Ηταν το φθινόπωρο του 2000 όταν σε σειρά ανοιχτών συζητήσεων το ΚΚΕ διαμόρφωσε την πολιτική θέση δημιουργίας του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου. Πρόβλεπε τη συνάντηση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα υιοθετούσαν ένα πρόγραμμα το οποίο θα αποδέσμευε την Ελλάδα από ιμπεριαλιστικές και μονοπωλιακές εξαρτήσεις και πειθαναγκασμούς. Από τότε συνέβησαν πολλά, που άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν τη φυσιογνωμία της χώρας επί το αρνητικότερο. Οι ιμπεριαλιστικές στο στρατηγικό τομέα εξαρτήσεις και πειθαναγκασμοί και οι μονοπωλιακές στον οικονομικό τομέα έφτασαν σε σημείο που να αμφισβητείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης υπόσταση της χώρας. Χαρακτηριστικό σημείο αυτής της ακραίας αρνητικής πορείας είναι η εταιρική συναίνεση της ελληνικής αστικής τάξης με τα πλέον αδίστακτα τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου, όπως το τοκογλυφικό χρηματιστικό κεφάλαιο, με όποια άλλα τμήματα εκφράζει.

Η ανοιχτή εθνική εκποίηση της Ελλάδας πραγματοποιείται μέσα από τις θεσμοθετημένες εταιρικές γραμμές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα αποκτά πανεθνική διάσταση μέσα από τη σύγκρουση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας με την πλειοψηφία των εργαζομένων Ελλήνων. Σε αυτή τη σύγκρουση γίνεται εμφανής η ανάγκη της καλύτερης δυνατής οργάνωσης της εργατικής τάξης ως ο κύριος ριζοσπαστικός εκφραστής όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας, της πόλης και του χωριού, του χεριού και του πνεύματος. Είναι ακριβώς αυτό το μέχρι στιγμής καταληκτικό σημείο μιας κεντρικής πολιτικής θέσης του ΚΚΕ το φθινόπωρο του 2000. Οι πολιτικές διεργασίες εκείνης της θέσης υπήρξαν πολλές σε πολλαπλά επίπεδα. Το Μάη του 2010 σε ανοιχτή συγκέντρωση η Αλέκα Παπαρήγα, από την υπεύθυνη θέση της Γενικής Γραμματέα, εξήγγειλε το πρώτο καταστάλαγμα των διεργασιών του ΚΚΕ. Οριοθέτησε την εσωτερική διαμόρφωση του εργατολαϊκού κινήματος, όπως αυτό παρουσιάζεται σε εμβρυακή μορφή καθώς και τη σχέση του Κόμματος με αυτό. Δυο βασικά στοιχεία διαπερνούν αυτή τη διαμόρφωση: 1) Κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής με την παρέμβαση κάθε μορφής οργανωμένου εργατολαϊκού κινήματος. 2) Εργατολαϊκός έλεγχος στην ίδια τη δική του διακυβέρνηση σε κάθε βαθμίδα του εργατικού κράτους με το επαναστατικό δικαίωμα της άμεσης ανακλητότητας κρατικών υπαλλήλων.

Αυτό το νόημα, που έβγαινε ανοιχτά, δημόσια κι ομολογημένα εκείνη τη στιγμή, έκανε μια βαθιά επαναστατική τομή και απάλλασσε το εργατολαϊκό κίνημα από τα βαρίδια του παρελθόντος. Η απόφαση το φθινόπωρο του 2000 για τη δημιουργία Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου εξελισσόταν στο μέτωπο των λαϊκών δυνάμεων εργατών, αγροτών, υπαλλήλων, αυτοαπασχολούμενων με τα κοινωνικά κινήματα της ειρήνης, της νεολαίας και των γυναικών. Η δημιουργία επιτροπών κάθε μορφής στις γειτονιές της Ελλάδας βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, για να χτίζει τη νέα κοινωνική συνοχή της νέας Ελλάδας, της εργατικής Ελλάδας. Είναι η συνοχή του μέλλοντος που θα στηρίζεται σε δυο πυλώνες: 1) Στη σχεδιασμένη σοσιαλιστική οικονομία, 2) στην επαναστατική θέληση ελέγχου του εργατολαϊκού κινήματος.