Με το μητρικό γάλα και τους πονεμένους στίχους των τραγουδιών, η μάνα μετάγγισε το φόβο στην κόρη της. Οι ρινορραγίες και οι ξαφνικές λιποθυμίες της κοπέλας - εξηγεί ο θείος στον γιατρό - οφείλονται ακριβώς στη σπάνια αρρώστια από «το γάλα της θλίψης». Στο σπίτι που φιλοξενείται η Φάουστα προετοιμάζονται για γάμο, εκείνη δεν μπορεί να συμμετέχει στη χαρά, σκέφτεται την κηδεία της μητέρας που πέθανε και απορρίπτει τη φτηνή λύση του θείου της, να την θάψουν όπως όπως, γιατί μια γριά Ινδιάνα είναι, κανείς δε θα την αναζητήσει. Η Φάουστα αξιώνει αξιοπρεπή κηδεία στον γενέθλιο τόπο της μητέρας, σαν φόρο τιμής για την γυναίκα που όσο ζούσε ήταν ένα τίποτα στην ταξική κοινωνία που η ταινία δείχνει. Για να συγκεντρώσει το ποσό που χρειάζεται για την κηδεία, πιάνει δουλειά στην έπαυλη μιας εκκεντρικής πιανίστας απογόνου ξανθών Ευρωπαίων. Εκείνη ακούγοντας την Φάουστα να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια που έμαθε από μικρή, συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βγάλει κέρδος, να γεμίσει το κενό της και το έλλειμμα δημιουργίας και καινοτομίας από την άγνωστη στους κύκλους της μελωδία που γεννήθηκε από τον πόνο. Και όπως πάντα κάνουν οι εκμεταλλευτές, όταν παίρνει αυτό που θέλει από την Φάουστα, την πετά κυριολεκτικά στο δρόμο.