«Το ατσάλι δένεται στη δυνατή φωτιά και το μεγάλο ψύχος. Ετσι ατσαλώθηκε και η δικιά μας γενιά και έμαθε να μην παραδίνεται». Οι παραπάνω γραμμές από το έργο του Νικολάι Οστρόφσκι «Πώς δενότανε τ' ατσάλι» θα μπορούσαν να «δέσουν» με το αντάμωμα που γίνεται αυτές τις μέρες στο χώρο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», ανάμεσα στους απεργούς εργάτες και μαθητές της επόμενης βάρδιας της εργατικής τάξης, που θα πάρει τη σκυτάλη στη δουλειά, αλλά και στην πάλη. Αποκτά ιδιαίτερη σημασία η παρουσία των νέων παιδιών στο εργοστάσιο σε μια εποχή που από μικρούς ετοιμάζουν τους εργάτες για ισόβια «εφεδρεία», εργασιακή ανασφάλεια, υποχωρήσεις, ελαστικές συνειδήσεις.

Τα παιδιά βλέπουν με τα μάτια τους πως αυτό που «δένει το ατσάλι» στην παραγωγή είναι η εργασία του εργάτη που μάλιστα - όπως μετέφερε ένας μαθητής μετά από την επίσκεψη του σχολείου του στο εργοστάσιο - κουβαλά μια ζωή στο σώμα του τα σημάδια της σκληρής δουλειάς. Η συμπαράσταση που εκφράζεται στους απεργούς από τους νέους και γενικότερα τους εργαζόμενους στην απεργία «σφυρηλατεί» παράλληλα κάτι πιο δυνατό από το χάλυβα. Την ταξική αλληλεγγύη, απαραίτητη προϋπόθεση για νικηφόρες μάχες, για απελευθέρωση από το φόβο, τη μοιρολατρία, για κατάκτηση μιας κοινωνίας που θα έχει στο επίκεντρο τις ανάγκες του λαού.