«Ο κ. Παπανδρέου δεν εφαρμόζει αυτά που ψήφισε και που τον βοηθάμε να τα ψηφίσει. Υπάρχει λοιπόν μία συμπεριφορά της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρωτοφανής, θετική, στην πορεία προς αυτή την κατεύθυνση (...) και ο κ. Παπανδρέου δεν την εκμεταλλεύεται» (Β. Μεϊμαράκης, στο «Real FM»).

Η δήλωση αυτή του στελέχους της ΝΔ, αποτυπώνει παραστατικά την τακτική συναίνεσης και στήριξης της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει η ηγεσία της ΝΔ. Πράγματι, δεν υπάρχει αναδιάρθρωση ή αντεργατικό μέτρο που να έχει προωθηθεί από την κυβέρνηση από κοινού με την τρόικα και να μην το έχει στηρίξει έμπρακτα η ΝΔ.

Τελευταίο παράδειγμα, η ψήφιση του 40ωρου για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα την περασμένη βδομάδα. Αν και αρχικά προσπάθησε να βρει κάποια προσχήματα για να αποφύγει το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η στήριξη ενός ακόμα μέτρου που αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, στη συνέχεια, όχι μόνο υπερψήφισε το αντεργατικό μέτρο, αλλά πλειοδότησε, κατηγορώντας την κυβέρνηση γιατί περιορίζει την αύξηση των εργάσιμων ωρών μόνο στις 2,5 (από 37,5 στις 40) τη βδομάδα!

Πρόκειται για στάση απόλυτα συνεπή με τη στρατηγική εξόδου από την κρίση προς όφελος της πλουτοκρατίας που υποστηρίζει και η οποία, όπως έχει τονίσει επανειλημμένα ο Αντ. Σαμαράς, συνοψίζεται στη λέξη «ανταγωνιστικότητα». Προκειμένου λοιπόν να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η ηγεσία της ΝΔ τάσσεται αναφανδόν υπέρ των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, της εκ περιτροπής εργασίας, της μερικής απασχόλησης, των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, της απελευθέρωσης των απολύσεων κ.ο.κ.

Η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων θεωρείται επίσης αυτονόητη προϋπόθεση για να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα, που είναι τα βάθρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την οποία επαγγέλλεται. Ολοι οι αντεργατικοί νόμοι που έχουν ψηφιστεί φέρουν τη σφραγίδα και της ΝΔ, η οποία ταυτόχρονα πρωτοστατεί για την εφαρμογή τους μέχρι κεραίας.

Εναρμονισμένες με τις παραπάνω αρχές, δηλαδή της ανταγωνιστικότητας, μέσα από την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης, είναι οι θέσεις που έχει και για το δημόσιο τομέα, όπου έχει ταχθεί υπέρ της άρσης της «μονιμότητας», της επέκτασης των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της δραστικής μείωσης του εργαζομένων στο Δημόσιο, δίχως να αποκλείει τις μαζικές απολύσεις, υπέρ της μείωσης του «μισθολογικού κόστους» κ.ο.κ. Συνολικά, τάσσεται υπέρ της εξομοίωσης προς τα κάτω των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ώστε να μην υπάρχουν εξαιρέσεις στον εργασιακό μεσαίωνα και να μπορεί ανενόχλητο το κεφάλαιο να υπερεκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη.

Αυτή ακριβώς είναι η κεντρική ιδέα (και) του «επικαιροποιημένου προγράμματος» που θα παρουσιάσει την ερχόμενη Πέμπτη στο Ζάππειο ο Αντ. Σαμαράς. Το λεγόμενο «Ζάππειο 2», σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΝΔ, «θα προχωρά την ανταγωνιστικότητα με τολμηρές τομές» και θα στηρίζει την επιχειρηματικότητα γιατί «η ανάπτυξη θα γίνει μέσα από την επιχειρηματική πρωτοβουλία».

Η μόνη «επανεκκίνηση», λοιπόν, που θα γίνει μέσα από την επικαιροποιημένη πρόταση της ΝΔ, είναι η «επανεκκίνηση», δηλαδή η κλιμάκωση, της αντιλαϊκής επίθεσης. Με το «Ζάππειο 2» η ηγεσία της ΝΔ θα επαναβεβαιώσει το συμπληρωματικό της ρόλο στην υλοποίηση της στρατηγικής της πλουτοκρατίας και θα δώσει «δυναμικό παρών» σε όλα τα μέτωπα του πολέμου που διεξάγει η αστική τάξη και οι ξένοι σύμμαχοί της κατά του λαού.

