Αν η κυβέρνηση καταφέρει να ψηφίσει το πολυνομοσχέδιο το κεφάλαιο εξασφαλίζει:

1. Τη δυνατότητα να επιβάλλει επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας που καταργούν τις κλαδικές. Η μείωση των μισθών μπορεί να φτάσει 20% και 30%, όσο δηλαδή η συγκεκριμένη κλαδική υπερβαίνει την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που σήμερα ορίζει κατώτερο μισθό 751,39 ευρώ και μεροκάματο 33,57 ευρώ, και αυτά μεικτά. Τέτοιες συμβάσεις θα υπογράφονται, όπου δεν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, με «ενώσεις προσώπων» ακόμα και στις πιο μικρές επιχειρήσεις, που θα συστήνονται με τα 3/5 του προσωπικού. Οι ενώσεις αυτές, αφού οι εργοδότες θα έχουν κάνει τη «δουλειά», στη συνέχεια θα μπορούν και να διαλύονται.

2. Δεν επεκτείνεται η ισχύς των κλαδικών συμβάσεων - όποιων υπογράφονται - σε ολόκληρο τον κλάδο τουλάχιστον μέχρι το τέλος του μεσοπρόθεσμου. Στην πραγματικότητα η διάταξη αυτή κάνει αδύνατη την υπογραφή οποιασδήποτε κλαδικής σύμβασης στο μέλλον.

3. Καταργείται η ρήτρα ευνοϊκότερης ρύθμισης για τους εργαζόμενους. Ετσι, οι εργαζόμενοι μένουν απροστάτευτοι απέναντι στη δύναμη του εργοδότη και στην πράξη οδηγούμαστε σε ατομικές συμβάσεις, δηλαδή στην επιβολή των αξιώσεων της εργοδοσίας.

Συνολικά οι ανατροπές στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα θα οδηγήσουν σε τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, μια μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 10% θα εξασφαλίζει για το κεφάλαιο το ποσό των 4,5 δισ. ευρώ ετησίως. Αν η μείωση φτάσει στο 30%, κάτι που δεν αποκλείεται μέσα στη ζούγκλα που διαμορφώνει η κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις της, το ετήσιο όφελος για την εργοδοσία θα φτάνει τα 13,5 δισ. ευρώ, τα οποία θα χάσουν οι εργαζόμενοι και θα κερδίσουν οι εργοδότες.

Η επίθεση αυτή δε σταματά εδώ. Κυβέρνηση και τρόικα έχουν θέσει ανοιχτά και το ζήτημα της κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, δηλαδή της κατάργησης του κατώτερου μισθού, κατάργηση που μάλιστα έχει ήδη θεσμοθετηθεί για τους νέους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η κυβέρνηση έχει έτοιμο το νομικό οπλοστάσιο. Στο νόμο 3845/2010 άρθρο 2 ρητά προβλέπεται ότι: «Οι όροι των Ομοιοεπαγγελματικών και Επιχειρησιακών Συμβάσεων Εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας, καθώς και των Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και οι όροι των Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας...».

Εχει έτοιμο και το προπαγανδιστικό περίβλημα. Οι αναφορές κυβερνητικών στελεχών στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, οι οποίες βρίσκονται σε δυσμενή θέση απέναντι στις επιχειρήσεις γειτονικών χωρών, όπως της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, δείχνουν προς τα πού σπρώχνει τα πράγματα. Μισθοί Βουλγαρίας, αυτή είναι η επιδίωξη της κυβέρνησης και δεν το κρύβει. Μισθοί των 300 και 350 ευρώ, όντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία ευλογούσαν και συνεχίζουν και τώρα να ευλογούν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης». Και απ' αυτή την άποψη, όσο επικίνδυνες αποδείχτηκαν για την εργατική τάξη, όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τις θέσεις τους υπέρ της ΕΕ και της σύγκλισης δήθεν των μισθών με το μέσο όρο των μισθών στην ΕΕ, που θα μας εξασφάλιζε η παραμονή μας μέσα στη λυκοσυμμαχία, άλλο τόσο επικίνδυνες αποδεικνύονται και σήμερα, αφού από αυτή τη στρατηγική τους δέσμευση δεν ξεκόβουν ούτε πόντο.

Απομένει στους εργαζόμενους να συνειδητοποιήσουν τις επιδιώξεις της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, τον ταξικό τους χαρακτήρα, αλλά και τον καταστροφικό ρόλο των πλειοψηφιών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επιδιώξεις που μπορούν να αναχαιτιστούν μόνο με την οργάνωση της πάλης, θέτοντας ως στόχο όχι μόνο την υπεράσπιση των συμβάσεων και των σημερινών μισθών, αλλά διεκδικώντας μισθούς που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλο κριτήριο παρά οι ανάγκες της εργατικής οικογένειας και το γεγονός ότι μόνο η δική τους εργασία, χειρωνακτική και πνευματική, ο δικός τους ιδρώτας και κόπος, είναι ο δημιουργός του πλούτου που υπάρχει γύρω μας.