Ο ταλαντούχος (κωμικός) σκηνοθέτης του '30 - που μετέπειτα απώλεσε το χιούμορ του - εμπνεύστηκε την ιδέα της παραπάνω ταινίας από ένα μακρύ ταξίδι που ο ίδιος έκανε με τη σύζυγό του στην Ευρώπη. Η ιδέα γεννήθηκε με το που αντίκρισε το άγαλμα της Ελευθερίας να γλιστρά μέσα στο οπτικό του πεδίο, καθώς το υπερωκεάνιο έμπαινε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. «Ενας άνδρας και μια γυναίκα - καθένας τους έχει σχέση με κάποιον άλλον - συναντιούνται, αστειεύονται και ερωτεύονται στο κατάστρωμα ενός υπερατλαντικού ταξιδιού μεταξύ Ευρώπης και Νέας Υόρκης». Το ριμέικ του '57, ξαναζωντανεύει την ενεργειακή κωμικότητα του φιλμ του '39, πατώντας πάνω στην αψεγάδιαστη, συχνά αυτοσχεδιαστική ετοιμότητα λόγου, αμφότερων των πρωταγωνιστών. Αυτή η ελαφρότητα αρχίζει να «βαραίνει» όταν το πλοίο δένει στη Μαδέιρα, όπου ο Νίκι και η Τέρι επισκέπτονται τη γιαγιά του Νίκι που διαθέτει ιδιωτικό εκκλησάκι όπου ήρωας και ηρωίδα πηγαίνουν μαζί να προσευχηθούν και για τον Μακ Κάρεϊ, αυτή η σκηνή, συνιστά σημείο καμπής της ιστορίας για σύνθετους, συναισθηματικά λόγους. Στη ρότα της επιστροφής στη Νέα Υόρκη, οι δυο τους ερωτεύονται βαθύτατα ο ένας τον άλλον και στήνουν το σκηνικό της τραγωδίας που θα τους χωρίσει στο άλλο σπαραξικάρδιο μισό του φιλμ! Οι ερωτευμένοι, δίνουν ραντεβού σε έξι μήνες στην κορυφή του Empire State Building «του πιο κοντινού στον ουρανό σημείου της πόλης». Εάν και εφόσον, αμφότεροι έχουν κατορθώσει να απελευθερωθούν από τις υποχρεώσεις τους έναντι των αντίστοιχων εραστών και εάν και εφόσον ο πλούσιος, άεργος, play boy Νίκι, βρει δουλειά/ λειτούργημα και γίνει χρήσιμος άνθρωπος...