Η κατάσταση που επικρατεί στα άλλα ΙΕΚ, τα Δημόσια, που υποτίθεται είναι δωρεάν και αποτελούν τη «διέξοδο» για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα υψηλά δίδακτρα των ιδιωτικών σχολών, είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες μιας πραγματικής επαγγελματικής εκπαίδευσης. Κατ' αρχήν οι σπουδαστές καλούνται να πληρώσουν δίδακτρα, που εμφανίζονται με τη μορφή των ανταποδοτικών τελών, 65.000 δρχ, ανά εξάμηνο.

Η υποδομή των Δημοσίων ΙΕΚ είναι υποτυπώδης για ένα χώρο μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως τουλάχιστον θέλει να τον παρουσιάζει το υπουργείο Παιδείας, που τα χαρακτηρίζει ως αδιαβάθμητη βαθμίδα εκπαίδευσης ανάμεσα σε Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια. Ωστόσο, η ίδια η σύλληψη για την ίδρυση και τη λειτουργία τους είναι άκρως... ευρωπαϊκή: Στις αίθουσες των πρώην τεχνικών λυκείων της χώρας, μπαίνουν πέντε - έξι υπολογιστές, γίνεται και μια στοιχειώδη υποδομή σε όργανα και περιφερειακά, προσλαμβάνονται μερικοί προσωρινοί εκπαιδευτές και ιδού ένα ίδρυμα κατάρτισης και μάλιστα Δημόσιο. Σημειωτέον οι 9.000 περίπου προσωρινοί είναι απλήρωτοι για 8 - 12 μήνες. Χαρακτηριστικό επίσης είναι πως δεν υπάρχουν καν βιβλία, παρά τα τόσα χρόνια λειτουργίας και μέσα στις υποχρεώσεις των εκπαιδευτών είναι και η συγγραφή εκπαιδευτικών σημειώσεων, που όμως δεν καταβάλλεται καμιά αμοιβή γι' αυτό.

Η συνολική λογική των προγραμμάτων σπουδών είναι πλήρως προσαρμοσμένη στο σύγχρονο δόγμα της κατακερματισμένης στείρας γνώσης και των βραχυχρόνιων καταρτίσεων. Καταρτίσεις που φιλοδοξούν να παράγουν τη νέα βάρδια της ειδικευμένης εργατικής τάξης, βάρδια με λίγες γνώσεις, ακόμη λιγότερες απαιτήσεις και εύπλαστες συνειδήσεις. Δε διδάσκονται μεθοδολογία σκέψης, έρευνας και σύνθεσης, η οποία θα επιτρέψει στον αυριανό εργαζόμενο να προσεγγίσει οποιαδήποτε νέα εξέλιξη με βασικό εργαλείο το μυαλό του. Αντίθετα διδάσκονται πράγματα που σε λίγο καιρό θα είναι ξεπερασμένα και ο εργαζόμενος θα έχει ανάγκη νέα κατάρτιση. Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία της λεγόμενης διά βίου κατάρτισης. Τρανταχτή απόδειξη των αδιεξόδων και του αντιδραστικού χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης είναι οι τελικές εξετάσεις αναγνώρισης του χαρτιού των ΙΕΚ - η λεγόμενη πιστοποίηση. Οι σπουδαστές, αφού ολοκληρώσουν τα τέσσερα υποχρεωτικά εξάμηνα φοίτησης, λαμβάνουν ένα απλό πιστοποιητικό φοίτησης. Εάν θέλουν επίσημη αναγνώριση, οφείλουν να περάσουν τις εξετάσεις πιστοποίησης, στις οποίες όμως επιτυγχάνει περίπου το 10% των εξεταζομένων.

Οι σπουδαστές, οι καταρτιζόμενοι, αντιλαμβάνονται αυτήν την κατάσταση και αντιδρούν και ήδη έχουν γίνει τα πρώτα βήματα αντίστασης και αγώνα με τη συγκρότηση του Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ και την προσπάθεια που γίνεται για τη δημιουργία επιτροπών μέσα σε κάθε χώρο. Εχουν προηγηθεί τουλάχιστον δύο κινητοποιήσεις τον περασμένο Οκτώβρη και Νοέμβρη στον ΟΕΕΚ και στο υπουργείο Παιδείας, με σκοπό τη συζήτηση πάνω στα άμεσα αιτήματα των σπουδαστών. Εκεί εισέπραξαν μισόλογα και... θα δούμε, γι' αυτό και πιο επίμονα συνεχίζουν το συντονισμό του αγώνα τους. Ετσι την ερχόμενη Τετάρτη 7/2 προχωρούν σε παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας στις 11.30 π.μ. και την Πέμπτη 15/2 την ίδια ώρα στον ΟΕΕΚ. Μαζί τους κατεβαίνουν και οι σπουδαστές από το Σύλλογο των Ιδιωτικών Σχολών.

Οι σπουδαστές απαιτούν ενωμένοι και συσπειρωμένοι γύρω από το σύλλογό τους: κατάργηση των διδάκτρων, καταβολή από την πολιτεία όλων των εξόδων για αναλώσιμα υλικά, χορήγηση πάσου για μειωμένο εισιτήριο στις συγκοινωνίες, κάλυψη των τεράστιων προβλημάτων υλικοτεχνικής υποδομής, δωρεάν συγγράμματα και αναλυτικά προγράμματα για όλα τα μαθήματα, επαγγελματική εμπειρία μέσα στο χρόνο σπουδών, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα απαιτούν κατοχύρωση των συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων, αφού η πολιτεία... έχει φροντίσει να προβλέψει ώστε να μην υπάρχουν συμβούλια σπουδαστών και συνδικαλιστικά όργανα. Αίτημα των σπουδαστών είναι να γίνεται ανά δίμηνο, δίωρη Γενική Συνέλευση, να διοικούνται τα ΙΕΚ συλλογικά και όχι μονοπρόσωπα με τη συμμετοχή των σπουδαστών.

Από όλα αυτά αναδεικνύεται η ανάγκη μιας άλλης ριζικά διαφορετικής πολιτικής για τη δημιουργία ενός μεταλυκειακού, δημόσιου και δωρεάν συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης, που δε θα έχει καμία σχέση με το σημερινό «σκουπιδοτενεκέ» της κατάρτισης. Και αυτό το ζήτημα πρέπει να αναδειχτεί όχι μόνο από τους σπουδαστές, αλλά από ίδιους τους εργαζόμενους και όλους τους εκπαιδευτικούς φορείς.