Στις 3 του Μάρτη το ΑΚΕΛ διοργάνωσε στην Κύπρο ημερίδα για το ζήτημα των πυρηνικών, στην οποία το ΚΚΕ εκπροσώπησε ο Νίκος Καραθανασόπουλος, βουλευτής του Κόμματος. Σήμερα δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του:

«Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως η πρώτη χρήση αυτής της ενέργειας είχε πολεμική εφαρμογή, αν κι εξυπηρετούσε καθαρά πολιτικούς σκοπούς. Εννοούμε, βέβαια, τη χρήση από τις ΗΠΑ της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, σε μια χρονική στιγμή που δεν είχε καμία σημασία για το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό, όμως, το έγκλημα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είχε στόχο να ασκήσει έναν πολιτικό εκβιασμό και να τρομοκρατήσει τη Σοβιετική Ενωση, που έβγαινε νικηφόρα από τον πόλεμο αυτό, κι έχοντας αποκτήσει τεράστιο διεθνές κύρος εξαιτίας της συνεισφοράς της στη συντριβή του φασισμού.

Στις μέρες μας, παρακολουθούμε την εκμετάλλευση του ζητήματος του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, μιας χώρας της ευρύτερης περιοχής μας, από τις ΗΠΑ, αλλά κι άλλες ηγετικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστικών ενώσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία, αλλά κι από το κράτος του Ισραήλ. (...)

Είναι μέγιστη η υποκρισία τους γύρω από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η πολιτική που ακολουθείται από τις ΗΠΑ κι άλλες χώρες, που διαθέτουν τέτοια όπλα ή τεχνογνωσία, είναι μια πολιτική «δύο μέτρων και σταθμών»! Κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι ορισμένες χώρες θεωρούνται "άξονας του κακού", ενώ κάποιες άλλες, που επίσης έχουν πυρηνικά όπλα, όπως το Ισραήλ, θεωρούνται "παράγοντας ασφάλειας".

Είναι φανερό πως άλλοι είναι οι λόγοι της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας κατά του Ιράν. Εχουν να κάνουν πρώτα και κύρια με τη διαπάλη ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τις πηγές ενέργειας, το φυσικό πλούτο της ευρύτερης περιοχής (Β. Αφρική, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Περσικός, Κασπία), αλλά και για τους δρόμους μεταφοράς τους. Πρόκειται για το σκληρό αγώνα μεταξύ μονοπωλίων, που με τις πλάτες των καπιταλιστικών κρατών, διεκδικούν μεγαλύτερα μερίδια στις αγορές.

Η καπιταλιστική κρίση, που αυτή τη φορά εκδηλώθηκε συγχρονισμένα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οδηγεί στην αλλαγή του παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης, στην ανάδειξη νέων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως είναι η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία, που διεκδικούν σημαντικότερο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Στα πλαίσια αυτά οξύνονται οι αντιθέσεις, δημιουργούνται άξονες κι αντιάξονες, που έχουν το χαρακτήρα "λυκο-συμμαχιών". Αυξάνονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με διάφορα προσχήματα, οι τοπικοί πόλεμοι, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το ενδεχόμενο μελλοντικής γενικευμένης σύγκρουσης ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με τη χρήση και πυρηνικών όπλων. Αλλωστε οι δύο προηγούμενες παγκόσμιες κρίσεις, όπως ξέρουμε, οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους.

Κατά τη γνώμη μας αποτελούν "στάχτη στα μάτια" των λαών οι συμφωνίες μείωσης των πυρηνικών, όπως η π.χ. η START - 3. Είναι εκτός πραγματικότητας οι εκτιμήσεις πως πρόκειται για ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση ενός κόσμου απαλλαγμένου από τον εφιάλτη των πυρηνικών. (...)

