυση των δυνάμεων κατοχής στο Αφγανιστάν και τον έλεγχο του Ιράκ, στην επέκταση της ιμπεριαλιστικής παρουσίας και δράσης και στο χτύπημα κρατών και λαών με τα προσχήματα της τρομοκρατίας, της διάδοσης των πυρηνικών όπλων, της πειρατείας, της ενεργειακής ασφάλειας και της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, τις κλιματικές αλλαγές, τα μεταναστευτικά ρεύματα κ.ά.

Για να υπηρετηθούν τα επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ, ενισχύεται η γενικότερη πολεμική υποδομή που περιλαμβάνει και τη λεγόμενη «Αντιπυραυλική Ασπίδα».

Ιδιαίτερης σημασίας, κρίσιμο ζήτημα για την πορεία των εξελίξεων στην περιοχή είναι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των δρόμων και των προορισμών των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Εδώ, στα πλαίσια του γενικότερου ανταγωνισμού που εξελίσσεται σε διεθνές επίπεδο, συγκρούονται τα οικονομικο - κρατικά συμφέροντα των ΗΠΑ - ΕΕ - Ρωσίας, αλλά και της Κίνας που έχει συνδέσει ήδη τα συμφέροντα της με την περιοχή.

Αναφερόμαστε σε βασικούς παράγοντες που αντικειμενικά εκπληρώνουν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, χωρίς να υποτιμάμε τις κινήσεις που κάνουν οι αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας, οι οποίες αναπτύσσουν σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, μεταφέρουν χιλιάδες επιχειρήσεις στα Βαλκάνια και πραγματοποιούν επενδύσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Πρώτο: Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου που δρομολογήθηκε μετά τη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, το 1999, με τη στήριξη των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και «νομιμοποιήθηκε» με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης τον Ιούλη του 2010, ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» και διαμορφώνει μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την αλλαγή των συνόρων, με συνέπειες που ξεπερνούν τα όρια της περιοχής μας.

Η στάση των κομμουνιστών είναι στάση αρχών που καθορίζεται από τα γενικότερα συμφέροντα της εργατικής τάξης, «του διεθνούς κινήματος του προλεταριάτου», τα οποία υπηρετεί ο προλεταριακός διεθνισμός ενάντια στον κοσμοπολιτισμό της αστικής τάξης και στην εθνικιστική εξαπάτηση.

Δεύτερο: Εξίσου επικίνδυνο ζήτημα είναι η ανακίνηση ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, είτε η αξιοποίηση μειονοτήτων, για να υπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά επιθετικά σχέδια σε συνεργασία με αστικές τάξεις της περιοχής.

Πρέπει να ανησυχήσουμε περισσότερο, γιατί πληθαίνουν οι εκδηλώσεις σκοπιμότητας, οι μελέτες και οι εκθέσεις μηχανισμών των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά και εθνικιστικών κύκλων στα Βαλκάνια, που κατασκευάζουν, ανακινούν μειονοτικά ζητήματα.

Τρίτο: Η θέση του Κόμματός μας για τις σχέσεις Ελλάδας - FYROM στηρίζεται σε αρχές, υποστηρίζει την αναζήτηση κοινά αποδεκτής λύσης, η οποία στην περίπτωση που περιλαμβάνει το όνομα «Μακεδονία» ή όποια παράγωγα, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι πρόκειται αποκλειστικά για γεωγραφικό προσδιορισμό. Η θέση του ΚΚΕ συγκεντρώνει την προσοχή της επίσης στον τερματισμό κάθε είδους αλυτρωτικής προπαγάνδας, στη ρητή αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο κρατών.

Τέταρτο: Ιδιαίτερα πρέπει να μας απασχολήσουν τα προβλήματα των μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων σαν σημαντικό ζήτημα που απαιτεί την κοινή δράση των ντόπιων και των ξένων εργατών ενάντια στο κεφάλαιο, τον κοινό αντίπαλο. Είναι ανάγκη να δουλέψουμε για να επικρατήσουν τα ταξικά κριτήρια και να κλείσουμε το δρόμο εμπλοκής των μεταναστών σε επικίνδυνα σχέδια που αποσκοπούν στην αξιοποίηση της εθνικής προέλευσης και των θρησκευτικών αντιλήψεων.

