To NATO και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία βλέπουν στην κρίση της Λιβύης μια «χρυσή ευκαιρία» για να ξεδιπλώσουν τη νέα φάση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων τους και να βάλουν σε άμεση εφαρμογή το νέο στρατηγικό δόγμα, που διακηρύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στη Λισαβόνα, το Νοέμβρη του 2010.

Σ' αυτά τα φονικά σχέδια, η ελληνική κυβέρνηση αναζητά αναβαθμισμένο ρόλο, με τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Ε. Βενιζέλο να διακηρύττει ότι η Ελλάδα αποτελεί «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο.

Ο ίδιος έσπευσε να πλειοδοτήσει σε ιμπεριαλιστική ρητορική, χαρακτηρίζοντας ως «ασύμμετρη απειλή» για τη Δύση τις λαϊκές εξεγέρσεις. Την ίδια ώρα και σε εφαρμογή αυτής της διακήρυξης, η Κρήτη μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο των ΝΑΤΟικών δυνάμεων, καθώς καταφθάνουν αμερικανικά στρατεύματα που θα επιβιβαστούν σε πολεμικά πλοία με προορισμό τις λιβυκές ακτές.

Ηδη, η επιχείρηση των πρώτων ημερών, που εμφανιζόταν με το μανδύα της απομάκρυνσης των ξένων υπηκόων από τη Λιβύη, μετασχηματίζεται σταδιακά σε καθαρά στρατιωτική επιχείρηση συγκέντρωσης πολεμικών δυνάμεων, θέτοντας στο στόχαστρο τη Λιβύη, με την επιδίωξη να διασφαλιστούν με στρατιωτικά μέσα τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή.

Βασικό ορμητήριο, στην παρούσα φάση, είναι η Κρήτη, με τη αεροναυτική βάση της Σούδας να βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά και τους Καλούς Λιμένες, στα νότια παράλια του νησιού, απέναντι από τις λιβυκές ακτές, να μετατρέπονται σε κέντρο ανεφοδιασμού, όπου καταφθάνουν ναυλωμένα από τον αμερικανικό στρατό εμπορικά πλοία με κοντέινερς.

Η απόσταση - σε ευθεία γραμμή - των νοτιοδυτικών ακτών της Κρήτης από τις απέναντι ακτές της Κυρηναϊκής Χερσονήσου της Λιβύης είναι μικρότερη από 270 χιλιόμετρα, ενώ η πόλη της Βεγγάζης απέχει περίπου 450 χιλιόμετρα. Ενδεικτικό των αποστάσεων είναι ότι η Βεγγάζη είναι πιο κοντά στην Κρήτη και τη Νότια Πελοπόννησο απ' ό,τι στην πρωτεύουσα της Λιβύης, την Τρίπολη. Το σκηνικό αυτό παραπέμπει στη ΝΑΤΟική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999 και στη διάθεση της Βόρειας Ελλάδας, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, ως ορμητήριο των ΝΑΤΟικών δυνάμεων.

Στη Σούδα έχει στηθεί αερογέφυρα και από την περασμένη Τετάρτη αποβιβάζονται με αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη κατά εκατοντάδες Αμερικανοί πεζοναύτες, οι οποίοι, μετά από παραμονή 2-3 ημερών, επιβιβάζονται σε αμερικανικά πολεμικά πλοία, που καταφθάνουν στον κόλπο.

Η ελληνική κυβέρνηση ενέκρινε όλα τα αμερικανικά αιτήματα για προσγειώσεις μεταγωγικών αεροσκαφών που αποβιβάζουν στην Κρήτη πεζοναύτες, όπως και τα αιτήματα για ελλιμενισμό πολεμικών πλοίων. Τόπος ελλιμενισμού για τα αμερικανικά ελικοπτεροφόρα και τα αεροπλανοφόρα είναι το Μαράθι της Σούδας, όπου υπάρχουν και οι σχετικές υποδομές.

Απόδειξη του ρόλου και της σημασίας της Σούδας είναι ότι το ελικοπτεροφόρο «USS Kearsarge» (με χωρητικότητα 2.000 πεζοναυτών) και το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων «USS Ponce», που διέπλευσαν το Σουέζ, κατευθύνθηκαν στην Κρήτη. Στην ίδια κατεύθυνση κινούνταν ένα αμερικανικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο και άλλα πολεμικά πλοία που φέρουν πυραύλους «Κρουζ», καθώς και πλοία υποστήριξης, δείχνοντας έτσι ότι προετοιμάζεται πολεμική επιχείρηση. Υπενθυμίζεται ότι στη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ, οι «Κρουζ» που εκτοξεύονταν από την Αν. Μεσόγειο, κυρίως προς το Βόρειο Ιράκ, προέρχονταν από τη Σούδα.

Μέχρι πριν από λίγα 24ωρα, βρίσκονταν στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης και της Σικελίας και μέχρι έξω από τα λιβυκά χωρικά ύδατα, πάνω από 20 πολεμικά πλοία ΝΑΤΟικών χωρών, με μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτών ανοιχτά των δυτικών ακτών της Λιβύης, όπου βρίσκεται και το προπύργιο του Καντάφι, η πρωτεύουσα Τρίπολη. Στα πλοία δεν περιλαμβάνονται όσα βρίσκονται στη Σούδα και εκείνα που είχαν περάσει το Σουέζ ή κινούνται σε άλλες περιοχές της Μεσογείου. Ολη αυτή η συγκέντρωση ενισχύει και σενάρια περί ναυτικού αποκλεισμού της Λιβύης.

Εκτός από τις ΗΠΑ, στην περιοχή έχουν στείλει πολεμικά πλοία και πολλές χώρες της ΕΕ, ανάμεσά τους η Ιταλία και η Γερμανία, η οποία, έως τώρα, συμμετέχει στους πολεμικούς σχεδιασμούς με δύο φρεγάτες («Rheinland - Pfalz» και «Brandenburg») και ένα πλοίο υποστήριξης («Berlin»). Στα γερμανικά πλοία υπάρχει και μια δύναμη 600 ανδρών.

Σε ό,τι αφορά την ελληνική εμπλοκή, εκτός από τη διάθεση του εδάφους, του αέρα και της θάλασσας, υπάρχει διάθεση και τμημάτων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Δύο ελληνικές φρεγάτες έχουν ήδη ενταχθεί στη ΝΑΤΟική αρμάδα που κινείται μεταξύ Κρήτης και του Κόλπου της Σύρτης. Τα «ΨΑΡΑ» είναι ήδη κοντά στα λιβυκά παράλια και η «ΥΔΡΑ» βρίσκεται στην Κρήτη σε ετοιμότητα, όπως και το πλοίο γενικής υποστήριξης του Στόλου «ΑΛΙΑΚΜΩΝ», που έχει σαν αποστολή την υποστήριξη των πολεμικών πλοίων που επιχειρούν σε μεγάλη απόσταση από τη βάση τους.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η ελληνική συνεισφορά σε μέσα και στο ενδεχόμενο επιβολής «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» στον εναέριο χώρο της Λιβύης. Πέρα από τη διάθεση του ελληνικού εναέριου χώρου και του ελληνικού FIR - σε μήκος άνω των 600 χιλιομέτρων γειτονεύει με το FIR της Λιβύης, με την παρεμβολή μιας στενής ζώνης του FIR Μάλτας - υπάρχει το ενδεχόμενο διάθεσης και ελληνικών εναέριων μέσων και πληρωμάτων.

Σε μια τέτοια επιχείρηση, σημαντικό ρόλο παίζουν τα ιπτάμενα ραντάρ τύπου AWΑCS, προκεχωρημένη βάση των οποίων αποτελεί το αεροδρόμιο του Ακτίου της Πρέβεζας. Τα αεροσκάφη αυτά, που ανήκουν στο ΝΑΤΟ, στελεχώνονται και με ελληνικά πληρώματα. Επίσης δεν αποκλείεται η αξιοποίηση του ελληνικού συστήματος εναέριας προειδοποίησης και ελέγχου, το «Erieye EMB-145 AEW&C», τα ελληνικά ιπτάμενα ραντάρ.