Στις συνθήκες της αύξησης των εξοπλισμών, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, το ΚΚΕ θεωρεί πως δε νομιμοποιείται καμιά ιμπεριαλιστική δύναμη, κανένας διεθνής οργανισμός να διατυπώνει αποφάσεις κατά λαών, να επεμβαίνει, να καθορίζει ποιος επιτρέπεται να έχει και ποιος όχι πυρηνική ενέργεια και για ποιο λόγο. Κι αυτό σήμερα το βλέπουμε να συμβαίνει και στην περίπτωση του Ιράν. Οι προτάσεις της λεγόμενης "ομάδας των έξι" (όπου συμμετέχουν ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Μ. Βρετανία, Κίνα, και Ρωσία) στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, καλούν τη χώρα αυτή να σταματήσει τις προσπάθειες εμπλουτισμού του ουρανίου και να αποδεχτεί την ίδρυση "διεθνών κέντρων εμπλουτισμού", (που θα δημιουργήσουν οι πυρηνικές "δυνάμεις") και στα οποία θα καταφεύγει το Ιράν και άλλες χώρες για τον εμπλουτισμό του ουρανίου που θα χρησιμοποιούν για ειρηνικούς σκοπούς. Είναι σαφής ο στόχος της διατήρησης, με κάθε τρόπο του μονοπωλίου της τεχνογνωσίας κι εφαρμογής που έχουν αυτές οι χώρες.

Το Κόμμα μας θεωρεί πως η πυρηνική ενέργεια, όταν χρησιμοποιείται για ειρηνικούς σκοπούς, όπως και κάθε άλλη πηγή και μορφή ενέργειας, παρουσιάζει αντικειμενικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών τα οποία βέβαια μεταβάλλονται στον ιστορικό χρόνο και με την ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας. Το πραγματικό πολιτικό ερώτημα είναι ποιες πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις μπορούν να μεγιστοποιήσουν τις θετικές πλευρές και να ελαχιστοποιήσουν τις αρνητικές συνέπειες και επιπτώσεις με γνώμονα πάντα τη λαϊκή ευημερία. Για να απαντήσουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα αντικειμενικά δεδομένα της πυρηνικής ενέργειας (τα οφέλη και τους κινδύνους) με βάση το σύνολο των κοινωνικών αναγκών και στο συγκεκριμένο ιστορικό - κοινωνικό - οικονομικό πλαίσιο.

Στο βαθμό, λοιπόν, που αναφερόμαστε σε εγκαταστάσεις που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και γενικότερα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, οι όποιες δεσμεύσεις κανόνων ασφάλειας που μπορεί να υπάρχουν στο θεσμικό πλαίσιο κάθε χώρας δεν διασφαλίζουν την επάρκεια των ίδιων των κανονισμών και την αυστηρή τήρησή τους. Υπάρχει πλήθος παραδειγμάτων και το τελευταίο παράδειγμα με το σταθμό στην Ιαπωνία μαρτυρά πολλά, αφού αναδείχθηκε το πρόβλημα της ελλιπούς συντήρησης, της πλήρους απουσίας εναλλακτικών μέσων ψύξης, ενώ είχαν αποκρύψει ότι παρουσίαζαν προβλήματα. Επίσης, τα συστήματα ασφάλειας ήταν ανεπαρκή.

Πιθανόν, κάποιος, θα μπορούσε εδώ να αντιτάξει στις θέσεις μας πως η τραγωδία του Τσερνόμπιλ έγινε σε μια σοσιαλιστική, κι όχι σε μια καπιταλιστική χώρα. Χωρίς να μπορούμε εδώ να αναπτύξουμε διεξοδικά το θέμα, θα προσθέσουμε πως και αυτό το γεγονός πρέπει να εξεταστεί μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό - κοινωνικό - οικονομικό πλαίσιο, της λεγόμενης "περεστρόικα" και των τελευταίων δεκαετιών πριν την ανατροπή του σοσιαλισμού, για τις οποίες το Κόμμα έχει βγάλει συμπεράσματα.

