Ενώ η οικονομική κρίση βαθαίνει και απειλεί πλέον και το σκληρό πυρήνα των χωρών της ευρωένωσης, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στη Μ. Βρετανία, είναι εμφανή, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τα διαχειριστικά αδιέξοδα αντιμετώπισης της κρίσης από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της γηραιάς ηπείρου. Πρόκειται για μία επιπλέον επιβεβαίωση της θέσης του ΚΚΕ ότι η συγχρονισμένη οικονομική κρίση, που ενέσκηψε στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα του πλανήτη το 2007, έχει μεγάλο βάθος, ενσωματώνει νέα στοιχεία, τα οποία δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστούν με τα διαχειριστικά εργαλεία που έχουν στα χέρια τους οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών, ενώ η όποια ανάκαμψη προκύψει θα είναι αναιμική και πρόσκαιρη.

Απόδειξη των αδιεξόδων, μπροστά στα οποία βρίσκονται οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, και της πανθομολογούμενης αδυναμίας τους να τιθασεύσουν την οικονομική κρίση, αποτελεί και η, γνωστή από το παρελθόν, εμφανιζόμενη αντιπαράθεση, ανάμεσα στην κυβέρνηση του Βερολίνου και στον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, Φ. Ολάντ, για το αν η οικονομική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα προγράμματα της αυστηρής τήρησης δημοσιονομικών περιορισμών ή θα πρέπει το πακέτο αυτό να χρωματιστεί και με αναπτυξιακά μέτρα, όπως υποστηρίζει ο Ολάντ.

Γενικά, οι διαφοροποιήσεις για το ακριβές μείγμα των μέτρων, που θα συνδυάζει περιοριστικές πολιτικές και μέτρα που θεωρητικά οδηγούν πιο γρήγορα στην καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν είναι πλασματικές. Αντίθετα, φέρνουν στο προσκήνιο τις σοβούσες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρότερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον προσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής, στην κατεύθυνση της καλύτερης εξυπηρέτησης των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων. Πολιτικοί και οικονομολόγοι συμφωνούν ότι ο μεγάλος κερδισμένος από τις περιοριστικές πολιτικές που εφαρμόζονται στην ΕΕ είναι τα γερμανικά μονοπώλια. Αντίθετα, το μονοπωλιακό κεφάλαιο της Γαλλίας, από την ίδρυση του ευρώ μέχρι σήμερα, έχει χάσει σημαντικό έδαφος και μερίδια αγοράς, εξέλιξη η οποία ωθεί κύκλους της γαλλικής ολιγαρχίας να ζητούν μία ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική πιο φιλική για τις γαλλικές επιχειρήσεις. Τις απόψεις αυτές εκφράζει ο Φ. Ολάντ, για λογαριασμό του μονοπωλιακού κεφαλαίου της χώρας του και όχι φυσικά των εργαζομένων.

Βέβαια, παρά τον περιορισμένο χαρακτήρα των όποιων διαφοροποιήσεων και κυρίως παρά το γεγονός ότι και οι δύο εκδοχές οδηγούν σε σκληρή λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων, τα Μέσα Ενημέρωσης που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ έκαναν τη λαθροχειρία τους, υποστηρίζοντας ότι με την επικράτηση του Ολάντ θα πνεύσει άνεμος αλλαγής στην Ευρώπη και θα χαλαρώσουν τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Τους διαψεύδει ο ίδιος ο Ολάντ δηλώνοντας ότι δεν είναι ενάντια στη δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά θέλει και ανάπτυξη. Και απαντά η Μέρκελ, συμφωνώ αλλά χρειάζονται και διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή όλα τα αντεργατικά μέτρα που μειώνουν μισθούς, επεκτείνουν την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, απαλλάσσουν τους καπιταλιστές από τις εργοδοτικές εισφορές, απελευθερώνουν τις απολύσεις και μάλιστα χωρίς αποζημίωση, κ.λπ. Αρα πρόκειται για μία ακόμη απάτη τα περί χαλάρωσης των μέτρων, στην οποία επιδίδονται οι αδίστακτοι έμποροι της ελπίδας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν καθαρό ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας είναι το ένα από τα δύο κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης, τα συμφέροντα της οποίας εξυπηρετεί με συνέπεια και για να το πετύχει αυτό δεν είχε κανένα δισταγμό στο παρελθόν να τσακίσει τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα του γαλλικού λαού.

Οσο για τα ...αναπτυξιακά μέτρα που προτείνει ο Ολάντ δεν είναι παρά αναμάσημα γνωστών θέσεων της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ζητά, συγκεκριμένα, την έκδοση ευρωομολόγου, την ενίσχυση των επενδύσεων με κεφάλαιο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, την επιβολή του φόρου Τόμπιν στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές. Αυτά, δηλαδή, που στη χώρα μας υποστηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ...

Τα μέτρα αυτά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση, ούτε και φυσικά να ανακουφίσουν από τα προβλήματα τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η μόνη φιλολαϊκή και ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση είναι αυτή που προβάλλει το ΚΚΕ. Εξοδος από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, με εργατική, λαϊκή εξουσία. Στις 6 Μάη πανίσχυρο ΚΚΕ.