Σαν τόφεραν οι Χριστιανοί να το κρεμάσουν

το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά

σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα

κάτω απ' τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο

πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο

και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε

«Δεκαεφτά χρόνια μοναχά με τάζησες παιδί μου»

Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας

κ' επέρασάν το σκοινί και τόπνιξαν

το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

κ' ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν,

με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας

το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,

η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα

και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα

«Δεκαεφτά μέρες μοναχά» μοιρολογούσε,

«Δεκαεφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα παιδί μου».

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