Το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει στην παρούσα φάση ούτε, βέβαια, και στο άμεσο μέλλον την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας στην Ελλάδα, γιατί στις σημερινές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους, το οποίο δεσπόζει, δεν μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος του λαϊκού συμφέροντος τους παρακάτω παράγοντες, που συνυπολογίζουμε:

Πρώτον, το βαθμό διείσδυσης αυτής της πηγής ενέργειας στο σύστημα, προτάσσοντας την ολοκληρωμένη αξιοποίηση των εγχώριων πηγών, που είναι το νερό, ο λιγνίτης, η γεωθερμία και άλλες μορφές.

Δεύτερον, τις τεχνικές προϋποθέσεις διασφάλισης της μέγιστης δυνατής ασφάλειας: Κατάλληλη χωροθέτηση, μέγεθος ισχύος σταθμού, τεχνολογία τελευταίας γενιάς.

Τρίτον, αμοιβαίες επωφελείς διεθνείς συμφωνίες, που θα περιλαμβάνουν τη μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας.

Αλλωστε, στο πλαίσιο της απελευθερωμένης μεταφοράς ενέργειας, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, καθώς επίσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, η παραγωγή πυρηνικής ενέργειας, όπως και η εισαγωγή υλών ενέργειας, τεχνολογίας ή η εξαγωγή αποβλήτων, κατά κανόνα γίνεται με όρους δυσμενείς για τη δημόσια υγεία, ασφάλεια και τη λαϊκή κατανάλωση. Οσο, λοιπόν, κυριαρχεί αυτό το κοινωνικοοικονομικό σύστημα με επίκεντρο το κέρδος, η συγκεκριμένη λύση δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, την ασφάλεια των κατοίκων και την προστασία του περιβάλλοντος.

Επιπλέον, λαμβάνουμε υπόψη μας πως η υψηλή σεισμικότητα της Ελλάδας αυξάνει την πιθανότητα ατυχήματος. Ειδικά για το θέμα αυτό το Κόμμα έχει προχωρήσει σε Κοινή Ανακοίνωση με το ΚΚ Τουρκίας. Τα δύο ΚΚ, λαμβάνοντας υπόψη και τις καταστρεπτικές συνέπειες του σεισμού στην Ιαπωνία, ταχθήκαμε ενάντια στην κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Ακουγιού. Σημειώσαμε πως η κατασκευή του σε μια σεισμογενή περιοχή θ' αποτελέσει μια μόνιμη απειλή πυρηνικού τρόμου για τους δύο λαούς.

Ολοκληρώνοντας την παρέμβασή μας, πρέπει να τονίσω την εκτίμησή μας πως ο κίνδυνος ενός ιμπεριαλιστικού πυρηνικού πολέμου, με ανυπολόγιστες και τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα, δεν έχει καθόλου εκλείψει, ιδιαίτερα αν πάρουμε υπόψη μας τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς σε περιοχές, όπως η Κορεατική Χερσόνησος και ο Περσικός Κόλπος. Εξελίξεις που συνδέονται με την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων, ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων που παίζουν ή αποβλέπουν σε έναν αναβαθμισμένο περιφερειακό και διεθνή ρόλο. Οσα ακούγονται περί ενός "πολυπολικού κόσμου" ή μιας "νέας αρχιτεκτονικής" των διεθνών σχέσεων, που δήθεν θα αποσοβήσουν αυτούς τους κινδύνους, κρύβουν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός, ούτε χτες, αλλά ούτε σήμερα, στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, μπορεί να "εξανθρωπιστεί"! (...)

Ο λεγόμενος "πολυπολικός κόσμος" δεν εξασφαλίζει την ειρήνη και ασφάλεια για τους λαούς, όσο δεν επιλύεται η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας! Ο αγώνας ενάντια στα πυρηνικά είναι αναπόσπαστος από τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, που σήμερα εντάσσεται οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. (...) Συνδέεται με την εναντίωση στην εμπλοκή των χωρών μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κι οργανισμούς. Καθημερινά επιβεβαιώνεται πως η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της πάλης για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, είναι ο μόνος αποφασιστικός κι αποτελεσματικός δρόμος για την ειρήνη και την κοινωνική πρόοδο.