Η απόφαση των 24 Συνδικάτων της Αττικής να πραγματοποιήσουν παράσταση διαμαρτυρίας στην ηγεσία του υπουργείου Εργασίας για την κατάσταση που επικρατεί στους παιδικούς σταθμούς και θα έχει ως συνέπεια δεκάδες χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών να μην εγγραφούν σε αυτούς, αποτελεί μια σημαντική πρωτοβουλία, η οποία και δηλώνει την ευθύνη που έχουν τα συνδικάτα στην οργάνωση της πάλης για κάθε πλευρά της ζωής της εργατικής οικογένειας. Ειδικά σήμερα, που η εργατική τάξη χτυπιέται βάναυσα όχι μόνο από την πλευρά των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά στο σύνολο της ζωής της. Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, προσχολική αγωγή, οι ανατροπές στις κατακτήσεις για την κάλυψη αυτών των αναγκών, έχουν μπει στο πεδίο της αντιδραστικής πολιτικής των κυβερνήσεων, της τρόικας και της ΕΕ, κάτι που συνεπάγεται την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση της ζωής των εργαζομένων και συνολικότερα των λαϊκών στρωμάτων.

Παρά την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο εργάτης και η οικογένειά του, μεγαλοεργοδοσία - κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού... τους συνιστούν «υπομονή» και «συναίνεση», καλλιεργούν αυταπάτες ότι οι θυσίες που τους ζητούν να κάνουν προς όφελος των μονοπωλίων μπορεί να λειτουργήσουν και προς το δικό τους όφελος. Ομως η πείρα, όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος, βεβαιώνει ότι κάθε μικρή και μεγάλη κατάκτηση, κάθε εμπόδιο στην επιδείνωση της ζωής τους, οι εργάτες το εξασφάλισαν μόνο μέσα από την ταξικά προσανατολισμένη οργάνωση και πάλη τους. Σε μια περίοδο που ο πόλεμος σε βάρος της εργατικής τάξης εντείνεται ολόπλευρα, που το μεροκάματο λιγοστεύει, που η ανεργία έχει (επίσημα) φτάσει στο 23% - και ανεπίσημα είναι πολύ μεγαλύτερη - που η εργατική οικογένεια στερείται ακόμα και βασικές ανάγκες, τα συνδικάτα έχουν ευθύνη να αναλάβουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση των εργαζομένων και των παιδιών τους από την εξαθλίωση.

Να αναδείξουν τις αιτίες και τους υπεύθυνους των προβλημάτων, την ανάγκη να οργανωθεί η εργατική τάξη ενάντια σε όσους στηρίζουν την «ανταγωνιστικότητα», να κινητοποιηθεί με αιτήματα που θα διαμορφώνουν οι δικές της σύγχρονες ανάγκες και όχι αυτές των μονοπωλίων. Για παράδειγμα, όσον αφορά τους παιδικούς σταθμούς, οι λαϊκές οικογένειες έχουν ανάγκη σήμερα επαρκείς, ασφαλείς, σύγχρονους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά. Οπως έχουν ανάγκη και για πλήρη, σύγχρονη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και Παιδεία. Αυτά τα θέματα δεν μπορεί να μην απασχολούν τα συνδικάτα, τη δράση και το σχεδιασμό τους.

Με συζητήσεις και συνελεύσεις, μέσα στους χώρους δουλειάς, τα Συνδικάτα, με πολύμορφες πρωτοβουλίες, πρέπει να ανοίξουν ολόπλευρα το ζήτημα της συνολικότερης επίθεσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι στη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους. Χρειάζεται να οργανωθεί η πάλη, με τη συμμετοχή και των οικογενειών των εργαζομένων, για κάθε ζήτημα που απασχολεί την εργατική και λαϊκή οικογένεια. Από τα χαράτσια, τις υπερτιμολογήσεις, τους δυσβάσταχτους φόρους, τους παιδικούς σταθμούς μέχρι και το κρίσιμο ζήτημα των μεταναστών, η εργατική τάξη δεν μπορεί να μένει αμέτοχη. Μόνο η δική της οργάνωση και πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να την προστατεύσει από την εξαθλίωση.