Στο άρθρο 29 με τίτλο «καλλιέργεια κάνναβης, δημόσια χρήση ναρκωτικών ουσιών, πλαστογραφία ιατρικής συνταγής» του νομοσχεδίου αναφέρεται:

1. Οποιος για δική του αποκλειστική χρήση καλλιεργεί φυτά κάνναβης σε αριθμό ή έκταση που δικαιολογούνται μόνο για την ατομική του χρήση, τιμωρείται με κράτηση μέχρι τριών μηνών ή με πρόστιμο μέχρι πεντακοσίων ευρώ.

2. Οποιος κάνει χρήση ναρκωτικών δημοσίως τιμωρείται με κράτηση μέχρι έξι μηνών ή με πρόστιμο μέχρι χιλίων ευρώ. Ο δράστης της πράξης του προηγούμενου εδαφίου μπορεί να κριθεί ατιμώρητος, εάν το δικαστήριο, εκτιμώντας τις περιστάσεις τέλεσης της πράξης και της προσωπικότητας του δράστη, κρίνει ότι η αξιόποινη πράξη ήταν εντελώς συμπτωματική και δεν είναι πιθανόν να επαναληφθεί.

3. Δεν τελεί άδικη πράξη όποιος, για δική του αποκλειστικά χρήση, με οποιονδήποτε τρόπο προμηθεύεται ή κατέχει ναρκωτικά, σε ποσότητες που δικαιολογούνται μόνο για ατομική του χρήση.

Το πρόσχημα της «προσωπικής χρήσης» καταρρέει από την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί δεν είναι μόνο διαφορετική η ανάγκη για ουσίες του κάθε χρήστη, αλλά στην πορεία της εξάρτησης μεταβάλλονται και οι ανάγκες του ίδιου του χρήστη. Δηλαδή, ένας χρήστης που ξεκινάει με 30 mg ηρωίνης, μετά από λίγο καιρό μπορεί να χρειάζεται ένα γραμμάριο, δύο ή τρία. Το ίδιο ισχύει για κάθε ναρκωτική ουσία. Είναι ανέφικτο να μπει στη ζυγαριά η προσωπική χρήση ουσιών. Ποιος και με ποια κριτήρια θα επιλέξει ποια είναι η ανάγκη προσωπικής χρήσης, για τον έναν ή τον άλλο εξαρτημένο; Η ίδια απάντηση ισχύει και για την καλλιέργεια ινδικής κάνναβης, ενώ το «αστρονομικό» πρόστιμο των ...500 ευρώ επιδιώκεται να λειτουργήσει ως στάχτη στα μάτια για την αποποινικοποίηση της καλλιέργειας. Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για να δράσουν ελεύθερα μικροί και μεγάλοι έμποροι ναρκωτικών.

Ενα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιείται στο νομοσχέδιο είναι ότι «τα προτεινόμενα από την ΕΕ όρια ποινής είναι χαμηλότερα από τα αντίστοιχα της ελληνικής νομοθεσίας». Παραβλέπονται όμως τα επίσημα στοιχεία, που δείχνουν ότι όπου η πρόσβαση στα ναρκωτικά είναι εύκολη, τα ποσοστά χρήσης είναι 5πλάσια από την Ελλάδα (Δανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Σλοβενία). Αντίθετα, όπου υπάρχει δυσκολία (Ελλάδα, Κύπρος, Φινλανδία) τα ποσοστά είναι χαμηλά.

Είναι μύθος ότι με την αποποινικοποίηση «θα περιοριστεί το πρόβλημα των ναρκωτικών» ή θα χτυπηθεί το οργανωμένο έγκλημα. Το εμπόριο των ναρκωτικών είναι μια από τις πιο επικερδείς εγκληματικές δραστηριότητες στον πλανήτη μαζί με το εμπόριο όπλων και ανθρώπων. Το εμπόριο όπλων είναι νόμιμο και παρ' όλα αυτά ο μεγάλος τζίρος γίνεται από το παράνομο εμπόριο. Δίπλα στη νόμιμη πορνεία υπάρχει, αναπτύσσεται και κερδοφορεί η παράνομη πορνεία.

Στο άρθρο 23, όπου αναφέρονται οι περιπτώσεις διακίνησης που τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών (ισόβια) ή με πρόσκαιρη κάθειρξη (10 - 20 ετών), επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι η μεγάλη ποσότητα διακινούμενων ναρκωτικών προσδιορίζεται από το ύψος του οικονομικού οφέλους (50.000 ευρώ και πάνω).

Για να γίνει κατανοητό τι σημαίνει οικονομικό όφελος 50.000 ευρώ από διακίνηση ναρκωτικών, αξίζει να αναφερθεί ότι 4 κιλά κάνναβης ή 2 κιλά καφέ ηρωίνης (δηλαδή μια τεράστια ποσότητα) κοστίζουν περίπου 40.000 ευρώ (τιμές λιανικής που αναφέρονται στην Εκθεση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας - ΕΚΠΝΤ).

«Η ποινική αντιμετώπιση του προβλήματος στη χώρα μας έχει ως αναπόφευκτες συνέπειες την υπερφόρτωση των φυλακών», αναφέρεται επίσης στο νομοσχέδιο. Είναι γνωστό ότι μέχρι σήμερα, κανείς δεν οδηγήθηκε στη φυλακή επειδή έκανε χρήση ουσιών. Αντίθετα, η «δικαιοσύνη» τους είναι αυτή που φυλακίζει απεξαρτημένους επειδή έκλεψαν μια ζάντα αυτοκινήτου όταν ήταν στη χρήση, ενώ αφήνει πάντα ελεύθερους τους εμπόρους. Μια «δικαιοσύνη» πλήρως εναρμονισμένη με τους παγκόσμιους αστικούς νόμους δικαίου, που προστατεύουν και διευκολύνουν τη διακίνηση του 95% της παγκόσμιας παραγωγής οπίου από το Αφγανιστάν, παραγωγή η οποία μόλις 7 χρόνια μετά την εισβολή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αυξήθηκε κατά 4.511%!

Στο άρθρο 53 του νομοσχεδίου αναφέρεται: Ο προγραμματισμός για την αντιμετώπιση της εξάρτησης από ουσίες (...) διακρίνεται σε τρεις βαθμίδες α) πρόληψη - ενημέρωση, β) θεραπευτική αποκατάσταση, γ) κοινωνική επανένταξη. Αρμόδιο για την ίδρυση, εποπτεία και ανάκληση άδειας λειτουργίας Συμβουλευτικών Σταθμών, Κέντρων και Θεραπευτηρίων σωματικής και ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης ή άλλων σχετικών μονάδων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, πέραν των ήδη αναγνωρισμένων με το άρθρο 51, είναι το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (...) Με την ίδια διαδικασία και με τους ίδιους όρους μπορούν να ιδρύουν αντίστοιχες μονάδες που προβλέπονται στο πρώτο εδάφιο της προηγούμενης παραγράφου, και α) δήμοι και κοινότητες, β) φιλανθρωπικά σωματεία και κοινωφελή ιδρύματα, εφόσον τούτο προβλέπεται από τις καταστατικές τους διατάξεις, γ) εκκλησιαστικοί φορείς, δ) Ανώτατα Εκπαιδευτικά ή Τεχνολογικά Ιδρύματα, ε) φυσικά ή νομικά πρόσωπα που επιδιώκουν συναφείς σκοπούς.

Επίσης, στο άρθρο 55 αναφέρεται ότι προγράμματα πρόληψης μπορεί να καταρτίζουν η Εκκλησία, οι ΟΤΑ, συνδικαλιστικοί φορείς, καθώς και οποιοσδήποτε κρατικός ή ιδιωτικός μη κερδοσκοπικός φορέας.

«Με το νομοσχέδιο διασφαλίζεται το δικαίωμα στη θεραπεία (...) Διευκολύνεται η ουσιαστική εφαρμογή μέτρων απεξάρτησης», ισχυρίζονται. Στην πραγματικότητα το μόνο που εξασφαλίζεται είναι το «δικαίωμα» να θεωρείται ο χρήστης «ασθενής» έχοντας πρόσβαση σε υπηρεσίες διά βίου χορήγησης υποκατάστατων. Υπονομεύεται το κεκτημένο ακόμη και αυτής της υπάρχουσας δημόσιας και δωρεάν πρόληψης, απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης.