Είναι γεγονός ότι το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων που εκδηλώνονται στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και του Αιγαίου, σε άμεση αλληλεξάρτηση με τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο το τελευταίο διάστημα, στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.

Οι εξελίξεις εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους.

Κινδύνους που σχετίζονται με τον έλεγχο του Αιγαίου, την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή, την πορεία του Κυπριακού και του παλαιστινιακού προβλήματος, τις γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Η αστική τάξη της Τουρκίας αξιοποιεί την οικονομική, τη στρατιωτική της ισχύ και τη γεωπολιτική θέση της χώρας και αξιώνει να εκπληρώσει το κράτος αυτό το ρόλο μιας ισχυρής περιφερειακής δύναμης, για να επεκταθεί το πεδίο δράσης των καπιταλιστικών συμφερόντων, να αξιοποιήσει τις ανακατατάξεις που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και να δυναμώσει την επιρροή της στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην περιοχή της Ευρασίας, δυναμώνοντας την παρουσία του τουρκικού κράτους στη διεθνή σκηνή, σύμφωνα με το πολυσυζητημένο «νέο οθωμανικό δόγμα».

Η ελληνική αστική τάξη, όπως και η τουρκική, στοχεύει στην αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας, στην επέκταση των συμφερόντων της στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, στην αξιοποίηση της θέσης της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να εκπληρώσει το ρόλο ενός σημαντικού ενεργειακού, μεταφορικού κόμβου.

Οι ανταγωνισμοί και οι συνεργασίες των αστικών τάξεων των δύο χωρών δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των δύο λαών.

Το ΚΚΕ καταδικάζει την πολιτική που εφαρμόζουν για χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και είναι σαφέστατη η θέση που εξέφρασε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα τον περασμένο Μάη:

«Οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν όφελος από τη σύσταση του "Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας" και τα 21 μνημόνια και διακηρύξεις που υπογράφηκαν από τις δύο κυβερνήσεις ...γιατί όλα αυτά στοχεύουν στην εκμετάλλευση των Ελλήνων και Τούρκων μισθωτών και όχι στην αμοιβαία ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών τους».

Η πείρα διδάσκει ότι η υποχώρηση από κυριαρχικά δικαιώματα και η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς δεν ακυρώνουν τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων που μπορούν να εκδηλωθούν ανά πάσα στιγμή με μεγαλύτερη οξύτητα και να οδηγήσουν σε σύγκρουση.

Μέσα από αυτήν τη συνολική κατάσταση εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα και προκύπτουν σημαντικά πολιτικά καθήκοντα για τα ΚΚ της περιοχής μας.

Πρώτο, η καπιταλιστική ανάπτυξη τόσο στις συνθήκες ανόδου της οικονομίας όσο και στις συνθήκες της φάσης της κρίσης ωφελεί το μεγάλο κεφάλαιο και την κερδοφορία του, ισχυροποιεί τη διαδικασία της συγκεντροποίησης, εντείνοντας την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων.

Η καπιταλιστική κρίση δείχνει τα όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος και αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την αναγκαιότητα καθορισμού στρατηγικής και τακτικής που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και από αυτό το στόχο καθορίζονται τα καθήκοντα στην καθημερινή δράση, παίρνοντας υπόψη ότι η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, γιατί ο καπιταλισμός έχει αναπτυχθεί στο ανώτερο, το ιμπεριαλιστικό στάδιο. Σε όλα τα βαλκανικά κράτη κυριαρχούν ξένοι ή εγχώριοι μονοπωλιακοί όμιλοι, βαθαίνει η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας που μπορεί να επιλυθεί μόνο μέσα από επαναστατική ανατροπή, στα πλαίσια του εθνικού κράτους που παραμένει το κυρίαρχο πεδίο της ταξικής πάλης.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη γεννάει την ανισοτιμία στις διεθνείς σχέσεις που καθορίζονται από την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική δύναμη του κάθε καπιταλιστικού κράτους, τη θέση του στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Αυτή η προσέγγιση, που προκύπτει από την αντικειμενική πραγματικότητα, μας προφυλάσσει από λαθεμένες θέσεις που παρουσιάζουν καπιταλιστικά κράτη τα οποία έχουν ενδιάμεση, υποδεέστερη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα ως αποικίες ή χώρες που βρίσκονται, δήθεν, υπό «κατοχή» του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Η στρατηγική, που είναι προσανατολισμένη στον αγώνα για το σοσιαλισμό, απαιτεί γραμμή συσπείρωσης και πάλης που θα συμβάλει στη συγκέντρωση των Αντιμονοπωλιακών - Αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, στην κοινωνική συμμαχία με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους της πόλης. Η ίδια η πράξη αποδεικνύει τη σημασία της αναμέτρησης με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού που προσποιούνται τους «φίλους του λαού» και δουλεύουν συστηματικά για την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στους στόχους του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως κάνει ο ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και με το δικό τους παραπλανητικό τρόπο αριστερίστικες ομάδες που συνδράμουν για χρόνια τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, επιδίδονται σε αντικομμουνισμό, τοποθετούνται εχθρικά απέναντι στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα.

