Πυρηνικός κίνδυνος | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

Πυρηνικός κίνδυνος

Πράγματι, η επαναφορά στην επικαιρότητα του «Αντιβαλλιστικού Συστήματος Αμυνας» των ΗΠΑ, αυτού που ονομάστηκε «Πόλεμος των Αστρων», ξυπνάει πλούσιες μνήμες των μεγάλων αγώνων του διεθνούς κινήματος ειρήνης της δεκαετίας του 1980. Μια από αυτές τις μνήμες που - μάλιστα - συνδέεται με τον «Πόλεμο των Αστρων» ήταν το αμερικανικό σενάριο για την «Αυτοκρατορία του Καλού» (ΗΠΑ) εναντίον της «Αυτοκρατορίας του Κακού» (ΕΣΣΔ). Αξίζει τον κόπο να αναφερθεί για δυο λόγους. Ο ένας καταδείχνει τα άρρωστα μυαλά του στρατιωτικού - βιομηχανικού συμπλέγματος εξουσίας των ΗΠΑ. Ο άλλος αποκαλύπτει ότι η μιλιταριστική επέμβαση στην ευρωπαϊκή ήπειρο με επίκεντρο μέχρι στιγμής τη Γιουγκοσλαβία ήταν από τότε υπαρκτό σενάριο.

Η «Αυτοκρατορία του Καλού» (ΗΠΑ) αναλάμβανε να ισχυροποιήσει τη Δυτική Ευρώπη στη διαχωριστική γραμμή των δυο τότε Γερμανιών, Ανατολικής και Δυτικής. Εγκατέστησε γι' αυτό τους πυραύλους μέσου βεληνεκούς «Πέρσινγκ» και «Κρουζ». Αυτό προκάλεσε την εγκατάσταση των αντίστοιχων σοβιετικών πυραύλων «SS-20» και «21». Στις διαπραγματεύσεις της με την «Αυτοκρατορία του Κακού» (ΕΣΣΔ) για τα πυρηνικά όπλα, ουδέποτε δέχτηκε να συμπεριληφθούν επιπλέον όπλα κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, όπως, π.χ., της Αγγλίας. Επιπλέον, με την αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας της, απέβλεπε να αδυνατίσει το ρόλο της Γαλλίας. Είναι γνωστό ότι η Γαλλία λειτουργούσε ως ανεξάρτητη και αυτόνομη πυρηνική δύναμη. Με το σχέδιο «ΕΥΡΗΚΑ», απέβλεπε να καταστεί ως η αναγνωρισμένη ηγέτιδα δύναμη της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εκεί οφειλόταν, άλλωστε, η άρνησή της στο αμερικανο-κρατούμενο ΝΑΤΟ, η αυτόνομη πολιτική προσέγγισή της με την ΕΣΣΔ κι άλλα κράτη, η δημιουργία του γαλλο-γερμανικού εκστρατευτικού σώματος των πέντε χιλιάδων ανδρών ως μαγιά ενός ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ ευρωπαϊκού στρατού.

Αντίπαλός της υπήρξε πάντα ο αγγλοσαξονικός ρουφιάνος των ΗΠΑ. Η «Αυτοκρατορία του Καλού» (ΗΠΑ), ταυτόχρονα με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της στη Δυτική Ευρώπη, απέβλεπε στην απόλυτη ισχυροποίηση του δικού της κράτους, στη βόρεια αμερικανική ήπειρο.

Διατυπώνεται για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το «Αντιβαλλιστικό Σύστημα Αμυνας», που ονομάστηκε «Πόλεμος των Αστρων». Η θεωρητική του πρόβλεψη ήταν να εξουδετερώνει στο Διάστημα, έξω από τη γήινη ατμόσφαιρα, κάθε επιτιθέμενο όπλο πριν πέσει στο έδαφός της. Ηταν ένα είδος ηλεκτρονικής ομπρέλας. Τώρα ξέρουμε ότι ουδέποτε έγινε πραγματικότητα, γιατί δεν μπορούσε να γίνει, έναντι, τουλάχιστον, της σοβιετικής ισχύος. Εδώ, όμως, αποκαλύπτεται το σατανικό σχέδιο του άρρωστου μυαλού της αυτοαποκαλούμενης «Αυτοκρατορίας του Καλού» (ΗΠΑ). Με τους πυραύλους μέσου βεληνεκούς, δηλ. μέσης αποστάσεως, στην οριογραμμή των δυο τότε Γερμανιών θα προκαλούσε έναν πυρηνικό πόλεμο πάνω στο ευρωπαϊκό έδαφος από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, δηλ. την Ευρωπαϊκή Ρωσία.

Η «Αυτοκρατορία του Κακού» (ΕΣΣΔ) θα υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό τμήμα της. Η καθημαγμένη πλέον από τον πυρηνικό πόλεμο ευρωπαϊκή ήπειρος θα υποχρεωνόταν να δεχτεί για μια ακόμη φορά ως ελευθερωτή και ανοικοδόμο της την «Αυτοκρατορία του Καλού» (ΗΠΑ). Θα επαναλαμβανόταν, δηλ., το φινάλε του Δεύτερου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου σε τραγικότερη κλίμακα. Ας συγκρίνουμε τώρα εκείνο το απραγματοποίητο σενάριο με τη σημερινή υπαρκτή πραγματικότητα στην Ευρώπη. Η έλευση των ΗΠΑ διά του ΝΑΤΟ είναι δεδομένη στο γιουγκοσλαβικό έδαφος της Ευρώπης. Οι εξουσιαστικές πολιτικές δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης, η υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση, με μαϊντανό την ελληνική ολιγαρχία, συμμετέχουν έως και πρωτοστατούν στην υποταγή εθνών και λαών στην Ευρώπη των Βαλκανίων. Απλωσαν με πόλεμο τα ραδιενεργά υλικά. Το φάντασμα μιας βαλλόμενης από πυρηνικά Ευρώπης προβάλλει εφιαλτικό. Η πολεμική εξάπλωση στην Ευρώπη γίνεται μια μεθοδευμένη πραγματικότητα. Σήμερα στα Βαλκάνια, αύριο πού;

Οι ΗΠΑ είναι, όπως προβλεπόταν, επικυρίαρχη δύναμη. Οι δυτικο-ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είτε βομβαρδίζουν το έδαφος της ηπείρου τους με ευχαρίστηση, είτε παίζουν το ρόλο του ρουφιάνου και καταδότη πάνω στα «Αβακς», όπως η ελληνική κυβέρνηση. Η πυρηνική λέπρα άρχισε να απλώνεται αργά, αλλά σταθερά.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