«Τέλος η φούσκα της διαπραγμάτευσης», διαπιστώνει σε διθυραμβικούς μάλλον τόνους στον πρωτοσέλιδο τίτλο της η χθεσινή «Αυγή», με αφορμή τη δήλωση του Γ. Στουρνάρα στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι «το μνημόνιο έχει εκτροχιαστεί και δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα από τους δανειστές πριν το επαναφέρουμε στο σωστό δρόμο». Ομως, για αυτή τη φούσκα της διαπραγμάτευσης μεγάλη ευθύνη έχει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που στην πραγματικότητα εμφανιζόταν προεκλογικά ως ο καλύτερος διαπραγματευτής έναντι των δανειστών και εταίρων. Τη «φούσκα της διαπραγμάτευσης» δεν ενίσχυαν οι δηλώσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι δε θα κάνει «τίποτα μονομερώς» και θα τα συζητήσει όλα με τους εταίρους; Τη φούσκα της διαπραγμάτευσης δε φούσκωναν οι βαθυστόχαστες, πλην επικίνδυνες, εκτιμήσεις του για το «νέο αέρα» που πνέει στην ΕΕ μετά την εκλογή Ολάντ και η καλλιέργεια των αυταπατών για «την Ευρώπη που αλλάζει» και τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώνονται; Την εικόνα του «σκληρού διαπραγματευτή» με τους δανειστές δεν καλλιεργούσε προεκλογικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Τώρα που σκάει η «φούσκα της διαπραγμάτευσης», η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει να σωθεί, παριστάνοντας ότι τάχα δεν την αφορά ή ότι ήταν αντίθετη... Δεν πρόκειται όμως να ξεφύγει γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο ο λαός είναι αυτός που μπορεί να «διαπραγματεύεται», έχοντας συνειδητοποιήσει ότι μέσα στην ΕΕ δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση και φιλολαϊκή ανάπτυξη.