Παρά την ερμηνεία που προσπαθεί να δώσει το κάθε αστικό κόμμα και τα συμπληρώματά τους στα ευρήματα των πέντε τελευταίων δημοσκοπήσεων, αυτές καταγράφουν ένα δεδομένο: ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αδυνατούν να προσεγγίσουν ένα σημαντικό τμήμα από την παλαιότερη εκλογική τους επιρροή.

Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων καταφεύγουν είτε στον γνωστό μπαμπούλα της ακυβερνησίας, είτε σε μία απέλπιδη προσπάθεια - που ξεπερνά και τα όρια της πρόκλησης - να πείσουν ότι εξακολουθούν να είναι η λύση σ' ένα πρόβλημα που τις ξεπερνά, καθώς η εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση είναι αυτή που καθορίζει και τα όρια των πολιτικών διαχείρισής της.

Μισός χρόνος συγκυβέρνησης έχει ήδη αποδείξει μέσα από δεκάδες νομοθετήματα πως ο ιερός στόχος των καπιταλιστών να ξεπεράσουν την κρίση καθορίζει - σα μονόδρομο για τα κόμματα της αστικής τάξης - το τσάκισμα της εργατικής τάξης, ευρύτερα των λαϊκών στρωμάτων.

Κι είναι γι' αυτό ακριβώς που - ζώντας το στο πετσί τους - εργαζόμενοι, μικροεπαγγελματίες, φτωχοαγρότες, νέοι και συνταξιούχοι, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, αρνούνται να δεχτούν ως λύση αυτούς που είναι βασικό συστατικό του προβλήματος.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν συνυπογράψει το χαντάκωμα του λαού ως και το 2042. Η «οριστική υπέρβαση της κρίσης» που εγγυώνται είναι η εγγύηση στους καπιταλιστές ότι θα έχουν εξασφαλισμένη τη δυνατότητα να τσακίζουν τους εργάτες. Η «αξιόπιστη λύση» που προβάλλουν είναι η πιστή συνέχεια της πολιτικής που ήδη εφαρμόζουν.

Και οι δυο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ορκίζονται ξανά και ξανά ότι με πόνο καρδιάς υπέγραψαν τα μνημόνια. Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο που συναντώνται με τα σπλάχνα από τα σπλάχνα τους, τις διάφορες άλλες πολιτικές δυνάμεις που δηλώνουν αντιμνημονιακές, την ώρα που όλοι μαζί, είτε δηλώνουν πίστη στην πηγή του κακού, την Ευρωπαϊκή Ενωση, είτε ξορκίζουν το δικαίωμα των εργατών να αμφισβητήσουν στην πράξη την εξουσία των μονοπωλίων, να χαράξουν δικό τους δρόμο για μια ανάπτυξη που έχει ως προϋπόθεση την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί συγκαλύπτουν το γεγονός ότι είναι η κρίση του καπιταλισμού που φέρνει το μνημόνιο, είναι ο καπιταλισμός που φέρνει φτώχεια, είτε υπάρχει μνημόνιο όπως στη χώρα μας, είτε δεν υπάρχει όπως στη Γερμανία, και άρα εκεί πρέπει να συγκεντρωθούν τα πυρά των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Μιλάνε για ανατροπή του μνημονίου ή καλύτερη διαχείρισή του, ορθώνοντας ανάχωμα στην αναγκαία πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η διακήρυξη αυτής της αλήθειας από το ΚΚΕ, η απήχηση που έχει σε πλατιά λαϊκά στρώματα που γυρνάνε την πλάτη στον αστικό πολιτικό κόσμο, είναι που κινητοποιεί την αστική τάξη, η οποία βαρά καμπανάκι καθώς βλέπει τον κίνδυνο να ξεστρατίσει εντελώς ένα μεγάλο τμήμα του εργαζόμενου πληθυσμού αναζητώντας λύση έξω από το σύστημα.