Το κράτος μεταβιβάζει στους ιδιώτες τη δική του αποκλειστικά ευθύνη για καθέναν από τους κρίκους της αλυσίδας που αφορά στην τοξικοεξάρτηση με το πρόσχημα ότι θα τα εποπτεύει. Με ποιο τρόπο διασφαλίζονται η πρόληψη, η απεξάρτηση, η κοινωνική επανένταξη όταν: Τα Κέντρα Πρόληψης οδηγούνται σε κλείσιμο; Τα «στεγνά» προγράμματα ασφυκτιούν από την υποχρηματοδότηση και την έλλειψη προσωπικού; Η ανεύρεση δουλειάς και ο ρατσισμός είναι θηλιά στο λαιμό των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη της απεξάρτησης;

Στην πραγματικότητα δίνεται κι επίσημα πλέον η δυνατότητα όποιος θέλει να ανοίξει τη δική του «επιχείρηση - πρόληψης, απεξάρτησης, επανένταξης», να εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη οδύνη. Δίνεται η δυνατότητα νομιμοποίησης και επέκτασης σε πληθώρα παράνομων «κέντρων απεξάρτησης» σε όλη την Ελλάδα, εκ των οποίων η συντριπτική τους πλειοψηφία εφαρμόζουν επικίνδυνες ή μη ενδεδειγμένες μεθόδους και θησαυρίζουν σε βάρος των εξαρτημένων και των οικογενειών τους. Αλλο ένα δείγμα της «δικαιοσύνης» είναι ότι πολλά από αυτά τα «κέντρα» έχουν βρεθεί αντιμέτωπα μαζί της και φυσικά αθωώθηκαν.

Σε καμία περίπτωση η νομιμοποίηση των ναρκωτικών και αστικά νομοθετήματα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κοινωνικό πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, καθώς δεν αγγίζουν καν τις κοινωνικές αιτίες που το γεννούν και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που το αναπαράγουν. Αν και η τοξικοεξάρτηση είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού και μπορεί να αντιμετωπιστεί ολοκληρωτικά μόνο με την ανατροπή του, ωστόσο υπάρχουν άμεσες ρεαλιστικές λύσεις που μπορούν να την περιορίσουν. Με πλήρη χρηματοδότηση και επαρκές επιστημονικό, μόνιμο προσωπικό, δημιουργία πανελλαδικού δημόσιου φορέα με αποκλειστικά δωρεάν παροχή υπηρεσιών σε:

Πρόληψη, το κυριότερο όπλο στη μάχη κατά των ναρκωτικών. Πρόληψη είναι συγκεκριμένα μέτρα Κοινωνικής Πρόνοιας που έχουν να κάνουν με όλους τους βασικούς παράγοντες που επιδρούν στη ζωή του ανθρώπου (εργασία, σχολείο κ.ά.). Εφαρμογή προγραμμάτων πρωτογενούς πρόληψης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στελέχωση των σχολικών βαθμίδων με εκπαιδευμένους κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, δημιουργία σχολών που θα εκπαιδεύουν τους γονείς στους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος.

Απεξάρτηση, δηλαδή να υπάρχουν τόσα «στεγνά» προγράμματα όσα χρειάζεται η χώρα, τουλάχιστον ένα για εφήβους και ένα για ενήλικες σε κάθε νομό. Ανάπτυξη των προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης για νέους που πειραματίζονται με ναρκωτικά αλλά δεν έχουν εξαρτηθεί ακόμη από αυτά. Προαγωγή της επιστημονικής έρευνας που σχετίζεται με τις κοινωνικές αιτίες του προβλήματος των ναρκωτικών.

Επανένταξη, να θεσπιστούν ειδικά προγράμματα κατάρτισης που θα βοηθούν τους πρώην χρήστες να βρουν δουλειά, συνεργασία επιστημονικών, συνδικαλιστικών και άλλων φορέων για την καταπολέμηση του ρατσισμού.