Το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας ανακοίνωσε χθες το θάνατο σε ηλικία 74 χρόνων, του ζωγράφου Φώτη Σαρρή. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα (4 μ.μ.) από το Α΄ Νεκροταφείο.

Ο Φώτης Σαρρής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Ο κατοχή, η αντίσταση και ο εμφύλιος τον «σημάδεψαν» και επηρέασαν το έργο του. Στο σχολείο, ο δάσκαλός του στα «τεχνικά», τον ενθάρρυνε να καλλιεργήσει την αγάπη του για τη ζωγραφική. Αργότερα, με συμβουλή του ζωγράφου Ηλία Δεκουλάκου, μαθήτεψε στο φροντιστήριο του προοδευτικού ιδεολόγου και εξαιρετικού δάσκαλου - ζωγράφου Πάνου Σαραφιανού. Εισήχθη το 1956 στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, και αποφοίτησε από το εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Ηταν ιδρυτικό μέλος του «Μορφωτικού Ομίλου Νέων». Μετείχε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα, συνεργάστηκε με το φοιτητικό περιοδικό «Συναδελφική», ήταν ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Πρωτοπορία» και συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας «Πρωτοποριακή συναδελφική».

Ηταν ο πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Διακρίθηκε με το Α' βραβείο ζωγραφικής, στην έκθεση των σπουδαστών, που διοργάνωσε ο σύλλογος, και το 1962 και 1963 πήρε δύο δεύτερα βραβεία, στην 1η και τη 2η, αντίστοιχα, Πανελλαδική Εκθεση Νέων, ενώ στην 3η (1965) πήρε Α' βραβείο για το έργο του «Αντίσταση».

Εργάσθηκε σαν εργατοϋπάλληλος στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, στο Τμήμα Αντιγράφων, από όπου αναγκάσθηκε να παραιτηθεί μετά την επιβολή της χούντας.

Τα έργα της πρώτης του ατομικής έκθεσης, το 1967, πριν τη δικτατορία, στην γκαλερί «Νέες μορφές» είχαν θέμα το θάνατο του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1973 εξέθεσε στην γκαλερί «Ωρα». Συμμετείχε στην ομάδα δημιουργίας της συνεταιριστικής αίθουσας εκθέσεων «Κέντρο Εικαστικών Τεχνών», που διαλύθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Δηλωμένος κατά των μεσαζόντων και κυκλωμάτων του εμπορίου τέχνης, εξέθετε σε φεστιβάλ και δήμους της Αθήνας και της περιφέρειας. Ανταποκρινόμενος στην ανάγκη για συλλογική εικαστική και πολιτιστική δράση, συμμετείχε με άλλους καλλιτέχνες σε δραστηριότητες της «Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης» (υπήρξε μέλος του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου της).

Από τη μεταπολίτευση ήταν μαχητικό μέλος της «Επιτροπής Αγώνα» των εικαστικών καλλιτεχνών, για την αλλαγή του νόμου του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, νόμου που άλλαξε, το 1981, μετά από πολλούς αγώνες.

Διατέλεσε γραμματέας και πρόεδρος της Ενωσης Πτυχιούχων Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και μέλος του διορισμένου ΔΣ του ΕΕΤΕ, το 1978. Με την ψήφιση νέου νόμου για το ΕΕΤΕ (1981), εκλέχθηκε γενικός γραμματέας του πρώτου ΔΣ του φορέα, και μετά μέλος του ΔΣ. Αργότερα, εκλέχτηκε μέλος των επιτροπών κατάταξης και κρίσης για την εγγραφή νέων μελών του ΕΕΤΕ. Ηταν παντρεμένος με την ομότεχνό του, Λυδία Σαρρή.