Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ για νέες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, προς το χειρότερο, επιχειρείται να δικαιολογηθεί στο όνομα της ανάγκης εύρεσης πόρων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Ο υπουργός Εργασίας σε συνέντευξη την προηγούμενη Κυριακή εμφάνισε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και το νέο πετσόκομμα των συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων ως «το τίμημα της διάσωσης της ίδιας της χώρας».

Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί ένα τεράστιο ψεύδος. Είναι γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση και το δημόσιο χρέος λειτούργησαν ως καταλύτες, επιτάχυναν την υλοποίηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων. Ομως τα μέτρα αυτά δεν αποφασίστηκαν τώρα. Εχουν σχεδιαστεί και δρομολογηθεί εδώ και χρόνια και ως κεντρική στρατηγική της ΕΕ στόχος είναι να εφαρμοστούν σε όλα τα κράτη - μέλη της.

Η τρικομματική κυβέρνηση εξετάζει διάφορα σενάρια για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης.

Το ένα σενάριο είναι η αύξηση του γενικού ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια και ως δήθεν εναλλακτικές «λύσεις» παρουσιάζει:

• Την αύξηση των ελάχιστων προϋποθέσεων για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη σύνταξη από τα 4.500 ένσημα στα 6.000 ένσημα. Με δεδομένο ότι ο μέσος όρος ημερών ασφάλισης στο ΙΚΑ είναι περίπου 200 ένσημα ανά έτος, για να εκπληρωθεί η προϋπόθεση αυτή απαιτούνται 30 χρόνια εργασίας!
• Την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σε ομάδες εργαζομένων που ακόμα μπορούν να συνταξιοδοτούνται νωρίτερα. Η δυνατότητα αυτή κατά βάση επιβάλλεται από τις ιδιαίτερες συνθήκες εργασίας ή γενικότερων συνθηκών ζωής (π.χ. ΒΑΕ ή μητέρες ανηλίκων) που επιβαρύνουν τον οργανισμό των εργαζομένων.

Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αποτελεί πάγια πολιτική της ΕΕ. Καταγράφεται και επαναπροσδιορίζεται τις δύο τελευταίες δεκαετίες σε όλα τα σχετικά της έγγραφα που παρουσιάζεται η στρατηγική της όπως έχει συνδιαμορφωθεί από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της. Πριν λίγους μήνες στη «Λευκή Βίβλο» για τα συνταξιοδοτικά συστήματα σημείωνε: «Η μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων που θα αυξάνει το ποσοστό συμμετοχής στην αγορά εργασίας (σ.σ. δηλαδή αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης), θα είναι ζωτικής σημασίας για την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης». Και προτείνει δύο τρόπους για την επίτευξη αυτού του στόχου:

• «Σύνδεση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής». Με δεδομένο ότι η ΕΕ και οι οργανισμοί παρουσιάζουν το προσδόκιμο ζωής ως διαρκώς αυξανόμενο, η πρόταση αυτή οδηγεί στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Από την άλλη οδηγεί στην κατάργηση του σταθερού ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ενώ τιμωρεί όσους καταφέρνουν να ζουν παραπάνω.
• «Απαγόρευση της πρόσβασης στην πρόωρη συνταξιοδότηση και άλλων αντίστοιχων μεθόδων εξόδου από την εργασία».

Η ταύτιση του στόχου (αύξηση των ορίων), αλλά και εν μέρει των σεναρίων της τρικομματικής κυβέρνησης με τις θέσεις της ΕΕ δεν είναι συμπτωματικές. Ακόμα και η κριτική που ασκούν είναι ίδια. Ο υπουργός Εργασίας αποκαλεί την πρόωρη συνταξιοδότηση «στρέβλωση» και η ΕΕ «αδικαιολόγητη επιλογή».

Ταυτόχρονα, εξετάζονται μέτρα δραστικής περικοπής των συντάξεων όπως: Κλιμακωτή μείωση από 3% έως 15% στις κύριες συντάξεις, ξεκινώντας από τις συντάξεις των 700 ευρώ. Η επιβολή πολύ χαμηλού ανώτατου ορίου (πλαφόν) στις συνολικές συνταξιοδοτικές αποδοχές. Η κατάργηση της 13ης και 14ης επικουρικής σύνταξης. Η μείωση και των αγροτικών συντάξεων κατά 30 ευρώ. Η μείωση των εφάπαξ από 10% έως 40% και άλλα.

Τόσο η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης όσο και το πετσόκομμα των συντάξεων υπηρετούν το στόχο που η ΕΕ θέτει για τη μείωση των δημόσιων δαπανών για συντάξεις. Επιπλέον υπογραμμίζεται η ανάγκη περαιτέρω «ανάπτυξης των συμπληρωματικών συνταξιοδοτικών συστημάτων», δηλαδή των ιδιωτικών ασφαλιστικών συστημάτων που απομυζούν παραπέρα τους ασφαλισμένους και λειτουργούν με βάση τις καθορισμένες εισφορές αλλά όχι παροχές. Δηλαδή οι εργαζόμενοι ξέρουν τι εισφορές θα δώσουν, αλλά δεν ξέρουν αν και πόση σύνταξη θα πάρουν.

Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να θεωρήσουν ως αναγκαία και αναπότρεπτα τα μέτρα αυτά. Είναι επιλογές που εξυπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου σε βάρος των δικών τους αναγκών. Οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικά τη δύναμη και πρέπει να την αξιοποιήσουν για να αποτρέψουν τους σχεδιασμούς αυτούς. Με συσπείρωση και πάλη μέσα από το ΠΑΜΕ. Με οργάνωση στα συνδικάτα, με ανατροπή των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα υπέρ των αγωνιστικών, ταξικών δυνάμεων.