Μάθημα 18ο (α' μέρος)
Οι θαυμαστές του σκακιού γνωρίζουν ότι η επίθεση ή το ρομαντικό στιλ, όπως το ονόμαζαν, επικράτησε το 19ο αιώνα. Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχαν οι πολύπλοκες μέθοδοι άμυνας. Εάν ο αντίπαλός σου θυσίαζε ένα πιόνι ή ένα κομμάτι υποτίθεται ότι θα δεχόσουν τη θυσία και μετά θα απαντούσες. Μόλις στα τέλη του αιώνα ο φιλόσοφος του σκακιού Βίλχελμ Στάινιτς σχημάτισε τη θεωρία του για το θεσιακό παιχνίδι και ο επόμενος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Εμανουέλ Λάσκερ κατάφερε περίφημα αποτελέσματα για την εκτίμηση της άμυνας, τότε νέοι παίκτες ικανοί στην τέχνη της άμυνας παρουσιάστηκαν στη σκακιστική αρένα.
Πώς το βλέπουν αυτό το πρόβλημα σήμερα; Η απάντηση είναι σαφής: Και τα δύο - η ασπίδα και το σπαθί - είναι εξίσου σπουδαία. Είναι φανερό σήμερα ότι κάποιος δεν μπορεί να γίνει καλός παίκτης χωρίς να είναι επιδέξιος στην άμυνα.
Σαράντα χρόνια πριν οι θυσίες για να πάρεις την πρωτοβουλία ήταν μια κοινή πρακτική στα διεθνή τουρνουά. Σήμερα η αμυντική τεχνική έχει αυξηθεί σε τέτοιο σημείο ώστε και η πιο μικρή θυσία πιονιού θα έπρεπε να βασιστεί σε συγκεκριμένες βαριάντες.
Γιατί πάμε πίσω στην ιστορία; Η απάντηση είναι απλή: Κάθε παίκτης που θέλει να βελτιώσει τις επιδεξιότητές του πρέπει να συγκεντρώσει την πείρα των προηγούμενων γενεών. Οι προγενέστεροί μας, μη έχοντας τις σημερινές γνώσεις σκακιού, χρησιμοποίησαν τη δοκιμαστική μέθοδο και μας άφησαν τη σκακιστική σοφία τους στα παιχνίδια τους και στα βιβλία. Για όσα αυτοί χρειάστηκαν δεκαετίες επίπονης δουλειάς, σήμερα οι νέοι παίκτες χρειάζονται ένα χρόνο. Ετσι, λοιπόν, πώς μπορεί κανείς να μάθει να κάνει καλή άμυνα; Υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέθοδοι από τις οποίες θα ενημερωθούμε στα μαθήματα που ακολουθούν».