Η επιλογή της συγκεκριμένης εργάτριας να παλέψει με το σωματείο της για τα δικαιώματα της τάξης της, μαζί με τους άλλους συναδέλφους, συνάντησε το μένος και την οργή της εργοδοσίας. Ομως αυτή δε λύγισε, δε μετάνιωσε. Αντεξε στις πιέσεις και την τρομοκράτηση. Δεν πτοήθηκε, θα έκανε ξανά το ίδιο. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο αντίπαλός τους, το κράτος, η κυβέρνηση, η εργοδοσία, όταν τους βρίσκει με σκυμμένο το κεφάλι, γίνεται ακόμα πιο επιθετικός. Οτι αξίζει κανείς να καταβάλει κάποιες θυσίες στο δρόμο του αγώνα, από το να υπομένει βαρύτερες θυσίες σκύβοντας το κεφάλι. Και αυτό είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον των εργαζομένων, για τον αγώνα και τις θυσίες που χρειάζονται για να μην περάσει η αντιλαϊκή επέλαση. Είναι όμως θυσίες που πιάνουν τόπο.