Το ότι ο δείκτης δραστηριότητας του κλάδου των κατασκευών έχει πάρει τον κατήφορο είναι πλέον γνωστό στους περισσότερους. Αρκεί ν' ακούσει κανείς πώς «μυξοκλαίνε» οι μεγαλοκατασκευαστές για την έλλειψη επενδυτικών ευκαιριών κ.λπ. Μάλιστα, βασικό τους επιχείρημα είναι ότι αν σωθούν οι ίδιοι θα σωθούν και οι εργάτες του κλάδου που μαστίζονται από την ανεργία. Ομως, αλίμονο στους οικοδόμους, αν περιμένουν να βρουν σταθερή δουλειά μέσω της στήριξης των μονοπωλίων του κλάδου.

Χαρακτηριστικά είναι δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία «συνεργασία με τους εφοπλιστές θέλουν οι Ελληνες κατασκευαστές». Ελληνικές εταιρείες του κλάδου των κατασκευών αναζητούν δίοδο εισόδου στις ναυπηγήσεις πλοίων σε ξένα ναυπηγεία, επιδιώκοντας, «με τη στήριξη του ελληνικού εφοπλισμού», «τη δημιουργία ενός δυναμικού cluster στην Ελλάδα με εξωστρέφεια». Μάλιστα, εντοπίζεται το εξής προηγούμενο: «Τα ελληνικά προϊόντα είναι εξαιρετικά και ορισμένα ναυπηγεία του εξωτερικού (Κίνα, Κορέα, Ιαπωνία) που «πιέστηκαν» και συμπεριέλαβαν Ελληνες κατασκευαστές στη λίστα για ελληνικό πλοίο, στη συνέχεια τους έβαλαν στη λίστα κατασκευαστών και για ένα πλοίο γερμανικών συμφερόντων».

Δηλαδή, τι γίνεται; Αφ' ενός, υπάρχει πλήθος έργων που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά κ.λπ.), αλλά δε γίνονται γιατί θεωρούνται μικρής «αποδοτικότητας» για τους κατασκευαστές, εκτιμάται ότι δε βοηθούν για την εξασφάλιση γρήγορου και εύκολου κέρδους. Αφ' ετέρου, οι μεγαλοεργοδότες και αυτού του κλάδου προσανατολίζονται σε επενδύσεις σε άλλες χώρες, είτε με χαμηλότερο «εργατικό κόστος» (βλ. Κίνα), είτε με ευνοϊκότερο περιβάλλον κερδοφορίας για τους ίδιους, από πλευράς φοροαπαλλαγών, επιδοτήσεων κ.λπ. Ετσι θα «ξελασπώνουν» οι μεγαλοκατασκευαστές, την ώρα που οι οικοδόμοι θα κυνηγάνε 10-15 πενιχρά μεροκάματα το μήνα, ίσα για να έχουν ιατροφαρμακευτική κάλυψη, και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα «πνίγονται» κάθε φορά που μια «ξαφνική νεροποντή» πέφτει στην Αθήνα ή σε άλλα αστικά κέντρα...