Η ΝΔ θα καταδείξει ότι είναι χρήσιμος και αναντικατάστατος πυλώνας της αντιλαϊκής στρατηγικής. «Η επικαιροποίηση του οικονομικού μας προγράμματος προβλέπει στοχευμένες δράσεις, που μπορούν να εφαρμοστούν σύντομα και να έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα», τόνισε χαρακτηριστικά την περασμένη Πέμπτη ο πρόεδρος της ΝΔ, καθιστώντας σαφές ότι στόχος του επικαιροποιημένου προγράμματος είναι να ανοίξει το δρόμο για την επόμενη φάση του αντιλαϊκού πολέμου, όπως ακριβώς έκανε και το πρόγραμμα που είχε παρουσιάσει πριν από ένα περίπου χρόνο.

Αυτός είναι ο λόγος που φωνάζει διαρκώς ότι τα βάρβαρα μέτρα που εφαρμόζονται δεν αρκούν για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και να τη βάλουν στο δρόμο της ανάπτυξης. Στόχος είναι να εμφανίσει ως μονόδρομο τα νέα φιλομονοπωλιακά μέτρα που διαρκώς προπαγανδίζει και μάχεται για να υλοποιηθούν. Τα μέτρα αυτά θα κυριαρχούν και θα δίνουν το στίγμα στο «Ζάππειο 2», πέρα από τα όποια επικοινωνιακά πυροτεχνήματα χρησιμοποιήσει η ηγεσία της ΝΔ για να καλλιεργήσει κλίμα αποδοχής ή ανοχής στην οικονομική της πρόταση.

Κεντρικοί άξονες του επικαιροποιημένου προγράμματος, είναι η παραπέρα μείωση των φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις, η απαλλαγή τους από τις ασφαλιστικές εισφορές, οι τολμηρές ιδιωτικοποιήσεις παντού, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η διοχέτευση «ζεστού» κρατικού χρήματος προς τα μονοπώλια, ταυτόχρονα βέβαια με την ενίσχυση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Για να περάσουν όλα αυτά, ως δήθεν εναλλακτική λύση για την έξοδο από την κρίση, ενώ πρόκειται για τη συνέχεια και τον εμπλουτισμό της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, η ηγεσία της ΝΔ επιστρατεύει την κούφια αντιμνημονιακή ρητορική. Ακριβώς γι' αυτό άδραξε την ευκαιρία και «σήκωσε» την ιστορία με τη συνέντευξη του Στρος Καν, που αποκάλυπτε ότι ο πρωθυπουργός διαβουλεύονταν «μυστικά και υπόγεια την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ».

Στόχος της ηγεσίας της ΝΔ δεν ήταν βέβαια - ούτε το είπε ποτέ - να καταγγείλει ότι η συμφωνία με την τρόικα έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του λαού για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα που από δεκαετίες είχαν έτοιμα, αλλά να δείξει ότι τάχα «δικαιώνεται» η στάση που κράτησε στο μνημόνιο. Αυτή την αίσθηση της «δικαίωσης» τη χρειάζεται για να ενισχύσει τη δική της θέση στη δικομματική διαμάχη για την κυβερνητική εξουσία, αλλά και για να εμφανιστεί ως πιο αποτελεσματικός διαχειριστής της καπιταλιστικής κρίσης.

Αλλωστε, η ηγεσία της ΝΔ έχει δεσμευτεί ότι θα σεβαστεί την υπογραφή του μνημονίου και έχει βάλει γερές πλάτες για να ψηφιστούν και εφαρμοστούν στο σύνολό τους οι αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές και τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι μόνες πλευρές του μνημονίου που αμφισβητεί και υποστηρίζει ότι θα «επαναδιαπραγματευτεί», είναι αυτές που περιορίζουν την παραπέρα κρατική ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, προβάλλοντας ως χειροπιαστό παράδειγμα την Ιρλανδία, όπου οι φορολογικοί συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη παραμένουν στο 12,5%.

Δεν υπάρχουν «πολιτικές προοπτικής και ελπίδας» στην πρόταση της ΝΔ, όπως διατείνεται η ηγεσία της, μπας και παγιδεύσει μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, αλλά μόνο νέα δεινά για το λαό. Αδίστακτα και αποφασιστικά, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να χειραφετηθούν από τα κόμματα και την πολιτική του κεφαλαίου, να χαράξουν τη δική τους ρότα, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ.