Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους για ακόμα μία φορά στην πρωτεύουσα της Ινδίας, Νέο Δελχί, την Τετάρτη, 23 Φλεβάρη, για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Το δικαίωμά τους στην αξιοπρεπή επιβίωση. Ο προϋπολογισμός 2011- 2012 της κυβέρνησης του Μανμόχαν Σινγκχ δε διαφέρει σε τίποτα από τον προηγούμενο, καθώς προωθεί την αύξηση των έμμεσων φόρων, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τη συνεχιζόμενη αύξηση των τιμών σε προϊόντα πρώτης ανάγκης όπως τα τρόφιμα και τα προϊόντα πετρελαίου, που με τη σειρά τους παρασύρουν το σύνολο των προϊόντων σε ρεκόρ αυξήσεων. Η Ινδία αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε πληθυσμό μετά την Κίνα και διατηρεί επί σειρά ετών μία από τις πρώτες θέσεις στις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά υποσιτισμού, φτώχειας, παιδικής εργασίας και παιδικής θνησιμότητας.

Την ίδια στιγμή, η Ινδία παρουσιάζει ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ η κυβέρνηση της χώρας παράλληλα κλείνει διαδοχικές συμφωνίες με ιμπεριαλιστικά κέντρα και πολυεθνικές εταιρείες. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι στρατηγικές συμφωνίες της χώρας, στενής συμμάχου των ΗΠΑ, η οποία διατηρεί και πυρηνικό οπλοστάσιο.

Επενδύσεις και συμφωνίες που πάντα προσανατολίζονται στην κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων και συμπληρώνονται από τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και τη μείωση της αγροτικής παραγωγής. Τα μεροκάματα των εργατών στην Ινδία δεν ξεπερνούν το ένα με δύο δολάρια τη μέρα, με αποτέλεσμα εκατοντάδες εκατομμύρια Ινδών να μην είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη, ενώ εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας περισσότερες από 10 ώρες τη μέρα. Η φτώχεια και η αδυναμία επιβίωσης μεγάλου πληθυσμού της χώρας είναι και η βασική αιτία του λεγόμενου «ιατρικού τουρισμού», καθώς πολλοί είναι εκείνοι που δε διστάζουν να πουλήσουν ζωτικά τους όργανα για ελάχιστα χρήματα, προκειμένου να επιβιώσουν.

Η ήδη επιβαρυμένη κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων στην Ινδία επιδεινώνεται από τη συνεχόμενη αύξηση των τιμών των τροφίμων που σε ορισμένες περιόδους ξεπέρασαν το 18%, ενώ στα καύσιμα το 11%. Χαρακτηριστικό της κρίσης είναι η αύξηση της τιμής των κρεμμυδιών, κατά 71% σε ένα χρόνο και των λαχανικών, που αποτελούν βασικά στοιχεία της διατροφής των Ινδών.

Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανακοινώνει δήθεν μειώσεις των άμεσων φόρων, συνεχίζει την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, η οποία όπως είναι φυσικό έχει σαφή και άμεσο αντίκτυπο στα λαϊκά στρώματα, καθώς παρασύρει με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς τις τιμές των τροφίμων και των βασικών αγαθών, μειώνοντας την ήδη εξαιρετικά περιορισμένη αγοραστική ικανότητα του λαού. Η κυβέρνηση συνεπής στην αντιλαϊκή της πολιτική με το νέο προϋπολογισμό ανακοίνωσε περικοπές στα επιδόματα για την αγορά τροφίμων, ενώ αρνείται να προχωρήσει στην οποιαδήποτε μείωση των φόρων συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διατήρηση των τιμών σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.