Ηδη, και στη διπλανή Ιταλία το παραμύθι για τον αξιόπιστο τεχνοκράτη Μόντι τέλειωσε. Η καπιταλιστική κρίση δεν αφήνει περιθώρια διαχείρισης άλλα από αυτά που το σύστημα έχει ανάγκη για να περάσει σε φάση ανάκαμψης, δηλαδή τσάκισμα των εργατών.

Είτε με κεντροαριστερή διαχείριση, είτε με κεντροδεξιά και τις παραλλαγές τους οι εργαζόμενοι είναι οι χαμένοι. Και είναι ψάρεμα σε θολά νερά οι διάφορες αντιμνημονιακές κορόνες που εγκλωβίζουν εργαζόμενους ακριβώς την ώρα που απαιτείται η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους όπως κι αυτή εκφράζεται.

Σήμερα γίνεται καθαρότερο ότι οι μέχρι τώρα αναφορές στην κακή τρόικα - με τις οποίες αθώωναν τις κυβερνήσεις που συναποφασίζουν στην ΕΕ και μετέχουν στο ΔΝΤ - προετοίμαζαν το κλίμα έτσι ώστε με χαρτί το «αντιμνημονιακό» να μαντρωθούν λαϊκές δυνάμεις στην αναμονή μιας αστικής κυβέρνησης που με άλλη δήθεν διαχείριση θα δώσει φιλολαϊκές λύσεις.

Η διαβεβαίωση Βενιζέλου για έξοδο από την κρίση και οι διαβεβαιώσεις Τσίπρα ότι μέσα στην ΕΕ βρίσκεται η λύση, είναι συμπληρωματικές μιας ενιαίας στρατηγικής που πασχίζει να κρατήσει αλώβητη την εξουσία του κεφαλαίου, υποσχόμενη στην εργατική τάξη ότι η σωτηρία της είναι να περιμένει κάτω από το πλουσιοπάροχο τραπέζι τα κόκαλα που θα της πετάξουν.

Από τους ύμνους πίστης στο τραπεζικό κεφάλαιο από τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, ως την αναδιανομή του πλούτου από τον Τσίπρα, αυτό που μένει για την εργατική τάξη είναι οι Συλλογικές Συμβάσεις που μειώνουν τους μισθούς, προχτές στην Τράπεζα της Ελλάδας, σε λίγο στους ιδιωτικούς υπαλλήλους κι έπεται συνέχεια αν δεν ορθώσει η ίδια η εργατική τάξη το δικό της ανάστημα, κάνοντας καθαρό πως αυτό που αντιπαλεύει είναι τα μονοπώλια και την εξουσία τους - κατά συνέπεια κάθε πολιτική τους εκπροσώπηση είτε αυτή εκφράζεται ως μνημονιακή είτε ορκίζεται ως αντιμνημονιακή.

Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα της ψήφου στο ΚΚΕ ακόμα κι από εκείνους που δε συμφωνούν σε όλα με τη στρατηγική του, αλλά κατανοούν ότι στις εκλογές πρέπει να καταγραφεί μια ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος των δυνάμεων που με διάφορα χρώματα στηρίζουν την εργοδοσία, στηρίζουν την εξουσία των μονοπωλίων.

Μόνο το ΚΚΕ έχει αποδείξει στην πράξη ότι τη δύναμη που του δίνει ο λαός και μέσα από τις εκλογές την διαθέτει για να κερδίζει βήματα μπροστά η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Μόνο το ΚΚΕ εγγυάται ότι και μετά τις εκλογές θα συνεχίσει να πολεμά σθεναρά, με αδιαλλαξία, το κεφάλαιο και τις πολιτικές του, θα τα δίνει όλα για να είναι πιο ισχυρό το λαϊκό κίνημα, ικανό να πάρει τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο στα χέρια του.

Για τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων σ' αυτή τη κατεύθυνση, για αντίσταση και αντεπίθεση ζητάμε μία προς μία η λαϊκή ψήφος να δοθεί στο ΚΚΕ.