ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ: «Ερχεται ξαφνικά ένα πρωί που λες με τρόμο: "Δεν φτάνουν τα λεφτά". Οχι για λούσα και ξοδέματα, για ταξίδια και διακοπές, αλλά για τα στοιχειώδη. Τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το στεγαστικό, τα φροντιστήρια των παιδιών... (...) Ούτε τζιπ με δανεικά, ούτε Μαλδίβες και Αράχωβες, ούτε μπουζούκια, εξοχικά, χλιδές και μεζονέτες. "Κανονική ζωή" και μετρημένα πράματα. Μια ζωή στην "αγορά", να πολεμάς με το σπαθί σου τα οξειδωτικά οκτάωρα (...) δίχως να 'χεις μπάρμπα στην Κορώνη και σιγουράτζες κρατικές... Το ίδιο και οι απέναντι, που βρέθηκαν ξαφνικά στην ανεργία, με δυο παιδιά και δίχως αποκούμπι. Αλλά και οι διπλανοί, του Δημοσίου, ο ένας δάσκαλος και η σύζυγος στην εφορία, διαμάντια και οι δυο, μακριά από βρωμιές και εξαρτήσεις, αγκομαχούν για να τα βγάλουν πέρα και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι που αγόρασαν με δάνειο, κι άντε να μετρούν και να ξαναμετράνε για το ενοίκιο του παιδιού που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη και για το φροντιστήριο του δεύτερου (...) Γιατί "δεν φτάνουν τα λεφτά"... Και δίπλα τους, σχολεία χωρίς πετρέλαιο, νοσοκομεία δίχως γάζες, συνταξιούχοι με απλήρωτο εφάπαξ, έργα δημόσια στη μέση (...) η αγορά στεγνή (...) βιτρίνες σβησμένες, παντού "πωλείται" και "ενοικιάζεται" και γειτονιές που ερημώνουν, άστεγοι, συσσίτια και θολό ποτάμι που φουσκώνει η ανεργία, λες και ήρθε ξαφνικός κατακλυσμός και δεν άφησε τίποτε όρθιο» (ο Γ. Τριάντης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ: «Οι κυβερνήτες των αμερικανικών πολιτειών, είτε είναι αυτοί Ρεπουμπλικανοί είτε Δημοκρατικοί, απαντούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να περικόψουν τις δαπάνες για τους μισθούς, τις συντάξεις, την παιδεία, την υγεία: "Δεν υπάρχουν λεφτά" (...) Αν έμπαινε κανείς στον κόπο να τα ψάξει εκεί που πρέπει, θα έφταναν όχι μονάχα για να σβήσουν τα ελλείμματα, αλλά και για να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές δαπάνες. Ενας που μπήκε σε αυτό τον κόπο είναι ο δημοσιογράφος Πάτρικ Μάρτιν. Και βρήκε τα κρυμμένα λεφτά στις φοροαπαλλαγές που χάρισε στους πλούσιους ο Μπους και εξακολουθεί να χαρίζει ο Ομπάμα (συνολικά 700 δισ. δολάρια την προσεχή δεκαετία), στα υπερκέρδη των τραπεζών της Γουόλ Στριτ (135 δισ. δολάρια πέρυσι) και στις περιουσίες των 400 πλουσιότερων Αμερικανών (1,37 τρισ. δολάρια), που αν φορολογούνταν με μόλις 10%, θα σβήνονταν αυτομάτως τα ελλείμματα όλων των αμερικανικών πολιτειών» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).