Από την πρώτη στιγμή, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας (ΣΑΣΑ) δήλωσε ότι βρίσκεται στο πλευρό του ΠΑΜΕ και καλεί τους μαθητές να γίνουν κομμάτι του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, συμμετέχοντας ενεργά στις πρωτοβουλίες του.

«Λέμε ότι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν, είναι αυτοί που κινούν την κοινωνία», αναφέρει ο Ανδρέας και προσθέτει, «εμείς τους λέμε το σύνθημα: "Εργάτη κάνε υπόθεση δική σου το μέλλον και τη μόρφωση που θα έχει το παιδί σου". Είμαστε στο πλευρό του ΠΑΜΕ και του ΜΑΣ, γιατί είναι οι μόνοι που είναι στο πλευρό μας. Και αφού βλέπουμε ότι αυτή η πολιτική τσακίζει εμάς και τις οικογένειές μας, βλέπουμε και αυτόν που την πολεμάει. Και βλέπουμε ότι μόνο το ΠΑΜΕ την πολεμάει, όχι όσοι συζητούν με τους βιομηχάνους ένα ευρώ αύξηση. Και το ΜΑΣ είναι στο πλευρό του ΠΑΜΕ και στο πλευρό το δικό μας. Είναι έξω από το σχολείο μας και μας στηρίζουν έμπρακτα όποτε χρειαστούμε και τους στηρίζουμε κι εμείς. Είμαστε αλληλέγγυοι με τους φοιτητές που είναι αδέρφια μας και τους εργαζόμενους που είναι μαζί μας».

«Από το 1ο ΕΠΑΛ πήγαμε στους απεργούς της "Χαλυβουργίας" να τους δείξουμε την αλληλεγγύη και τη στήριξή μας, καθώς οι εργαζόμενοι μας στηρίζουν όποτε τους χρειαστούμε και ειδικά οι απεργοί της "Χαλυβουργίας", που μας δίδαξαν ανυπακοή, να μην υποτασσόμαστε. Συγκινήθηκαν, μας έδωσαν το λόγο, τους δώσαμε τετράδια και στιλό για τα παιδιά τους, τους στηρίξαμε».

Ο αγώνας των εργατών της «Χαλυβουργίας» εμπνέει τους μαθητές που εκφράζουν πολύμορφα την αλληλεγγύη τους με ψηφίσματα, αποφάσεις συνελεύσεων, επισκέψεις στο χώρο του εργοστασίου.

Η απήχηση των καλεσμάτων του Συντονιστικού ενεργοποίησε ένα μηχανισμό που από άκρη σε άκρη στη χώρα και με διάφορα μέσα επιχείρησε να στείλει τους μαθητές να υπομείνουν βουβοί τα όσα βιώνουν, στα ουσιαστικά κλειστά σχολεία τους.

«Επειδή οι μαθητές κινητοποιήθηκαν άμεσα και δυναμικά, τρομοκρατία, αυταρχισμός, ποινικοποίηση εντάθηκαν. Το σύνθημά μας πρέπει να είναι «ένας για όλους και όλοι για έναν». Να τους διδάξουμε με τους αγωνιστές καθηγητές μας. Αυτό που καταλάβαμε είναι ότι ο ένας παίρνει θάρρος από τη δράση του άλλου. Αυτό είναι μια αλυσίδα, η οποία είναι πανίσχυρη».

«Αυταρχισμό δεν συναντήσαμε μόνο όταν κλείσαμε τα σχολεία μας, αλλά και όταν θέλαμε να κάνουμε συνέλευση για να συζητήσουμε τα προβλήματά μας και να κινητοποιηθούμε», συμπληρώνει ο Ανδρέας. «Εδειχναν ότι αυτό που τους ενοχλεί είναι ο αγώνας, ο οποίος είναι οργανωμένος, συντονισμένος, περιφρουρημένος, που βάζει στο στόχο την αντιλαϊκή τους πολιτική που τσακίζει εμάς και τις οικογένειές μας».

Οπως σημειώνει ο Δημήτρης, «πολλά παιδιά έχουν βγάλει συμπεράσματα και τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα στα σχολεία από ό,τι τα προηγούμενα χρόνια. Βλέπουμε ότι μόνο με την αλληλεγγύη - οργάνωση, τον αγώνα που έχει ένα στόχο και δεν είναι κοντόφθαλμος, δε στοχεύει δηλαδή απλά σε κάτι το οποίο θα ξεφουσκώσει. Μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα. Στην τρομοκρατία απαντάμε με οργάνωση και αλληλεγγύη όλων των μαθητών σε πλήρη σύμπλευση με τους εργαζόμενους».