Πριν καλά καλά σταματήσουν οι πανηγυρισμοί για την ανεξαρτησία του Νότιου Σουδάν, άρχισαν να θεριεύουν οι φωτιές των συγκρούσεων κατά μήκος της μεθορίου...

Σήμερα, δύο μήνες έπειτα από την ανεξαρτητοποίηση, φαίνεται να γίνεται το αντίστροφο, καθώς με αφορμή το κομβικό γεγονός της επισημοποίησης της ανεξαρτησίας του Νότιου Σουδάν, αυξάνονται οι φλόγες του πολέμου και πολλαπλασιάζονται τα μέτωπα σε καίριες πολιτείες του νότιου τμήματος του (βόρειου) Σουδάν, όπως το Αμπγέι (τον περασμένο Μάη), το Νότιο Κορντοφάν (αρχές Ιούνη) και η πολιτεία του Μπλε Νείλου (από την 1η τρέχοντος μηνός). Οχι βεβαίως εξαιτίας του νεοσύστατου κράτους, αλλά εξαιτίας της επίμονης άρνησης των Σουδανών ισλαμιστών του Προέδρου Ομάρ Αλ Μπασίρ και των κυβερνώντων κομμάτων, του Εθνικού Κογκρέσου (NCP) και του Εθνικού Ισλαμικού Μετώπου (NIF), να δώσουν τον πλούτο της χώρας στο λαό και να παραδώσουν την εξουσία, που πραξικοπηματικά μονοπωλούν εδώ και περίπου τρεις δεκαετίες, καθώς έχουν προδιαγράψει για το Σουδάν μία γενικευμένη επιβολή του ισλαμικού νόμου (σαρία). Από την άλλη πλευρά, τα σημεία τριβής ανάμεσα σε βορρά και νότο αυξάνονται και εξαιτίας ανεπίλυτων διαφορών, όπως είναι βεβαίως ο ακριβής καθορισμός των μεταξύ τους συνόρων, η διαχείριση του εξωτερικού χρέους, αλλά και του άφθονου ορυκτού πλούτου που κρύβει η σουδανική γη...

Ολα αυτά έχουν ως άμεση συνέπεια την επικίνδυνη πύκνωση των νεφών πολέμου κατά μήκος της μεθορίου αμφοτέρων των χωρών, ιδιαίτερα εφόσον οι ισλαμιστές του βορρά φαίνονται διατεθειμένοι να σπάσουν κάθε γέφυρα επικοινωνίας και διαπραγμάτευσης με το νότο, αλλά και με τις ισχυρές δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση του προέδρου Μπασίρ έβγαλε στην παρανομία το αντιπολιτευόμενο πολιτικό κόμμα της οργάνωσης των ανταρτών του νότου στο βόρειο Σουδάν, το «Σουδανικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα - Βορράς» (SPLM-N), έκλεισε τα γραφεία του κόμματος και προχώρησε σε συλλήψεις και ανακρίσεις αρκετών στελεχών. Προφανώς, η κυβέρνηση Μπασίρ προσπαθεί να συντρίψει την όποια πολιτική και στρατιωτική δύναμη του SPLM-N προτού αναπτυχθεί και μετατραπεί σε έναν ανίκητο αντίπαλο.

Ακριβώς την ίδια περίοδο, η βορειοσουδανική κυβέρνηση διέταξε το στρατό να εισβάλει στην πρωτεύουσα της (μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας, εξαιτίας άφθονων υδάτινων πόρων) πολιτείας του Μπλε Νείλου, Αλ Νταμπαζίν, και να πολιορκήσει την κατοικία του εκλεγμένου κυβερνήτη της (στελέχους του SPLM-N) Μάλικ Αγκάρ. Η κυβέρνηση Μπασίρ αφού προχώρησε στην αυθαίρετη αποπομπή του κυβερνήτη και κατέστρεψε σημαντικά τμήματα της πόλης, προκαλώντας το θάνατο πολλών δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων, αμάχων, εξώθησε στους δρόμους της προσφυγιάς πάνω από 50.000 άτομα. Στη συνέχεια, επέβαλε στρατιωτικό νόμο και κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Παράλληλα, διαμήνυσε ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί εκεχειρία ή ειρηνευτική λύση στο ζήτημα εάν προηγουμένως δεν επιτευχθεί η πλήρης και επιβεβαιωμένη αποστρατιωτικοποίηση της ένοπλης πτέρυγας του SPLM-N.

Ως εκ τούτου, οι πιθανότητες για γενίκευση της αποσταθεροποίησης είναι κάτι παραπάνω από υψηλές, αφού, όπως είναι πρόδηλο, διανύουμε μία περίοδο κατά την οποία οι εστίες των συγκρούσεων δεν αυξάνονται μόνο στην περίπτωση του Σουδάν, αλλά και ευρύτερα στη λεγόμενη «Μαύρη ήπειρο», όπου είναι μεγάλο το ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών, κυρίως για τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της (χαρακτηριστική είναι εδώ η περίπτωση των εξελίξεων στη Λιβύη, με το γνωστό πρόσχημα της «απελευθέρωσης του λαού από το τυραννικό καθεστώς»).

Από την άλλη, όσο αυξάνονται οι εστίες συγκρούσεων στην περιοχή, τόσο δίνεται περιθώριο «ανάμειξης» και παρέμβασης ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, οι οποίες προφασιζόμενες πως θέλουν να βοηθήσουν στην εκτόνωση της κρίσης, ανακατεύουν τη «σούπα» των διενέξεων και οξύνουν τις τριβές, με το μάτι στην «επόμενη μέρα» και στον πλούτο του υπεδάφους... Ετσι, και στην περίπτωση των τωρινών συγκρούσεων κατά μήκος της μεθορίου σουδανικού βορρά και σουδανικού νότου, οι ΗΠΑ έσπευσαν να στείλουν ως «ειδικό απεσταλμένο» τον Πρίνσετον Λάιμαν και να «προειδοποιήσουν» για τον κίνδυνο στρατιωτικής εμπλοκής του Νοτίου Σουδάν στις συγκρούσεις τού (γεμάτου «μαύρου χρυσού») Νότιου Κορντοφάν και του (γεμάτου από υδάτινο «γαλάζιο χρυσό») Μπλε Νείλου και να «φοβερίσουν» τους ισλαμιστές του Μπασίρ με «μη ομαλοποίηση» των (ούτως ή άλλως τεταμένων...) σχέσεων της Ουάσιγκτον με το Χαρτούμ.

Μπροστά σε τέτοιες εξελίξεις, οι λαοί της περιοχής το μόνο που δεν πρέπει να κάνουν είναι να μένουν στο ρόλο του παθητικού παρατηρητή. Οφείλουν να δυναμώνουν τον αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό αγώνα και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, ακυρώνοντας με την πάλη τους τα απώτερα κυριαρχικά σχέδια ντόπιων και ξένων αντιδραστικών δυνάμεων...