Ενώ η κυβέρνηση αυξάνει τους φόρους στο λαό της χώρας, παράλληλα συνάπτει συμφωνίες μείωσης φορολογίας με χώρες που διατηρεί επενδυτικές συμφωνίες. Ταυτόχρονα ανακοινώνει μεγαλύτερη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, με σημαντικές περικοπές στο όποιο κοινωνικό κράτος και ανοίγματα στο ξένο κεφάλαιο, που μπαίνει δυναμικά στην αγορά και συμβάλλει στη διεύρυνση του χρέους της χώρας.

Η διαδήλωση του Φλεβάρη εντάσσεται σε μία σειρά κινητοποιήσεων που πραγματοποιούνται στη χώρα και καταδικάζουν τις συνεχείς και σαρωτικές αυξήσεις στις τιμές των τροφίμων και των καυσίμων, που παρασύρουν το σύνολο των προϊόντων στην Ινδία, εξαθλιώνοντας το λαό συνεχώς. Οι διαδηλωτές που συμμετείχαν στην απεργία της 23ης Φλεβάρη, έστειλαν ηχηρό μήνυμα αντίδρασης στην κυβέρνηση του Μανμόχαν Σινγκχ . Οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συνδικαλιστικών Ενώσεων και των εργατικών Ομοσπονδιών της Ινδίας, καθώς επίσης και του ΚΚ Ινδίας και του ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό), που συμμετείχαν στην οργάνωση της απεργίας και δήλωσαν την ξεκάθαρη αντίθεσή τους στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, που θωρακίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, που επωμίζονται όλα τα βάρη, με αποτέλεσμα οι εργατικές οικογένειες να μην μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες.

Παρόν στις διαδηλώσεις, που πραγματοποιήθηκαν την ίδια μέρα με την πανελλαδική - πανεργατική απεργία, έδωσε και το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο που εκπροσωπήθηκε με τον Γιώργο Ποντικό, μέλος της Γραμματείας Διεθνών Σχέσεων, εκφράζοντας την αλληλεγγύη των Ελλήνων εργαζομένων και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, στους Ινδούς εργαζομένους. Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης στο Νέο Δελχί, οι συγκεντρωμένοι χαιρέτισαν και εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους Ελληνες εργαζόμενους, που επίσης την ίδια μέρα πραγματοποιούσαν τη γενική πανεργατική απεργία με τις συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος σε 72 πόλεις της Ελλάδας.

Τονίζοντας τη σημασία της κινητοποίησης του Φλεβάρη στο Νέο Δελχί και της ενότητας του κινήματος το ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό) υπογραμμίζει σε σχετική ανακοίνωσή του ότι ο λαός με τη μαζική και μαχητική παρουσία του καταδίκασε την «κυβερνητική πολιτική αύξησης των τιμών βασικών προϊόντων που διαλύει τις ζωές του εργαζόμενου λαού», προσθέτοντας ότι οι διαδηλώσεις ήταν και «μία προειδοποίηση στην κυβέρνηση του Μανμόχαν Σινγκ», η οποία ξεπουλά ζωτικούς τομείς του δημόσιου τομέα σε ινδικά και ξένα μονοπώλια. Παράλληλα το ΚΚ Ινδίας (Μ) υπογραμμίζει ότι η τελευταία κινητοποίηση «σηματοδοτεί τη δέσμευση της εργατικής τάξης να αντιταχθεί στο ξεπούλημα του δημόσιου τομέα», ενώ καταδικάζει απερίφραστα την αδιαφορία της κυβέρνησης στις ποικίλες και μεγάλης κλίμακας παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας, τονίζοντας ότι στις κινητοποιήσεις απαιτήθηκε η προστασία των εργατών σε τομείς χωρίς οργάνωση, όσων δεν έχουν συμβόλαια, αλλά και των μισθωτών.

Η διαμαρτυρία της Τετάρτης 23 Φλεβάρη 2011, όπως σημειώνει το ΚΚ Ινδίας (Μ) ήταν μόνο ένα δείγμα της κοινής θέλησης του εργατικού κινήματος να παλέψει ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές της κυβέρνησης και χρειάζεται η πάλη να κλιμακωθεί.