Ο σύζυγος αποτίει ύστατο φόρο τιμής στην πολυαγαπημένη νεκρή. Το τελετουργικό της προετοιμασίας της Τάνια για τη μεγάλη αποχώρηση, που είναι ίδιο με κείνο του γάμου, εκτρέφεται, σε μέγιστο βαθμό, από τη δημιουργική φαντασία του σκηνοθέτη, δεδομένου ότι τίποτε ακριβές δεν είναι γνωστό για τους μυστηριώδεις Μέργια. Τα «εφευρεμένα» από τον Φεντορτσένκο έθιμα επιβάλλουν επίσης την εκμυστήρευση του συζύγου, στον συνοδηγό Αϊστ, πικαριστικών λεπτομερειών από την ερωτική ζωή του με την Τάνια. Με αριστοτεχνικό τρόπο αποκαλύπτεται αργότερα ο πραγματικός λόγος που ο σύζυγος επέλεξε τον Αϊστ για τον άχαρα σιωπηρό ρόλο του συνοδηγού.

Ο φωτογράφος Αϊστ έχει επωμιστεί και το ρόλο του αφηγητή. Είναι το πρόσωπο που μας εισάγει στην ιστορία, είναι η voice off, η αποδραματοποιημένη βαθιά φωνή σε χαμηλές οκτάβες, που σε όλη τη διάρκεια του φιλμ εξιστορεί, επεξηγεί το «μυστήριο», υφαίνοντας το ειδικό στο γενικό και σχολιάζει. Αυτή είναι η σταθερά που αποστασιοποιεί ό,τι μεταφυσικό ενυπάρχει στον πνευματισμό. Σ' έναν πνευματισμό στον αντίποδα της θρησκευτικότητας. Η εξέλιξη στη μυθοπλασία λειτουργεί σαν μεταφορά της ιστορικής εξέλιξης που βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία σαν τις παραδόσεις, τους αυτόχθονες, τους εθνοτικούς πληθυσμούς και το μέλλον τους που όλο και περισσότερο καλύπτεται από τη μαύρη ομίχλη της αβεβαιότητας. Το πλέγμα της αρμονικής συνύπαρξης λαϊκών παραδοχών και πραγματικότητας, μοντέλο που στο πρόσφατο παρελθόν άνθισε και λειτούργησε, σήμερα εκτροχιάζεται ως λογικό επακόλουθο της ενσυνείδητης κρατικής εγκατάλειψης. Ανατρέπεται και με τρόπο μεταφορικό πέφτει στο ποτάμι και πνίγεται στα αιμοβόρα ρεύματα των νερών, όπως το αυτοκίνητο, οι δύο άνδρες και τα φυλακισμένα στο κλουβί τσιχλόνια. Σαν τον πολιτισμό των Μέργια και των κάθε Μέργια που χάνεται ...από απροσεξία !

Η ταινία που διέπεται από εγγενή λεπτότητα και διακριτικότητα κυλάει αργά μέσα στο ρώσικο φυσικό τοπίο, με κάδρα φιξ, πλάνα σεκάνς εκκωφαντικής απλότητας, επιφανειακά ψυχρά λόγω απουσίας δραματικού στοιχείου κι ενίοτε διάρκειας χρόνου πραγματικού. Η δομή της γραμμικής αφήγησης λιτή και η γραφή της ευαίσθητη με αποτέλεσμα το φιλμικό κείμενο να μοιάζει ανθεκτική οπτική δαντέλα. Η ελεγειακή μουσική, οι συμβολισμοί, τα στοιχεία που συνθέτουν την αισθησιακή ποίηση της εικόνας ντύνουν τον ύμνο στην πρόσκαιρη απόλαυση της σάρκας μέσα στην αιωνιότητα της ύπαρξης και της ζωής και τον αναγάγουν σε ερωτικοποίηση της απουσίας. Η μελαγχολία της ποίησης είναι τόσο ηδονική που γίνεται επιθυμητή.

Μια ρώσικη πέρλα, νοσταλγική σαν μελαγχολικό όνειρο. Μια ιστορία έρωτα μετά το θάνατο, σαν ιεροτελεστία της ζωής ...

Παίζουν: Ιγκορ Σεγκέγιεφ, Γιούρι Τσούριλο, Γιλίγια Αουγκ, Ιβάν Τούσιν, κ.ά.

Παραγωγή: Ρωσία (2009).