-- Να επιτραπεί ο κατευθείαν δανεισμός και των κρατών από την ΕΚΤ, όπως συμβαίνει και με τις τράπεζες... Ο ΣΥΝ και οι ευρωοπορτουνιστές προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σαν «φιλόπτωχο ταμείο», που μπορεί να ασκήσει πολιτική υπέρ του λαού. Ακόμα και στην περίπτωση που τα κράτη μέλη της ΕΕ κατάφερναν να δανειστούν με φτηνότερα από τα ισχύοντα επιτόκια, πού θα πήγαιναν αυτά τα λεφτά; Προφανώς, θα γίνονταν δόσεις για την αποπληρωμή του χρέους και προνόμια για το κεφάλαιο. Ούτε ένα ευρώ δε θα πήγαινε για τις λαϊκές ανάγκες. Το κεφάλαιο θα εξασφάλιζε φθηνότερο χρήμα και ο λαός θα συνέχιζε να πληρώνει τη φιλομονοπωλιακή πολιτική με διαρκή απώλεια δικαιωμάτων και φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Ο ΣΥΝ κρύβει επίσης ότι οι τράπεζες εξασφαλίζουν φτηνά επιτόκια έχοντας πρώτα ρημάξει τις τσέπες του λαού. Το επιτόκιο δανεισμού από την ΕΚΤ είναι στο 1%, αλλά οι τράπεζες δανείζουν το κράτος με 5% και στη συνέχεια, με ενέχυρο τα κρατικά ομόλογα, δανείζονται φτηνότερα, έχοντας εξασφαλίσει ένα σίγουρο κέρδος από τα κρατικά ταμεία, από την τσέπη δηλαδή του ελληνικού λαού. Χαμένοι είναι και πάλι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

-- Να δημιουργηθεί κοινός μηχανισμός δανεισμού για την έκδοση ευρωομολόγων που, υπό όρους και προϋποθέσεις, θα μπορούσε να περιορίσει τη δύναμη των αγορών να κερδοσκοπούν με τις διαφορές επιτοκίων... Διαχωρίζουν σκόπιμα τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις από τις «αγορές», για να δημιουργήσουν συγχύσεις στο λαό σχετικά με το χαρακτήρα της κρίσης και την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια. Κρύβουν ότι τα ευρωομόλογα είναι και αυτά δάνεια, τα οποία ενδεχόμενα να εξασφαλίσουν φθηνότερο χρήμα στο κεφάλαιο, όμως η αποπληρωμή τους βαραίνει το λαό. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας, στην ΕΕ και την Ελλάδα, πασχίζουν για την έκδοση ευρωομολόγων.

-- Να μετατραπεί μέρος των εθνικών χρεών σε κοινό ευρωπαϊκό χρέος... Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι οπορτουνιστές σκόπιμα αγνοούν το νόμο της ανισομετρείας στην καπιταλιστική ανάπτυξη και κρύβουν ότι οι σχέσεις των κρατών μελών εντός της ΕΕ είναι ανταγωνιστικές ως προς το ποια μονοπώλια θα βγουν κερδισμένα ή χαμένα από την κρίση. Από αυτή τη σκοπιά είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι μια καπιταλιστική κυβέρνηση θα δεχόταν να γίνει συμμέτοχος στην αποπληρωμή των χρεών μιας άλλης, χωρίς να διαβλέπει ένα άμεσο κέρδος για τη δική της αστική τάξη. Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής: Ποιος θα το πληρώσει το χρέος, ακόμα και στην περίπτωση που ευοδωθεί η πρόταση των οπορτουνιστών; Ο λαός και πάλι ο λαός! Και μάλιστα με μεγαλύτερη αγριότητα, αφού όπως και στην περίπτωση του δανείου από την τρόικα, οι πιστωτές θα επιδιώξουν να διασφαλίσουν μέχρι δεκάρας την επιστροφή των όσων θα τους κοστίσει η συμμετοχή στην αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας.

-- Τέταρτο, να γίνει διαγραφή, αδρανοποίηση ή επαναγορά μέρους του χρέους με τους πόρους ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών ή και της περιουσίας... Η κοροϊδία στο τετράγωνο! Διαγραφή μέρους του χρέους αργά ή γρήγορα θα γίνει, είτε μέσω της αναδιάρθρωσής του, είτε μέσα από το λεγόμενο «κούρεμα». Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όμως για το λαό. Αντίθετα, το όποιο «κούρεμα» θα χρησιμοποιηθεί σαν πρόσχημα για παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων, αφού μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών οργανισμών. Οσο για το το φόρο στις συναλλαγές, αυτός ήδη ζυμώνεται στους κόλπους της καπιταλιστικής ευρωένωσης, με τη βεβαιότητα ότι θα μετακυληθεί στις τσέπες των εργαζόμενων που αναπόφευκτα συναλλάσσονται με τις τράπεζες.

-- Πέμπτο, να εξασφαλιστεί αναπτυξιακή ώθηση, με αιχμή την απασχόληση, την κοινωνική ανάπτυξη και την αλληλεγγύη, μέσα από έναν ενισχυμένο προϋπολογισμό και νέους θεσμούς, διαφανείς και δημοκρατικά ελεγχόμενους... Το κερασάκι στην τούρτα του αποπροσανατολισμού του λαού. Οι οπορτουνιστές δεν απαντάνε στα εξής θεμελιώδη ερωτήματα: Ανάπτυξη για ποιον; Για το λαό ή για τα μονοπώλια; Πρόταση ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων δεν έχουν, άρα ζητάνε ανάπτυξη για το κεφάλαιο, ενάντια στο λαό. Αρα, όταν μιλάνε για απασχόληση, τη βλέπουν στα μέτρα του κεφαλαίου. Δηλαδή τσακισμένες σχέσεις εργασίας και μισθοί Κίνας. Εκεί οδηγεί η πρότασή τους, στο βαθμό που προσπαθούν να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό και να καταθέσουν προτάσεις για τη διαχείρισή του.