Η πραγματικότητα είναι βέβαια ότι οι αγώνες των λαών βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την έκταση και το βάθος του πολέμου που τους έχουν κηρύξει συντονισμένα οι αστικές τάξεις και τα μονοπώλια. Θεοί και δαίμονες (διάβαζε κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, εργοδοτικά - κυβερνητικά συνδικάτα) έχουν συστρατευτεί για να τους κρατήσουν γονατιστούς και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει, αξιοποιώντας τις ανατροπές στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί επ' άπειρο, όπως πράγματι πιστεύουν όσοι θεωρούν ότι ο καπιταλισμός είναι παντοδύναμος και αιώνιος.
Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα βρουν το δρόμο τους, το δρόμο δηλαδή που περνάει πάνω από τα ερείπια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο, που θα καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στη σημαία του θα γράφει «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Δεν πρόκειται για ουτοπία, αλλά για ρεαλιστική όσο ποτέ αναγκαιότητα, για την πραγμάτωση της οποίας οι κομμουνιστές έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι δε λογαριάζουν θυσίες και αγώνες.