Κυριακή 25 Φλεβάρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Τις αγορεύειν βούλεται (2)

Μια δεύτερη προλογική παρατήρηση αφορά τον ισχυρισμό που προβάλλεται ότι με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου (ΝΣ) αυτονομείται το ενιαίο λύκειο και έτσι η σχέση του με την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι συστηματική, άρα, αυτορρυθμιζόμενη. Μια τέτοια, όμως, αυτονομία και αυτορρύθμιση δεν την κατοχυρώνουν οι διοικητικές περιγραφές του ΝΣ, που μόλις αρχίσουν να ισχύουν θα συστήσουν μια αδιέξοδη γραφειοκρατική κατάσταση.

Είναι δυνατό να δεχτούμε πως όλος αυτός ο κυκεώνας των ρυθμίσεων που προτείνονται ότι θα αποκαταστήσει τη διαταραγμένη λειτουργία των σχολείων μας και θα κατανείμει με ορθολογικό τρόπο αυτονομίες γνωστικές και διοικητικές; Σε ένα άρθρο, όπου γίνεται αναφορά στην κατοχύρωση μαθημάτων, απαριθμούνται 6 κατηγορίες σχολείων. Και αλλού, για να αποκτήσει το συζητούμενο ΝΣ στοιχειώδη λειτουργικότητα, στην αρμοδιότητα του υπουργού ανατίθενται 77 ρυθμίσεις και περίπου 21 ποικίλες εξαιρέσεις που αναφέρονται στο μηχανισμό εισαγωγής.

Στα 1823 ο Ν. ΒΑΜΒΑΣ έγραφε σε μια έκθεσή του «εξοδεύουν τα δυστυχή και αθώα παιδία δύο και τρεις χρόνους, χωρίς να μάθωσιν άλλο, παρά μηχανικώς να αναγιγνώσκωσιν, και τούτο στραβά και διεστραμμένα. Δεν αποκτούν εις όλον τούτον τον καιρόν καμία αλήθειαν, ούτε ηθικήν, ούτε φυσικήν και από τούτους πολυχρόνιους και άκαρπους κόπους ο νους ταπεινώνεται, συνηθίζει εις την ακρισία και το φοβερότερο ακόμη, λαμβάνει μίσος και απέχθεια εις τη μάθησιν».

Αλλά και στο ΝΑ, που συζητούμε αυτή η δυναμική του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν υποστηρίζεται ούτε αυτή τη φορά με τη λύση των δύο κυρίαρχων προβλημάτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης: την επιμόρφωση των καθηγητών και την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων. Γιατί, ασφαλώς και δεν πιστεύω ότι πρέπει να θεωρήσουμε την αποστολή σε όλα τα ελληνικά σχολεία computers ως υλικοτεχνική αναβάθμισή τους. Φωτισμένους δασκάλους θέλουν τα σχολεία μας και βιβλιοθήκες. Γιατί και στο Internet να μπει κανείς πρέπει να ξέρει τι θα ζητήσει, αλλιώς θα παγιδευτείτε στα πολυπληθή homeshopping. Οσοι διδάσκουν σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συμφωνούν πως το πρόβλημα της εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν αντιμετωπίζεται με διοικητικές ρυθμίσεις, θεσμοθετήσεις κατηγοριών αποφοίτων, «βεβαιώσεις», μέσους όρους, κατοχυρώσεις βαθμών και βαθμολογικών βελτιώσεων, αλλά με την αναβάθμιση των μηχανισμών που τα διαμορφώνουν όλ' αυτά. Αν δεν αναβαθμίσουμε τους μηχανισμούς, δηλαδή τις δυνατότητες αυτορρύθμισης του ίδιου του συστήματος, θα υποχρεώσουμε τον ίδιο το μαθητή-υποψήφιο να αντιμετωπίσει πανικόβλητος την επικρεμάμενη σε όλη τη σχολική του ζωή περιπέτεια της εισαγωγής του στο Πανεπιστήμιο. Και, φυσικά, είναι βέβαιο πως η οικογένεια του «υποψήφιου» αναλαμβάνει να αναζητήσει τρόπους αντιμετώπισης αυτού του πανικού στα Φροντιστήρια. Γιατί έχει γίνει βαθιά πίστη πλέον στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας πως το ελληνικό σχολείο δε λειτουργεί σωστά. Κι αυτό που διαβάζουμε στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου που συζητούμε «η διασφάλιση της γενικής παιδείας στο Ενιαίο Λύκειο και η πολύπλευρη μόρφωση των μαθητών, καθώς και η ενίσχυση της κριτικής και συνθετικής ικανότητας» σε καμία περίπτωση δεν πραγματώθηκε.

Δε θα ήταν, λοιπόν, υπερβολή, αν υποστηρίζαμε πως ούτε ο 2525/97 κατάργησε τις «εξετάσεις» ούτε και το συζητούμενο νομοσχέδιο με τις πολυδαίδαλες ρυθμίσεις του καταργεί την εξάρτηση του οικογενειακού οράματος για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο από το φροντιστήριο. Κι αυτό σημαίνει πως όπως και να εξωραΐσουμε τις περιγραφές των τρόπων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια με τα επιμέρους διοικητικά εφευρήματα δε λύνουμε το πρόβλημα, απλώς το ξεπερνούμε. Είναι ολοφάνερο, π.χ. πως η «βεβαίωση» που προβλέπει το νομοσχέδιο, εκτός από την πιστοποίηση του βαθμολογικού επιπέδου του υποψήφιου, πιστοποιεί και το εισοδηματικό επίπεδο των γονιών του. Είναι, με άλλα λόγια, ένα εκπαιδευτικό τιμολόγιο. Για λόγους ιστορικούς θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι στο βιβλίο του κ. Δημαρά «Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε» αναφέρεται ότι στο 11ο άρθρο του διατάγματος για την ίδρυση του Πανεπιστημίου του Οθωνος, το 1837, αναφέρεται «έκαστος είτε ιθαγενής είτε ξένος, δύναται να γίνει δεκτός εις το πανεπιστήμιο, χρεωστεί δε προς τούτο να παρουσιαστεί εις τον πρύτανη υφ' ενός μεγαλοκτηματίου». Μήπως και ύστερα από 164 χρόνια, για να μπει κανείς στο πανεπιστήμιο, θα χρειάζεται την υποστήριξη κάποιου «μεγαλοκτηματία»;


Του
Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