«Εφυγε» από τη ζωή ο γιατρός και συγγραφέας Ρένος Ρώτας- πρώτο παιδί του αγωνιστή του ΕΑΜ, μεγάλου ποιητή και μεταφραστή Βασίλη Ρώτα, όπως ανακοίνωσε το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας», του οποίου ο Ρένος ήταν μέλος και συνεργάτης.

Ο ΕΑΜίτης, από έφηβος «μυημένος» στον κομμουνισμό, Ρένος Ρώτας, «μυημένος» και στο «ιερό» ιατρικό λειτούργημα από τον ομοϊδεάτη φίλο του πατέρα του, κορυφαίο στην εποχή του, γιατρό Νίκο Σμπαρούνη (σ.σ. η κλινική του, στην οποία περιέθαλψε δωρεάν πάρα πολλούς διωκόμενους κομμουνιστές και άλλους φτωχούς αγωνιστές, υπήρξε ένας από τους στόχους επίθεσης των αγγλικών τανκς κατά τον αιματηρό Δεκέμβρη του 1944), σε σύντομο βιογραφικό σημείωμά του στο βιβλίο του «ΜΑΖΙ - παραβάσεις του συλλογικού χαρακτήρα της ζωής και αρρώστιες των ατόμων» (εκδόσεις «Πορεία», Ιούνιος 2012), μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Είμαι το πρώτο από τα τρία παιδιά του ποιητή και λογοτέχνη Βασίλη Ρώτα. Γεννήθηκα στις 28-3-1922 στη Γερμανία, όπου ζούσαν οι γονείς μου. Στα 17 μου χρόνια αντιμετώπισα το δίλημμα των σπουδών. Οι θείες μου, αδελφές του πατέρα μου, από τότε που ήμουν μωρό έλεγαν: ο Ρένος μας θα γίνει γιατρός σαν τον παππού του. Ο ίδιος είχα γοητευτεί από τον ηλεκτρισμό ως επιστήμη και αναρωτιόμουνα κατά πού να πάω. Ο πατέρας μου μ' έστειλε να συζητήσω το πρόβλημα με τον φίλο του, διακεκριμένο γιατρό της εποχής, Νικόλαο Σμπαρούνη. Ο Σμπαρούνης μου 'πε: "κοίτα να δεις, όλες οι επιστήμες είναι ένα σύνολο ειδικών γνώσεων.

Η ιατρική έχει και αυτή τις πολύ σημαντικές γνώσεις της, ωστόσο προϋποθέτει και κάτι άλλο: την ανθρωπιά του γιατρού, που πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για την ατομική ιδιαιτερότητα, για το γεγονός ότι κανένα ανθρώπινο άτομο επί της γης δεν είναι ακριβές αντίγραφο ενός άλλου. Η ανίχνευση αυτής της ιδιαιτερότητας είναι καθοριστική για αποτελεσματική θεραπεία της ατομικής αρρώστιας και ο γιατρός δεν έχει το δικαίωμα να κουραστεί και να παρατήσει τα πράγματα στη μέση". Εφυγα χοροπηδώντας από το διαμέρισμα του εκλεκτού φίλου του πατέρα μου και ακολούθησα το δρόμο του γιατρού. Δούλεψα κοντά 70 χρόνια ως γενικός γιατρός και παθολόγος. Θεωρούσα δουλειά μου όχι να κρίνω τους α-σθενείς μου, αλλά, όπου μπορώ, να τους βοηθήσω και με τη δική μου δύναμη, να δυναμώσουν».