Ασφαλώς η Ευρώπη αποτελεί σημαντικό πεδίο της παγκόσμιας οικονομίας. Η ιστορία της με τις κατά καιρούς ανώμαλες καταστάσεις οικονομικών κρίσεων και πολέμων, οι αντιστάσεις των λαών (σε αυτή την ήπειρο δημιουργήθηκε το πρώτο εργατικό κράτος με την σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 στην Ρωσία και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο) την καθιστούν έναν άκρως κομβικό παράγοντα για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις προσπάθησαν με την ΕΟΚ αρχικά και με την Ευρωπαϊκή Ενωση στην συνέχεια να δημιουργήσουν την εντύπωση μιας σταθερής πορείας ενός ενιαίου καπιταλισμού που θα εξασφαλίζει την ευημερία και ειρηνική σταθερότητα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Ολα αποδεικνύουν ότι το εγχείρημα αυτό απέτυχε διότι κατ' ουσία ήταν καταδικασμένο να αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. Ολη η ουσία του εγχειρήματος στηρίχθηκε κυρίως στην άποψη ότι θα μπορούσε να εξισορροπήσει τους εσωτερικούς κεφαλαιοκρατικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των διαφορετικών ομάδων συμφερόντων του κεφαλαίου.

Η θανάσιμη ανταγωνιστικότητα απλώθηκε ως κυρίαρχη δύναμη σε πανευρωπαϊκό ενιαίο επίπεδο. Εάν αυτό φαινόταν να ελέγχεται σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια δείχνει να συσσωρεύονται αδιέξοδα σήμερα. Κάθε κύκλος χαμηλής έντασης άφηνε κι ένα υπόλοιπο που το διοχέτευε στο νέο οικονομικό κύκλο. Σήμερα όλα δείχνουν ότι ο εξελισσόμενος κύκλος δεν θα μπορέσει να κλείσει τουλάχιστον όπως οι προηγούμενοι. Η αξία της εργατικής δύναμης, αυτό που οι αστοί οικονομολόγοι ονομάζουν κόστος εργασίας, βρίσκεται σε πορεία επιταχυνόμενης πτώσης. Επιδιώκεται το επίπεδο ζωής των εργαζομένων να φτάσει σε πλήρη άρνηση για τη διασφάλιση ικανότητας εργασίας που έχει ανάγκη το ίδιο το κεφάλαιο. Αυτή η αντίφαση όμως δείχνει και το αδιέξοδο του κεφαλαίου. Μοιάζει με βρικόλακα που νεκρώνει τα θύματα, που ο ίδιος χρειάζεται για να τους ρουφά το αίμα. Οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες αναζητούν τρόπο μαζικής καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων (πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης) ως τρόπο διεξόδου, αλλά και τρόπους αύξησης της παραγόμενης από τους εργάτες υπεραξίας, τόσο τώρα στην κρίση, όσο κυρίως όταν έρθει η όποια, αναιμική έστω, ανάκαμψη.

Μέσα σ' αυτό το λαβύρινθο καπιταλιστικών αντιφάσεων προβάλλει η ερώτηση: Πού βαδίζει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και μαζί του η ευρωπαϊκή ήπειρος; Σήμερα παρατηρείται μια εντεινόμενη διαμάχη μεταξύ είτε εθνικών, είτε διεθνικών ομάδων κεφαλαίου για το ποιος θα επιζήσει ή θα σωθεί τουλάχιστον με τα λιγότερα τραύματα. Ανταγωνίζονται για το ποιος θα καρπωθεί περισσότερο τα αποτελέσματα της ολομέτωπης επίθεσης κατά των λαών και της καθολικής πτώσης της αξίας της εργατικής δύναμης. Θεωρούν ότι μπορούν να τα διασφαλίσουν στο άνοιγμα του νέου οικονομικού κύκλου που προσδοκούν μετά την τρέχουσα οικονομική κρίση. Εδώ όμως ανοίγεται ένα καθοριστικό ζήτημα για την πορεία του εργατικού, πολιτικού, ιδεολογικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Πρόκειται για την απάντηση που πρέπει να δώσουν τα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Πρόκειται για την άλλη Ευρώπη μέσα στην καπιταλιστική Ευρώπη. Η ανασυγκρότησή της κι η απαλλαγή της από τις προδοτικές ηγεσίες και από τις αυταπάτες της διαχείρισης του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος συνιστά το «μίτο» της αλήθειας. Μόνη προοπτική για την ουσιαστική ύπαρξη της ευρωπαϊκής ηπείρου, η λαϊκή πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.