Βγαίνοντας από την προβολή αναρωτιέται κανείς αν η αμιγής μυθοπλασία όντως υπήρξε η πιο ενδεδειγμένη μορφή απόδοσης του θέματος που οι δημιουργοί προσδιόρισαν ή εάν η ιστορία του νεαρού με το skateboard και της παρέας του - η παρέα παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον ήρωα - θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα σημερινό, «ενημερωμένο» οπτικά περιβάλλον με στοιχεία ντοκιμαντέρ, που να αποδίδει το επείγον της σημερινής κατάστασης καταγράφοντας τη σαφώς διαφοροποιημένη, ως προς το χειρότερο, πραγματικότητα. Τα κοινωνικά προβλήματα που αναδεικνύει η ταινία (έτσι όπως τα ορίζουν οι σκηνοθέτες) - τόσο σε αναλυτική όσο και σε συνθετική προσέγγιση - είναι παλαιά όσο και η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Επικαιροποιημένα αναγνωρίσιμο, βέβαια, είναι το στοιχείο της εν ψυχρώ δολοφονίας του εφήβου από τον αστυνομικό, στην καταληκτική σκηνή της ταινίας. Σκηνή που λειτουργεί και αλληγορικά, για την εξουσία (το φιλμ την σκιτσάρει και στιγματίζει ως φορέα των κρατουσών αξιών ) που εξουδετερώνει βίαια ό,τι εμποδίζει την επέλασή της. Δεν είναι μόνο ότι η ταινία έγινε βιαστικά και ως εκ τούτου πρόχειρα, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και σενάριο «με μια μόνο γενική ιστορία και την επιθυμία να δουλέψουμε μαζί» όπως αναφέρουν οι σκηνοθέτες. Το μείζον αρνητικό της είναι ότι πρόκειται για παράθεση εικόνων, μη επεξεργασμένου υλικού, χωρίς χαρακτηριστικά διαλεκτικής θεώρησης των πραγμάτων.

Παραγωγή: Ελλάδα (2011).