Χαρακτηριστικό παράδειγμα του γεγονότος ότι τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο, αποτελεί η χθεσινή συζήτηση με θέμα «Νέος κινηματογράφος - νέες προοπτικές» που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Εκεί, ο Γρηγόρης Καραντινάκης (γενικός διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου), αν και προσπάθησε να ενοχοποιήσει τη «θλιβερή οικονομική συγκυρία» για τα χάλια της εγχώριας κινηματογραφίας, παραδέχθηκε, ωστόσο ότι οι «διαδικασίες στο χώρο του σινεμά» επικεντρώνονται «στις προσωπικές προσπάθειες των δημιουργών, που αναπτύσσονται περίπου σαν τα μανιτάρια στο δάσος».

Υπερασπίστηκε φυσικά το νόμο και τα φορολογικά «κίνητρα» που «δίνουν μια νέα προοπτική», αλλά πρόσθεσε ότι «όλοι στο ΕΚΚ προσπαθούμε έτσι ώστε να αναδιαρθρώσουμε τον κανονισμό των χρηματοδοτήσεων» σημειώνοντας ότι «πρέπει να βρούμε εκτός των κρατικών και εναλλακτικές χρηματοδοτήσεις». Δηλαδή, την καπιταλιστική αγορά. Ανέφερε επίσης ότι ο τακτικός προϋπολογισμός «φτάνει τα 2,5 εκατ. ευρώ και περίπου άλλα τόσα ο έκτακτος, μέσα από επιστροφή φόρου, επομένως τα πράγματα είναι αρκετά περιορισμένα». Ετσι, «πολλοί σκηνοθέτες γνωρίζοντας αυτό το αδιέξοδο, το αντιμετωπίζουν είτε βρίσκοντας χρήματα από ιδιώτες, είτε μοιράζοντας "κοινοβιακά" το κόστος με το συνεργείο». Βέβαια, στο ίδιο χάλι εξακολουθεί να βρίσκεται και η (ανύπαρκτη ουσιαστικά) κινηματογραφική παιδεία, με το Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ να αποτελεί το θλιβερό «άλλοθι» της διαχρονικής αδιαφορίας του αστικού κράτους. Τα ίδια χάλια παραμένουν και στη διανομή της ελληνικής ταινίας, με τον ομιλητή να περιορίζεται στη διαπίστωση ότι «έχουμε να κάνουμε αρκετή δουλειά και με τη διανομή των ταινιών»...