Τον καταστρεπτικό για την εργατική τάξη ρόλο που έχουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού επιβεβαιώνει η στάση που κρατούν στις μειώσεις μισθών που μεθοδεύονται σε αμέτρητες επιχειρήσεις. Με τη λογική του μικρότερου κακού, οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αναπαράγουν τους εκβιασμούς των βιομηχάνων, που μεθοδεύουν πετσόκομμα του μεροκάματου και καταστρατήγηση των ΣΣΕ, απειλώντας τους εργάτες πως αν δε συναινέσουν, θα χάσουν τη δουλειά τους, θα δουλεύουν με εκ περιτροπής απασχόληση κλπ.

Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνουν οι πιέσεις στους εργάτες ώστε να σκύψουν το κεφάλι, κάτι που - όπως έχει δείξει η πείρα σε κάθε κλάδο - μόνο σε αναζωπύρωση της εργοδοτικής επιθετικότητας μπορεί να οδηγήσει. Οπου οι εργάτες υπέκυψαν σε αντεργατικά σχέδια, άνοιξε ακόμα περισσότερο η όρεξη της εργοδοσίας. Ταυτόχρονα, με αυτή τη στάση τους οι εργατοπατέρες στηρίζουν τις πυρετώδεις προσπάθειες της μεγαλοεργοδοσίας για πλήρη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, μιας από τις βασικότερες κατακτήσεις που η εργατική τάξη κέρδισε με αίμα. Κατάκτηση που για το κεφάλαιο αποτελεί βασικό εμπόδιο στην περαιτέρω μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, δηλαδή μείωση του κεφαλαίου που πληρώνει ο καπιταλιστής τους εργάτες, αυξάνοντας έτσι την εκμετάλλευση. Η λογική «είμαι έτοιμος να υπογράψω και μειώσεις μισθών, αρκεί να μη χαθούν θέσεις εργασίας», που στελέχη της ΓΣΕΕ ζυμώνουν με κάθε ευκαιρία σε τηλεπαράθυρα και ραδιόφωνα, αυτό υπηρετεί: Να αποκτήσει ο εργάτης συνείδηση σκλάβου, να στρωθεί το έδαφος για τις νέες ανατροπές και μάλιστα με το επιχείρημα ότι πρέπει να είμαστε κι ευγνώμονες «επειδή κρατάμε τη δουλίτσα μας». Βοηθούν έτσι τους μεγαλοεργοδότες να καρπώνονται ανενόχλητοι τα πλούτη που παράγουν οι εργάτες και μαθαίνουν τους εργάτες να λένε από πάνω κι «ευχαριστώ» επειδή τους πετάνε μερικά ψίχουλα για μισθό μιας δουλειάς που δεν είναι παρά δουλεία...