Χρειάζεται υψηλού βαθμού ετοιμότητα και αποφασιστική στάση απέναντι στις προσπάθειες του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, που πρωτοστατεί στην προσπάθεια διάβρωσης των ΚΚ και σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξής τους.

Ενισχύουμε το μέτωπο ενάντια στον αντικομμουνισμό και υπερασπιζόμαστε τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος που προκύπτουν από την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα και την ιστορική πείρα, αναδεικνύοντας ότι μέσα σε λίγα χρόνια επιλύθηκαν προβλήματα που στον καπιταλισμό παραμένουν για αιώνες.

Η κριτική στάση του ΚΚΕ που καταγράφεται στη σχετική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου εστιάζει στις αιτίες και στους παράγοντες που οδήγησαν στο ιστορικό πισωγύρισμα, στην αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση.

Συγκεντρώνοντας την προσοχή στα προβλήματα της οπορτουνιστικής διάβρωσης των ΚΚ, την παραβίαση των νομοτελειών που διέπουν τον κομμουνιστικό - οικονομικό - κοινωνικό σχηματισμό, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Στεκόμαστε σ' αυτό το ζήτημα, γιατί στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων εξελίσσεται συντονισμένη προσπάθεια υποκατάστασης των νομοτελειών της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από το οπορτουνιστικό κατασκεύασμα του λεγόμενου «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό, με την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό, προβάλλοντας ως προοπτική την ουτοπία ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού.

Δεύτερο, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων στην περιοχή θέτουν στους κομμουνιστές μεγάλα καθήκοντα, για την ενημέρωση των λαών και την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστική πάλης που θα είναι συνεπής αν στρέφεται κατά του συνόλου των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ενώσεων, αποτρέποντας τον εγκλωβισμό στη λογική του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου», η αποδοχή της οποίας οδηγεί τους λαούς στην υποταγή στον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή.

Τρίτο, θέλουμε να τονίσουμε ότι η δύναμη των ΚΚ βρίσκεται στη διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής, στην κατάκτηση της αδιαπραγμάτευτης θέσης ότι τα ΚΚ καθορίζουν τη στάσης τους από το σκοπό της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών ως βάση που καθιστά επίκαιρο και αναγκαίο το σοσιαλισμό σαν απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η κατάκτηση αυτών των θέσεων μπορεί να δώσει δύναμη, να διαμορφώσει μια νέα ποιότητα στους ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να ανοίξει δρόμο για την παρουσία στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, ώστε ακόμα κι ο πιο μικρός επαναστατικός πυρήνας να αποκτήσει υπόσταση και να δυναμώνει το κύρος του.

Μ' αυτό το στόχο, της ενδυνάμωσης των ΚΚ της περιοχής μας, επιβάλλεται να οργανώσουμε την κοινή δράση την επόμενη περίοδο, ρίχνοντας βάρος στα μέτωπα που αφορούν:

• Την ανάπτυξη της ταξικής πάλης για τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη διαμόρφωση κινήματος αλληλεγγύης, τη στήριξη της ΠΣΟ και των άλλων αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων.
• Την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
• Τη συντονισμένη δράση κατά του αντικομμουνισμού και της ανιστόρητης ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού, την απαίτηση άρσης της απαγόρευσης ΚΚ και κομμουνιστικών συμβόλων.
• Την ενίσχυση της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό και τον κυπριακό λαό στη διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης λύσης.