Η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία διαθέτει 4 αεροσκάφη αυτού του είδους, που πετάνε ανά ζεύγη, σαρώνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις με τα ραντάρ τους σε βάθος 300 χιλιομέτρων, με «δυνατότητα υποστήριξης αεροπορικών και ναυτικών επιχειρήσεων» και «έλεγχο αεροσκαφών αεράμυνας και υποστήριξη επιθετικών επιχειρήσεων», όπως αναγράφει η ιστοσελίδα του ΓΕΑ. Εδώ να αναφέρουμε ότι στο ενδεχόμενο αεροπορικών επιδρομών των αμεριΝΑΤΟικών δυνάμεων, δεν αποκλείεται να αξιοποιηθούν εκτός της Σούδας και οι αεροπορικές βάσεις της Δυτικής Πελοποννήσου, Αραξος, Ανδραβίδα, Καλαμάτα, που απέχουν από περιοχές της Λιβύης όσο και η Σικελία.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι προετοιμασίες στα ΝΑΤΟικά επιτελεία είναι πυρετώδεις για το ενδεχόμενο επιβολής στον εναέριο χώρο της Λιβύης εναέριου αποκλεισμού υπό τη μορφή της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων», που ενδεχομένως, σε πρώτη φάση, θα συνδυαστεί με «χειρουργικά» αεροπορικά πλήγματα στο λιβυκό έδαφος.

Ως «νομιμοποιητική» βάση για την επέμβαση φαίνεται ότι θα αξιοποιηθεί η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που επιβάλλει κυρώσεις στο καθεστώς Καντάφι, καταγγέλλοντάς το για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Η απόφαση αναφέρεται στο κεφάλαιο 7 της Χάρτας του ΟΗΕ, που επιτρέπει τη χρήση στρατιωτικής βίας για την εφαρμογή των κυρώσεων. Είναι το ίδιο προκάλυμμα που χρησιμοποιήθηκε στις περιπτώσεις του πρώτου πολέμου κατά του Ιράκ και της Σομαλίας.

Το ΝΑΤΟ και τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, με αφορμή την κρίση στη Λιβύη, έρχονται σαν έτοιμοι από καιρό να ξεδιπλώσουν τα σχέδιά τους για έλεγχο της περιοχής και των φυσικών της πόρων και η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει από κοντά, διεκδικώντας ρόλο στο ενδοϊμπεριαλιστικό παζάρι.

Από το 2004, στη Σύνοδο Κορυφής της Κωνσταντινούπολης, το ΝΑΤΟ διακήρυξε το σχέδιο περί «νέας Μέσης Ανατολής», όπως και το δόγμα για τις νέες απειλές που περιλαμβάνουν την «ενεργειακή ασφάλεια» και την ελεύθερη ροή των ενεργειακών πόρων. Ολα αυτά οριστικοποιήθηκαν και με το νέο «στρατηγικό δόγμα» της λυκοσυμμαχίας που υιοθετήθηκε στη Σύνοδο Κορυφής το Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα.

Το ότι η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή ήταν σταθερά στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, αυτό υποδηλώνεται από τα διάφορα «φόρουμ συνεργασίας» των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ με τις χώρες της περιοχής, όπως ο «Μεσογειακός Διάλογος» και η «Συνεργασία του Κόλπου» ή Πρωτοβουλία Συνεργασίας Κωνσταντινούπολης (INSTANBUL COOPERATION INITIATIVE - ICI) όπου συμμετέχουν οι υπό αμερικανική επιρροή χώρες του Περσικού Κόλπου.

Υπενθυμίζεται πως στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Μεσογείου έχουν πραγματοποιηθεί την τελευταία δεκαετία στρατιωτικές ασκήσεις, κυρίως υπό ελληνική διοίκηση και με χρήση της ελληνικής επικράτειας, με τη συμμετοχή, εκτός των ΝΑΤΟικών, και αραβικών χωρών, αλλά και του Ισραήλ.