Στήριξη στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ για αταλάντευτη εφαρμογή των προωθούμενων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων με τα οποία κλιμακώνεται η επίθεση σε όλα τα μέτωπα, με ισοπέδωση και των πιο στοιχειωδών κεκτημένων κοινωνικού χαρακτήρα, όπως έχει δεσμευτεί απέναντι σε ΕΕ - ΔΝΤ - κεφάλαιο, παρέχουν οι βιομήχανοι. Αυτό προκύπτει τόσο από τις χτεσινές δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλου, όσο και από την επιστολή του προς τον πρόεδρο της Κομισιόν, Μ. Μπαρόζο. Την ίδια στιγμή, αποκαλύπτονται τα διαχειριστικά αδιέξοδα που συσσωρεύει για μερίδες του κεφαλαίου η παράταση της διάρκειας της καπιταλιστικής κρίσης, με τον πρόεδρο του ΣΕΒ να ισχυρίζεται ότι «το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε και ξεπεράστηκε» και ότι «απαιτείται ένα πολύ ευρύτερο εθνικό σχέδιο αλλαγής και ανόρθωσης που να ξεπερνά το μνημόνιο», με αποκλειστικό γνώμονα την ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου, γιατί «η έξοδος από την κρίση είναι απόλυτα εξαρτημένη από την ιδιωτική οικονομία».
Στην επιστολή του ο πρόεδρος του ΣΕΒ ισχυρίζεται: «Δεδομένου ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται σήμερα δεν οδηγούν σε έξοδο από την κρίση, τόσο η Ελλάδα όσο και οι δανειστές της βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με τον αδήριτο νόμο των απρόβλεπτων συνεπειών(...)». «Διέξοδος παρ' όλα αυτά υπάρχει», υποστηρίζουν οι βιομήχανοι, μόνο, όμως, «υπό ορισμένες πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις οι οποίες δεν προβλέπονται αυτή τη στιγμή στις δανειακές συμβάσεις». Αυτές, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, ουσιαστικά συνοψίζονται στις στοχεύσεις που εν πολλοίς προβάλλει ως στόχους της «επαναδιαπραγμάτευσης» η συγκυβέρνηση προκειμένου να περιορίσει τη λαϊκή αντίδραση από τη νέα άγρια αντιλαϊκή επέλαση και πιο συγκεκριμένα:
Σε κάθε περίπτωση, βεβαίως, ο ΣΕΒ ξεκαθαρίζει ότι «σθεναρή και πάγια θέση του ιδιωτικού τομέα» είναι πως «η συμβολή του στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην ανάπτυξη θα μεγιστοποιηθεί μόνο εφόσον προχωρήσουν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που είναι ένα το κρατούμενο, και με μπούσουλα τη μελέτη που συνέταξε για λογαριασμό των βιομηχάνων η «McKinsey». Αλλαγές που περιλαμβάνουν συρρίκνωση του ρόλου του κράτους και περιορισμό μόνο εκεί που το χρειάζεται το κεφάλαιο για την κερδοσκοπική του δράση, απελευθέρωση όλων των αγορών και των επαγγελμάτων, ενίσχυση της κερδοσκοπικής δράσης του κεφαλαίου μέσω του λεγόμενου «ευνοϊκού περιβάλλοντος», φορολογικό σύστημα «που θα φορολογεί τον παρασιτικό πλούτο, όχι την παραγωγή που παράγει πλούτο» (αξιοσημείωτο είναι ότι σύμφωνα με τον Δ. Δασκαλόπουλο το κεφάλαιο δεν επιδιώκει άμεσα μείωση των φορολογικών συντελεστών, αλλά μεγαλύτερα κέρδη για να αυξηθούν οι φόροι), και γενίκευση των σχεδιασμών για αντικατάσταση του συστήματος των καθορισμένων παροχών στις συντάξεις με το σύστημα μόνο των καθορισμένων εισφορών. Δηλαδή, στο τέλος του εργάσιμου βίου τους οι εργαζόμενοι που θα έχουν καταβάλει τις καθορισμένες εισφορές δε θα έχουν καμία εγγύηση για τη σύνταξη που θα πάρουν.
Τέλος, όσον αφορά στις ιδιωτικοποιήσεις, οι βιομήχανοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνδέουν την «επιτυχία» τους με την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών και ισχυρίζονται ότι «στη σημερινή συγκυρία κανένας ξένος επενδυτής δεν θα διανοηθεί να έρθει στην Ελλάδα όσο οι αγορές αποτιμούν τους κινδύνους μιας επένδυσης στην Ελλάδα στα υψηλά σημερινά επίπεδα».